ΛΑΤΡΗΣ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Μεγάλος στρατηγός. Πολύ μεγάλος. Κορυφαίος. Μέγιστος. Μεγιστοτεράστιος. Τι, όμως, προσφέρει στο ανθρώπινο είδος ο σπουδαίος στρατηγός; Κάνει καλύτερο πόλεμο. Πιο αποτελεσματικό πόλεμο, όπου σκοτώνονται φαντάρια με τα οποία δεν έχει προσωπικά προηγούμενα. Ούτε τα φαντάρια του εχθρού έχουν τίποτα προσωπικό με τους απέναντι στο πεδίο της μάχης.

Μεγάλος μουσικός, άλλο πράμα. Μεγάλος χορευτής. Μεγάλος ζωγράφος. Μεγάλος κομμωτής. Μεγάλος μάγειρας. Μεγάλος αρχιτέκτων.

Γκιαπ. Το αντάρτικο παρατσούκλι του Βο Νγκουέν, που γεννήθηκε καλοκαίρι του 1911 σε χωριό του Βιετνάμ και χωρίς να σπουδάσει σε σχολή στρατιωτική, να γίνει αξιωματικός, εξελίχθηκε σε κολοσσιαίας αξίας στρατηγάρα. Με τη νίκη του στο μικρό χωριό Ντιέν Μπιέν Φου τερμάτισε το 1954 την αποικιοκρατική παρουσία της Γαλλίας. Τους ξεπάτωσε με ξυπόλητους αντάρτες ο κομουνιστής Γκιαπ.

Ένα χλεμπονιάρικο ανήλικο αγόρι που αγαπούσε τον πόλεμο. Καθόλου περίεργο, και ο πόλεμος έχει τη δική του ποίηση, το ρομαντισμό του και την ελπίδα που εμπνέει για ένα καλύτερο αύριο.

Ο Γκιαπ έδιωξε και τους Αμερικάνους από το Βιετνάμ. Τους ξεπάτωσε κι αυτούς στις ζούγκλες, την βρίσκανε απ’ εκεί που δεν το περίμεναν, από κάτι κιτρινιάρικα μπασμένα που φορούσαν στα πόδια σαντάλια από λάστιχα αυτοκινήτων.

Ποια ήταν η συνέχεια; Οι γιάνκηδες υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν ταπεινωμένοι το Βιετνάμ και ακόμα δεν έχουν σταματήσει να γυρίζουν ταινίες για το φιάσκο τους στην πατρίδα του Γκιαπ. Η συνέχεια, λοιπόν, μετά το θρίαμβο των θρυλικών και κομματικών στρατηγών Χο Τσι Μινχ (1890-1969), και Γκιάπ ήταν να πάρει την εξουσία στο ανεξάρτητο πια Βιετνάμ το κομουνιστικό κόμμα.

Ακόμα και σήμερα, που οι ΗΠΑ διέκοψαν το εμπάργκο κι έγιναν «φίλη» χώρα με το Βιετνάμ, τον έλεγχο στη χώρα έχει το κομουνιστικό κόμμα. Που μετά την κολεκτιβοποίηση στα πρώτα χρόνια, μετά τη νίκη ενάντια στους πούστιδοι Αμερικάνους, πέρασαν στον ξεκάθαρο καπιταλισμό, με συνέπεια να πετύχουν ένα οικονομικό θαύμα στην εθνική τους οικονομία.

Ο Γκιαπ πέθανε 102 χρονών στις 4 Οκτωβρίου σα σήμερα, το 2013. Ασφαλώς δεν θα είχε περάσει στον πάνθεον των ηρώων, όπως ο δάσκαλος του, το είδωλο του, ο Χο Τσι Μινχ, αν ήταν αρχηγοί στρατού με στόχο να επιβάλλουν τον καπιταλισμό, την ισχυροποίηση του τραπεζικού κεφαλαίου, τις επενδύσεις, που πλέον έχουν τον πρώτο λόγο στο ''κομουνιστικό'' Βιετνάμ.

Διαβάστε ακόμα:

ΝΑ ΒΟΜΒΑΡΔΙΖΕΤΑΙ Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΚΑΘΕ 50 ΧΡΟΝΙΑ