ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΝΙΚΟΣ ΞΥΛΟΥΡΗΣ

Τον ακούς να τραγουδά Ζαβαρα-κατρα-νέμια και το τελευταίο που σκέπτεσαι, ούτε καν το σκέπτεσαι, είναι τι θα πει “Ζαβαρακατρανέμια”. Η φωνή του σε κυκλώνει και σε κάνει κομμάτι του δάσους, συνέχεια του βουνού. Η φωνή του, αυτό που βγαίνει μέσα από τον αρχάγγελο Νίκο Ξυλούρη, είναι πράμα θείο, ευλογημένο. Και σε βαπτίζει Άνθρωπο.

Πέθανε Φεβρουάριο του 1980, στα 43 από καρκίνο. Γαμώτο! Όποιος τον γνώρισε, σε όποια φάση της σύντομης ζωής του, θα πει το ίδιο. Ότι ήταν κορίτσι. Τόσο καλός, τόσο αγαθός, τόσο γαλήνιος, τόσο γνήσιος. Ένα διαμάντι χαρακτήρας, και στη συμπεριφορά. Γεννήθηκε σα σήμερα 7 Ιουλίου, το 1936, στα Ανώγεια Μυλοποτάμου, από οικογένεια μουσικών. Από λυράρηδες.

Ο Ξυλούρης είναι γνήσιος τραγουδιστής. Διστάζω, μα την αλήθεια, να τον χαρακτηρίσω “τραγουδιστή” όταν έτσι αποκαλούνται ένα κάρο σκουπίδια. Τέλος πάντων. Ουράνια φωνή ο Ξυλούρης, ήταν και μέγας λυράρης. Κορυφαίος λυράρης, όπως και οι θρυλικές μορφές της κρητικής μουσικής, Θανάσης Σκορδαλός και Κώστας Μουντάκης.

Γυμνασιόπαιδο ακόμα ο Νίκος Ξυλούρης έκανε αυτό που ήξερε. Έπαιζε λύρα και τραγουδούσε σε πανηγύρια, γάμους και βαπτίσια. Στα 22 του ηχογράφησε το πρώτο δίσκο, σε 45 στροφές, το “Μια Μαυροφόρα Περνά”. Έγινε γνωστός όταν ήρθε στην Αθήνα, το 1969 με το τραγούδι “Ανυφαντού”. Μετά από δύο χρόνια, το 1971, εμφανίστηκε στην Πλάκα με τον Γιάννη Μαρκόπουλο και αγαπήθηκε από τη νεολαία, τους φοιτητές.

Είναι τόσο τεράστια η φωνή του Νίκου Ξυλούρη, που είναι αδύνατον να ξαναγεννηθεί άλλος σαν κι αυτόν. Καμία σχέση με το “λαϊκοκρητικό”, το “σκυλοκρητικό”, που πάντα υπήρχε στη μουσική του μεγάλου νησιού. Αδέλφια του ο Γιάννης ή Ψαρογιάννης και ο Αντώνης ή Ψαραντώνης, πατέρας του “Ψαρογιώργη”.

Διαβάστε ακόμα:

Η ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΑΝ ΤΖΩΝ ΚΑΙ ΠΩΛ