ΑΓΡΙΑ ΤΣΟΝΤΑ Ο ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΣ ΑΣΤΡΑΓΑΛΟΣ

Μήνα Ιούλιο, το 2006, πέθανε ο αιώνιος Γιώργος Παρασκευά, τον οποίον όσο ζούμε θα τον θυμόμαστε και θα τον χαιρόμαστε, Με αφορμή το θάνατο του αναδημοσιεύουμε κάποια κείμενά του αληθινούς θησαυρούς για επιστροφή στη σκέψη, αλλά και για να φτιάξει ο καθένας μας το κέφι του. Χάρισμα σας ένα ακόμα γραπτό του γκουρού.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Όταν ήμουνα δεκάξι χρόνων, οι στριπτιζέζ στα καμπαρέ φορούσανε σκουφάκια με φουντίτσες στις ρώγες τους και δεν βγάζανε τα βρακιά τους. Θυμάμαι μια Σπανιόλα που κουνιότανε με τέτοιο τρόπο που η φούντα στο αριστερό βυζί στριφογύριζε από δεξιά στ’ αριστερά, ενώ η φούντα στο δεξί από αριστερά στα δεξιά, λες και τα «μεμέ» της ήσαν ο Φασουλής κι ο Περικλέτος! Αλλοιθώριζα κάθε φορά που τα έβλεπα.

Τώρα θα με ρωτήσετε: Πώς πήγαινε ένας 16χρονος σε καμπαρέ; Αγνοώ! Ρωτήστε τον μεγαλύτερο μου αδερφό, που είχε ερωτευθεί μια ντιζέζ από Κερατσίνι μεριά και ήθελε να της γνωρίσει την οικογένεια. Καλά που δεν πήρε και τη μάνα μας στο καμαρίνι, να είχαμε μαλλιοτραβήγματα και λιποθυμίες!

Εν πάση περιπτώσει, όταν εγώ ήμουνα δεκάξι χρόνων, η χρονιά ήταν 1960 και ζούσα στην Κύπρο που υποτίθεται ότι είναι μια Ευρωπαϊκή χώρα. Τώρα θα με ρωτήσετε πάλι γιατί χρησιμοποιώ την λέξη «υποτίθεται». Γιατί έτσι μου κάπνισε, πώς να το κάνουμε, δηλαδή; Εξηγήσεις θα σας δίνω κάθε τόσο;

Τέλος πάντων, θα σας απαντήσω: Το «ρουσφέτι», το «αλισβερίσι» και το «βερεσέ» είναι ανατολικές λέξεις και νοοτροπίες και βάσει αυτών των δεδομένων η Κύπρος ανήκει τόσο στην Ευρώπη, όσο και η κυρία Θάτσερ είναι κουμπάρα μου και ο Ζακ Σιράκ μπατζανάκης μου. Πάμε πάρα κάτω.

Το 1960 η Κυπριακή τηλεόραση ήτανε στα σκαριά. Δεν υπήρχανε πολλά πράγματα για να ασχοληθεί κάποιος, για να περάσει την ώρα του. Βιβλία, ραδιόφωνο, σπορ, καμιά ντροπαλή γκομενίτσα που δεν σε άφηνε να της κρατάς το χέρι διότι φοβότανε μπας κι έμενε έγκυος, τέτοια κόλπα.
Φανταστείτε, λοιπόν, τι είδους ζωή ζούσε ένας δεκαεξάχρονος στην Ινδία το 1896, που δεν υπήρχε ούτε καν ραδιόφωνο! Ένας γυναικείος αστράγαλος, ή ένας αγκώνας, θα ήτανε άγρια τσόντα! Μόλις μου κατέβηκε μία άγρια σκέψη:

Τι θα γινότανε, αν το 1896 κάποιος τρύπωνε στο διάλειμμα σε μια τάξη Ινδικού γυμνασίου και σκορπούσε περιοδικά «Playboy» ανάμεσα στα θρανία; Τι θα γινότανε όταν οι μαθητές θα επέστρεφαν στη τάξη για το μάθημα της Σανσκριτικής; Μην το πολεμάτε, αφήστε τη φαντασία σας ελεύθερη!

Όσοι έχουν οπτασίες φακίρηδων να μεταφέρουν στο προαύλιο, πάνω σε φορεία από μπαμπού, εξαντλημένους Ινδούς έφηβους με σπυράκια που είχανε καταληφθεί από βίαιους σπασμούς, σκέφτονται περίπου στα ίδια κύματα που σκέφτομαι κι εγώ! Μην ντρέπεστε, δεν είστε μόνοι.

Τι λέγαμε; Α, ναι: Το 1896, στο Μαντουράι στη νότια Ινδία, ζούσε ένας 16χρονος ονόματι Βεντακαράμαν Ιγέρ. Ο πατέρας του είχε πεθάνει νωρίς και σύμφωνα με τα Ινδικά ήθη και έθιμα ο αδερφός του μακαρίτη είχε αναλάβει την οικογένεια. Μένανε, λοιπόν, στο σπίτι του θείου του, ο Βεντακαράμαν, η μητέρα κι ο μεγαλύτερος αδερφός του.

Ο 16χρονος ήταν ένας πολύ καλός μαθητής, με ιδιαίτερη κλίση στη θρησκεία και φιλοσοφία της Ινδίας και είχε πάθος με το ιερό βουνό Αρουνατσάλα, που σύμφωνα με την τοπική παράδοση ήτανε μια εκδήλωση του Θεού Σίβα.

Χάρισε τα υπάρχοντά του στους πρόποδες του βουνού

Μια μέρα, ενώ βρισκόταν μόνος στο δωμάτιό του, ο έφηβος κατελήφθη από έναν ασύλληπτο φόβο θανάτου. Αντί να το βάλει στα πόδια, να πάει να βρει άλλους για συντροφιά, επέλεξε να ψάξει τον φόβο του, να «πάει» μαζί του. Ξάπλωσε στο πάτωμα και «σκότωσε» το κορμί του, παίζοντας το παιχνίδι του θανάτου. Άρχισε να κάνει «βιτσάρα», μια βαθιά ενδοσκόπηση με την τεχνική του «νέτι-νέτι», δηλαδή «δεν είμαι αυτό, δεν είμαι εκείνο (άρα τι είμαι;)».

Απορρίπτοντας την πιθανότητα να είναι το σώμα και το μυαλό του, που ήσαν φθαρτά, ή οι σκέψεις, που ήσαν προϊόντα του φθαρτού μυαλού του, κατάλαβε ότι η πραγματική φύση του ήταν άφθαρτη και εντελώς άσχετη με σώμα, νου και προσωπικότητα. Στα δεκάξι του, ο Βεντακαράμαν έγινε «τζνάνι», δηλαδή φωτίστηκε, αντελήφθη με προσωπική εμπειρία ότι το μόνο που υπάρχει είναι μια αδιαίρετη πανσυμπαντική συνείδηση, της οποίας ο ίδιος ήταν μέρος. Από έναν εντελώς ανεξήγητο φόβο, έφτασε μέσα σε λίγα λεπτά σ’ ένα επίπεδο αντίληψης που άλλοι χρειάζονται ολόκληρη ζωή για ν’ αρχίσουν να υποψιάζονται ότι πιθανό να υπάρχει!

Μετά την εμπειρία του, ο Βεντακαράμαν δεν ήταν ο ίδιος. Δεν μπορούσε να συμβιβαστεί, δεν άντεχε την καθημερινότητα. Μέσα σε λίγες εβδομάδες ζήτησε λίγα χρήματα από τον αδερφό του, ξύρισε το κεφάλι του, ανέβηκε στο τραίνο και κατέβηκε στο σταθμό που ήτανε πιο κοντά στο βουνό Αρουνατσάλα. Στους πρόποδες του βουνού χάρισε όλα τα υπάρχοντά του, κάλυψε τα γεννητικά του όργανα μ’ ένα κομμάτι λινό ρούχο κι ανέβηκε!

Κουβάδες ούρα στο κεφάλι του

Μπήκε σ’ ένα ναό ο 16χρονος κι έκατσε σταυροπόδι. Όχι για λίγα λεπτά, ή λίγες ώρες, αλλά για… δυο τρία χρόνια! Μάλιστα, κύριε, έκατσε σταυροπόδι κι εκτοξεύθηκε στα άδυτα των αδύτων που ήσαν μέσα του. Βρισκόταν σε άλλη διάσταση, δεν αντιλαμβανόταν τον φυσικό κόσμο. Τα μαλλιά και τα νύχια του μεγάλωσαν σε απίστευτο βαθμό. Τα μυρμήγκια και άλλα έντομα τρώγανε την σάρκα του κι εκείνος δεν έπαιρνε χαμπάρι. Οι μοναχοί έβαζαν κάθε τόσο λίγο ρύζι και νερό στο στόμα του για να μην πεθάνει. Κάτι αλητάκια άδειαζαν κουβάδες με ούρα και κόπρανα στο κεφάλι του κι αυτός δεν αντιδρούσε. Για τέτοια φυσική ανυπαρξία μιλάμε!

Όταν με την πάροδο των «γήινων» χρόνων ο Βεντακαράμαν «συνήλθε», η Ινδία απέκτησε έναν από τους νεαρότερους στην ηλικία και σημαντικότερους γκουρού της: Τον «μπαγκαβάν» (Θεό) Σρι Ραμάνα Μαχάρσι.

Έχω υποσχεθεί να γράψω, ειδικά για τους αλογομούρηδες, ένα απίστευτο ιπποδρομιακό όνειρό μου, άρα θα συνεχίσουμε με τον Ραμάνα Μαχάρσι. Καλό (γήινο) τριήμερο!

Διαβάστε ακόμα:

ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΜΑΣ...