Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΧΡΙΣΤΟ

Σήμερα Δευτέρα ημέρα πρώτη της Μεγάλης Εβδομάδας της οποίας τα δυο κορυφαία γεγονότα, η Σταύρωση και η Ανάσταση, ακόμα κι αν κάποιον δεν τον ακουμπούν θρησκευτικά, είναι μάλλον απίθανο να μη τον πλησιάζουν πνευματικά. Άσε το τι συνέβη προσωπικώς στον Ιησού Χριστό, λαμβάνεις υπ΄όψιν το πώς βιώνουν οι μάζες των χριστιανών τις ημέρες του Πάσχα. Είναι πλέον καταγεγραμμένα στη γενετική τους ταυτότητα το Θείον Δράμα και το θαύμα της Αναστάσεως.

Από τη μία υπάρχει ο Χριστός και από την άλλη ο κόσμος. Και τα δύο μεγέθη, τόσον οι πιστοί, όσον και το πρόσωπον που εμπνέει, που κρατάει την πίστη, υπόκειται σε κριτική. Γιατί είπε αυτό ή το άλλο ο Ιησούς, γιατί έκανε τούτο κι εκείνο. Όσο και να λειτουργεί μια πέρα για πέρα καλοπροαίρετη προκατάληψη για τις ενέργειες, τις αντιδράσεις του Ιησού, και τις υπερβατικές και τις ανθρώπινες, τα ερωτηματικά γεννιούνται. Ακόμα και σ’ αυτούς που δεν αμφισβητείται τόσον η ιστορική, όσον και η θεϊκή ύπαρξη του Ιησού, οι αμφιβολίες πάντα αποτελούν αντικείμενο αναζητήσεων και αντιπαραθέσεων.

Υπάρχει και ο κόσμος. Υπάρχει ο Χριστός και ο κάθε αγιοποιηθείς, υπάρχουν και οι πιστοί, χωρίς τους οποίους θα ήταν ανύπαρκτοι θεοί και διάβολοι. Οι χριστιανοί, και οι μωαμεθανοί, οι εβραίοι, οι βουδιστές, οι ινδουϊστές. Όλοι κρίνονται. Ο άνθρωπος, δηλαδή ο αιώνιος άνθρωπος κρίνεται και για τη πίστη του, για το πώς θέλει το δικό του Θεό, τον δικό του προφήτη. Και, βέβαια, για το πόσο ασπάζεται στην πράξη τη διδασκαλία της δικής του θρησκείας.

Οι Θεοί, όσοι ανεδείχθησαν σε θεούς και θεότητες, έκαναν αυτά που έκαναν, άλλοι μεσουράνησαν, άλλοι δεν κατάφεραν να ανέβουν στους ουρανούς, άλλοι εξαφανίσθηκαν, άλλοι παραμένουν στο παιχνίδι. Κρίνονται, λοιπόν, και τα πλήθη του κόσμου για τη σχέση τους, όχι τόσο αφηρημένα με το Θείο, με το Άγνωστο, αλλά με τον συγκεκριμένο Θεό τους.

Πάσχα ίσον θάνατος του Χριστού και Ανάσταση Του. Και κάθε χρόνο το ίδιο story. Γιατί, όμως, να επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό; Να αντιμετωπίζεται σε show . Κανονική παράσταση κάθε χρόνο. Δεν είναι δυνατόν, ένας Θεός να λέει και να ξαναλέει το ίδιο πράμα, να μετέχει σ’ ένα προκάτ δρώμενο και να προσπαθεί λες να πείσει ότι δεν είναι παραμύθι η Σταύρωση, έργο στημένο με φινάλε την Ανάσταση. Ο Θεός ΜΙΑ φορά ομιλεί για την αλήθεια, ό,τι έχει να πει, ΜΙΑ φορά πράττει ό,τι έχει να πράξει. Οι άνθρωποι είναι εκείνοι που έχουν τους δικούς τους λόγους να νοιώθουν ξανά και ξανά μανά την ανάγκη να βιώσουν τα Πάθη του Χριστού και την αποθέωση της Αναλήψεως.

Ο Ιησούς Χριστός, φαντάζομαι, θα έμενε ικανοποιημένος αν δεν υπήρχε Μεγάλη Εβδομάδα. Η δικαίωση του Χριστού θα ήταν να μην Τον «θυμόντουσαν» μονάχα μια φορά το χρόνο, και τελικά πάλι η μαρτυρική Σταύρωση, η θυσία Του να μην επηρεάζει στην πράξη τους... πιστούς.

Διαβάστε ακόμα:

Η ΩΡΑΙΟΤΕΡΗ ΜΙΚΡΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ