ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΟΥΝΤΙΚΟ ΣΤΟΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟ

Σε κάνω αστυνομικό, σου δίνω και όπλο, γιατί; Για να με προστατεύεις από τον κακοποιό. Όχι για να μπαίνεις στο σπίτι μου να με ληστέψεις. Αυτό έγινε την 21η Απριλίου, σα σήμερα το 1967. Κάποιοι αξιωματικοί του στρατού καβάλησαν τα τανκ για να καταλάβουν τη Βουλή σαν τους αγανακτισμένους της πλατείας Συντάγματος. Έτσι, νταηλίκι. Όπως οι χούλιγκαν αν δεν τους γουστάρει το αποτέλεσμα του αγώνα μπουκάρουν στο γήπεδο και διακόπτουν το ματς.

Είναι αξιωματικοί και με τα όπλα που τους δίνω με πηδάνε; Τους ξεσκίζω τα κλαπέτα αν τους πάρω σοβαρά. Διαφορετικά, αν τους θεωρώ γελοία υποκείμενα, τότε όλοι στο δρόμο για την πλάκα. Ελάτε να γελάσουμε, τζάμπα έργο, Λουί Ντε Φυνές και Δον φαν Βέγγος στην οπερέτα «Πραξικόπημα Τώρα…». Τι θα έκαναν οι Παττακομακαρέζοι; Δεν τους φαντάζομαι τους απριλιανούς που λες βγήκαν από εκπομπή της Ανίτας Πάνια να διάταζαν πυρ στα πλήθη που ξεκαρδιζόντουσαν στα γέλια. Δεν θα είχαν τα άντερα οι κομουνιστοφάγοι της συμφοράς να θερίσουν άοπλους.
Δεν φταίνε για όλα οι πραξικοπηματίες, οι συνωμότες. Βρήκανε και κάνανε. Και επτά χρόνια την Ελλάδα κυβερνούσαν άσχετοι, και παράνομοι, αφού ήταν δικτάτορες. Ήταν και ακατάλληλοι, αφού ήταν στρατιωτικοί.

Στη Σχολή Ευελπίδων δεν μαθαίνουν πως κυβερνάται ένα υπουργείο, μια δημόσια υπηρεσία, μια κρατική επιχείρηση. Οι στρατιωτικοί είναι μόνο να μου φυλάνε σύνορα, γι’ αυτό αξίζει να τους πληρώνω, εκπαιδεύω, μισθοδοτώ, συνταξιοδοτώ και άμα λάχει διορίζω σε κρατικούς οργανισμούς.
Ρεζίλι των σκυλιών έγιναν οι χουντικοί από την ανικανότητα τους να κυβερνήσουν, άσε ότι καταπάτησαν τον όρκο τους. Είχες να κάνεις με παρανοϊκούς. Οι άνθρωποι έγιναν μέχρι και κομισάριοι, όπως στα κομουνιστικά καθεστώτα, στις ποδοσφαιρικές ομάδες. Φίρμες της χούντας έκαναν κουμάντο στον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό κ.α. Η απόλυτη φαιδρότητα. Στη θέση του Μαντζαβελάκη και του Θεοδωρακάκη ήρθε ένας συνταγματάρχης.

Και μετά τους χουντικούς η φουκαριάρα Ελλάδα δέχθηκε την επίθεση των αντιστασιακών, άλλη καταραμένη φυλή αυτή. Χειρώτεροι αυτοί. Οι χουντικοί ήταν ρομαντικοί, αφελείς, χωρίς τη σκέψη να ωφεληθούν οικονομικά, οι δε αντιστασιακοί εξελίχθηκαν, κάποιοι τουλάχιστον, σε συνειδητούς φονιάδες του δημοσίου χρήματος.

Από μια άποψη είναι σουρεαλιστικό να εμπορεύεται την αντίσταση του στο Πολυτεχνείο ο ''πολιτικοποιημένος'', ο αγωνιστής, επίσης άσχετος ως ειδικός, ως δημόσιος λειτουργός,και εντελώς άπειρος να αρπάει την κυβερνητική εξουσία και να αυθαιρετεί πιο βρώμικα από τον γραφικό χουντικό αξιωματικό.

Διαβάστε ακόμα:

ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΧΡΗΜΑ…