ΚΑΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΑΝΤΙΧΟΛΥΓΟΥΝΤΙΑΝΩΝ ΤΑΙΝΙΩΝ

Ο Σων Πεν ανήκει στην, μετά απ' εκείνη των Ρόμπερτ ντε Νίρο και Αλ Πατσίνο, γενιά των ηθοποιών που σφράγισαν τα πολύ εντυπωσιακά βήματα του σύγχρονου κινηματογράφου. Οι Τζώνυ Ντεπ, Μπρατ Πητ, Λεονάρντο ντι Κάπριο, Ματ Νταίημον, Έντουαρντ Νόρτον οι αρχιπαικταράδες. Ηθοποιάρες, επιδοτούν τον κάθε ρόλο τους με τέτοιο βάρος ερμηνείας και σε σύγκριση μ' αυτούς μοιάζουν κόμικ οι εμβληματικοί σταρ της εποχής Τζώνυ Γουαίην, Χώμφραιη Μπόγκαρτ, Κλαρκ Γκαίημπλ, Ροκ Χάτσον και σία. Χωρίς υπερβολή όλοι αυτοί πριν εμφανιστεί ο Μάρλον Μπράντο είναι της πλάκας μπροστά στους π.χ. Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Ντέζελ Ουώσιγκτον, Τζωρζ Κλούνυ. Η μέρα με τη νύχτα.

Η κουβέντα για τον Sean Justin Penn. Γεννήθηκε το 1960, σα σήμερα 17 Αυγούστου, από γονείς ηθοποιούς, και δυο αδέλφια του έγιναν κι αυτοί επαγγελματίες ηθοποιοί. Ξεχνάς την προσωπική του ζωή και την πεζοδρομιακή φάτσα του. Έχεις να κάνεις με αξιοσέβαστο ηθοποιό. Με 2 Όσκαρ πρώτου ρόλου, παρακαλώ.
Είχε βρωμίσει το πράμα, το γράψανε, το ξαναγράψανε, ότι η πρώτη του γυναίκα, η περιβόητη και μεγαλύτερη του Μαντόνα έτρωγε το ξύλο της αρκούδας από τον Σων Πεν, όσο ήταν παντρεμένοι. Μη κολλήσουμε σ' αυτό. Εντάξει, θα το πεις κι αυτό, ότι η κυρία τις ήθελε τις μάπες της, και τίποτα κλωτσές στο γυμνασμένο κώλο της, όμως από την άλλη άντρας να δέρνει γυναίκα δεν είναι άντρας. Είναι κωλοπαιδαράς. Όσο κι αν έχει τις δικαιολογίες του, διότι έμπλεξε με γυναίκα που δεν γεννήθηκε να γίνει σύζυγος, μητέρα.

Λέμε για τον Σων Πεν. Η σκατόφατσα. Καμία σχέση με Τομ Χανκς π.χ. και Ρίτσαρντ Γκηρ. Αλητάμπουρας ο κύριος. Κι όμως. Το παλληκάρι είναι πολύ μεγάλος ηθοποιός. Ό,τι θες σου παίζει. Τον μαφιόζο, τον ηλίθιο, τον τραβεστί, τον φιλήσυχο οικογενειάρχη, τον τυχοδιώκτη. Ό,τι θες, κωμωδία, δράμα, περιπέτεια, θρίλερ. Να σου βγάλει ρόλους υψηλών απαιτήσεων, που ζητάνε από τον ηθοποιό βαθειά εσωτερικότητα.

Το πιο εντυπωσιακό, και λόγω της ημέρας χρόνια του πολλά και δημιουργικά στον τύπο, είναι ότι έδειξε όλη την καλλιτεχνική του ευαισθησία όταν σκηνοθέτησε ταινίες με φτασμένους συναδέλφους του, όπως τον κολοσσό Τζακ Νίκολσον.

Μάλιστα, κύριε. Ένας αλητόμαγκας, με έντονη πολιτική και κοινωνική παρεμβατικότητα, ως δημιουργός υπέγραψε ταινίες, όχι εμπορικές, απόλυτα ποιοτικές, με ανθρώπινες ιστορίες, σχεδόν αντιχολυγουντιανές.

Διαβάστε ακόμα:

ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΤΕΚΝΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΥΡΟΓΡΙΑ ΜΑΝΤΟΝΑ