ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ, ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΜΑΓΙΚΗ ΙΟ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ!

Γράφει ο Στήβεν Αβραμίδης 

Επιστροφή στην πόλη ξανά, μετά από την κλασσική καλοκαιρινή εβδομάδα αργίας και ανίας, που sic ονοματίζεται ως εβδομάδα των μπάνιων του λαού. Που φέτος με βρήκε στην Ίο, μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια. Κάπου εκεί βέβαια θα ήμουν ούτως ή άλλως, αφού καλοκαίρι για μένα σημαίνει Αιγαίο. Μόνο! Αιγαίο, με τους αέρηδες και τις αμμοβολές του. Α, κι όταν λέμε Αιγαίο ομιλούμε για Κυκλάδες, Σποράδες, Τσιρίγο και Λήμνο.

Το νησί αυτό, με τις 54 παραλίες του εκ των οποίων μόνο τέσσερις είναι προσβάσιμες με αυτοκίνητο, κάποτε αποτέλεσε τεράστιο κέντρο εμπορίου. Χωρίς καμία υπερβολή, μέτραγε τριάντα χιλιάδες κατοίκους στους οικισμούς της Χώρας, του λιμανιού και της Αγίας Θεοδότης. Σήμερα, κι αφού πέρασε την λαίλαπα των ναρκωτικών, των ποτών και των sui generis καλλιτεχνών, που εδώ πρωτοεμφάνιζαν τα μετέπειτα παγκόσμια hits τους, μετράει περί τους 1.800 κατοίκους και περιμένει καρτερικά την ανάπτυξη.

Η παρέα είχε πολύ καλή διάθεση κι επομένως δεν αράξαμε σε κάποια ξαπλώστρα να βλέπουμε κώλους ή να παριστάνουμε τους λιαστούς τσίρους. Είχαμε την εκδρομική διάθεση να πάμε σε όλες τις παραλίες οδηγικά αλλά και να νοικιάσουμε ένα δεκάμετρο καίκι και να κάνουμε τους τοπικούς Μαγγελάνους. Πραγματικά οι μπαταρίες γέμισαν με φρεσκάδα, απέραντο γαλάζιο και μια ξενιασιά που στην φέρνει θέλεις δεν θέλεις το νησί αυτό.
Πρώτη φορά έρχεστε στην Ίο, με ρώτησε ένα βράδυ μια Γαλλομαροκινή γκόμενα.
Όχι, της απάντησα.
Ε, τότε είστε ακόμα 17 χρονών.
Φυσικά δεν είμαι τόσο, αλλά ακόμα και σε εκείνη την ηλικία να είχα πρωτοέρθει στο νησί, τις ίδιες μνήμες και εικόνες θα συναντούσα, αφού τίποτα δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά. Ένας κεντρικός δρόμος που συνδέει το λιμάνι με το Μαγγανάρι, κι όλα τα άλλα χώματα και πέτρες.

Ίος: Σωρός από πέτρες στην φοινικική γλώσσα. Δεν χρειαζόταν και μεγάλη φαντασία. Μια φαντασία όμως που διαθέτει ο καλός φίλος και συμμαθητής μου Άγγελος Μιχαλόπουλος, που έχει βαλθεί να αναμορφώσει το νησί. Διαθέτοντας πλέον το 20% της ακτογραμμής του νησιού, προσπαθεί να φέρει κάποια ανάπτυξη, έχοντας φτιάξει ένα κορυφαίο ξενοδοχείο στην Κουμπάρα, μαζί με ένα κέντρο ηλιοβασιλέματος στην ίδια περιοχή, που τέτοιο μαγαζί – και δεν υπερβάλω καθόλου – δεν υπάρχει πουθενά στην Ευρώπη.

Όπως δεν υπάρχουν πουθενά, τα ανοικτά για το κοινό περίπτερα, που έχει στήσει ο Άγγελος, στο Πικρύ νερό, στον Παπά και στην Τρυπητή. Με κύριο χαρακτηριστικό τους ψηλούς φοίνικες που φυτεύει, οι οποίοι και προκάλεσαν την απορία μου. Η απάντηση όμως που πήρα ήταν αποστομωτική. Στο νησί ευδοκιμούν μόνο αρμυρίκια και φοίνικες. Οι φοίνικες οι κοντοί του βασιλικού κήπου, από την Ίο είναι, και τους είχε μεταφέρει η Αμαλία. Εξ άλλου το παλιό όνομα της Νιού, ήταν Φοινίκη.

Μια Ίος – το σημερινό όνομα της προέρχεται από τους μενεξέδες - που έχει να επιδείξει κι έναν εκπληκτικό αρχαίο οικισμό στον λόφο του Σκάρκου. Τέλεια σωσμένο κι ακόμα μεγαλύτερο από το Ακρωτήρι της Σαντορίνης. Τον οποίον προσπαθεί να αναδείξει ο Άγγελος εδώ και δέκα χρόνια με κάποιο μουσείο, το οποίο όμως σκοντάφτει στην γνωστή ελληνική βαρεμάρα, απροθυμία και ωχαδερφική διάθεση. Σκεφθείτε ότι ο οικισμός είναι επισκέψιμος, αλλά απαγορεύεται η ξενάγηση!

Μια ξενάγηση όμως που μας έγινε και με το παραπάνω, σε όλες τις παραλίες, που στην ουσία ήταν ιδιωτικές αφού κανείς δεν τις προσέγγιζε. Στα φρέσκα ψάρια, στις καρπουζόπιτες, στο σπίτι του Γαίτη, στους ανεμόμυλους, σε κάποια εκκλησάκια και σε κάποια σωσμένα αρχαία μονοπάτια, που σε χαλάρωναν και σε προφύλασαν – γι’ αυτό είχαν κατασκευασθεί – από τα μάτια των παλαιών πειρατών.

Ήταν μια εβδομάδα μαγείας και ηρεμίας. Φυσικά το τάβλι, η μπάλα και η αμπελοφιλοσοφία πήγε σύννεφο σε αυτό το νησί που περιμένει τη σειρά του για να γίνει κοσμοπολίτικο σε καμιά πενταετία. Ο Άγγελος με την αισιοδοξία του και τις τεράστιες επενδύσεις του, είναι αδύνατον να αποτύχει. Όπως δεν αποτύχαμε κι εμείς που πήγαμε φέτος εκεί, και γυρίσαμε μαυρισμένοι, δροσεροί κι αποφασισμένοι να ξαναπάμε.

ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ στο block του Στήβεν Το φως του φεγγαριού...