ΜΕ ΣΟΒΑΡΑ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΤΙΚΑ ΣΤΗ ΜΑΛΑΚΙΑ

γράφει ο στήβεν αβραμίδης

Η Μποφίλιου είναι μια ωραία τριανταπεντάρα, που ασχολείται με το ποιοτικό τραγούδι, όπως μας λέει. Ταυτόχρονα όμως, αποφάσισε να εμφανιστεί και σε κάποιο κέντρο, οπότε στον βωμό του να αυξήσει το κοινό της, είπε να προωθήσει και την σκέψη της. Το αν συμφωνώ μαζί της, δεν έχει κάποιο ενδιαφέρον. Ούτε για μένα, ούτε για εκείνη. Είναι κάτι σαν την πάστα που έρχεται σαν επιδόρπιο. Μπορεί να την θαυμάζω, αλλά δεν την ακουμπάω. Και σας διαβεβαιώ οτι δεν είμαι διαβητικός. Απλά δεν αλλάζω την γεύση που έχω διαμορφώσει από πριν, με το φαγητό και το κρασί.

Όπως δεν αλλάζω και την άλλη μου συνήθεια. Να προσπαθώ να καταλάβω τις θέσεις κάποιου, βάσει της επιχειρηματολογίας του. Διότι μπορεί το δεδομένο να είναι αληθές ή ψευδές, αλλά όταν και το συμπέρασμα είναι αληθές ή ψευδές αντίστοιχα, τότε η διαδικασία σκέψης του άλλου είναι ολόσωστη. Όμως, μόνο μια επιχειρηματολογία είναι χρήσιμη. Η διαδρομή από την αλήθεια στην αλήθεια. Η άλλη διαδρομή είναι σαν την πάστα δηλαδή, χρήσιμη για το κλείσιμο του γεύματος, αλλα δεν την προτιμάω.

Σημαντική παράμετρος για τις κουβέντες της αοιδού, είναι η ηλικία της. Η Ελλάδα αυτής της γενιάς, έχει περάσει από την καλυμμένη ημιμάθεια, στην φρενίτιδα της ακάλυπτης αμάθειας, που όμως την πασπαλίζει , όπως κάποιες πάστες φέρουν ζάχαρη άχνη από πάνω τους, με βαρύγδουπες κουβέντες: Τροτσκισμός και ΚΚΕ. Ποιός τώρα να κάτσει να ασχοληθεί με τους διωγμούς των τροτσκιστών επί Στάλιν, και με ποιά ιδεολογία έχει συνταχθεί τελικά το γνήσιο κόμμα της αριστεράς. Εμείς εισιτήρια θέλουμε, οπότε πέτα μια μπαρούφα κι άστηνα στο ψυγείο που φυλάει το ζαχαροπλαστείο τις πάστες. Όλο και κάποιος θα τσιμπήσει.

Όπως μπορεί να τσιμπήσει κι άλλος, όταν η τραγουδιάρα ονοματίζει την Ευρώπη απέραντη δικτατορία. Αγνοώντας πάλι, ότι σε μια δικτατορία απαγορεύεται η ελευθερία του λόγου κι αν κάποιος πιαστεί να παραβιάζει την απαγόρευση, μάλλον πηγαίνει για έρευνα ευπαθούς οργάνου. Την οποίαν την γλυτώνει συνήθως μια πάστα, ειδικά όταν δεν κατονομάζει ποιά είναι η ονειρική δημοκρατία του Τροτσκισμού και πού εφαρμόζεται; Για να επιμορφωθούμε κι εμείς οι αδαείς για το μοντέλο που θα έπρεπε να καρτερούμε.

Και το οποίο βέβαια θα προκύψει κατά την πάστα, μόλις βρεθεί ο κατάλληλος ηγέτης στην Ευρώπη, τον οποίον και θα ακολουθήσει πιστά μέχρι τα βουνά. Στα οποία προφανώς δεν θα πάνε για να μαζέψουν ρίγανη ή να χαρούν κάποιον έρωτα, αλλά για να προκαλέσουν ευρωπαϊκό εμφύλιο πλέον. Χωρίς βέβαια να υπάρχει διευκρίνιση αν αυτός ο ηγέτης θα είναι αρεστός στο ΚΚΕ ή στην τροτσκική συνιστώσα του, αλλά ας μην μπαίνουμε σε λεπτομέρειες.

Διότι μέσα στην μπούρδα της σημερινής εποχής, τσίμπησε ο περίφημος Τατσόπουλος, που κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς πρεσβεύει, αφού μετά τον Σύριζα με τον οποίον μπήκε στην βουλή, παραιτήθηκε και δεν μας έχει ενημερώσει. Πολιτικά μιλάω βέβαια, διότι σαν συγγραφεύς, πράγματι κι αυτός χρειάζεται λίγη δημοσιότητα για τα βιβλία του. Ή έχει απωθημένο την αοιδό η οποία πιθανώς δεν περιλαμβάνεται στο 50% των γυναικών, που έχει κατακτήσει.

Επί της ουσίας όμως, έγινε τίποτα; Τίποτα ρε παιδί μου. Μίλησε μια κυρία, απάντησε ένας άλλος, κι ο λαός βρήκε θέμα για να μιλήσει στα καφενεία. Φτειάχνοντας δυό χορωδίες. Άλλες υπέρ της Μποφίλιου, κι άλλες κατά. Καμία διάθεση για ανάδειξη κάποιου σοβαρού κοινωνικοπολιτικού θέματος. Σε δουλειά να βρισκόμαστε εν άλλοις. Αν κάποιος θέλει πάστα μετά το φαγητό του ή αν θέλει φρούτο. Σε μια Ελλάδα που έχει σοβαρότατα αντανακλαστικα στην μαλακία, και που αντιπαθεί την ουσία και την σοβαρότητα. Αλλά αυτά παθαίνεις άμα νομίζεις οτι έχεις πολιτιστική κληρονομιά κι οτι είσαι και απόγονος των αρχαίων. Θα σε μπερδεύει μια Μποφίλιου και θα σε ξεμπερδεύει κάποιος που δεν πια ροζ αλλά ούτε και κόκκινος. Θα σε μπερδεύει δηλαδή αφού δεν τους χέζεις και τους δύο.

Διαβάστε ακόμα:

Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΗΘΟΠΟΙΟΣ