ΜΑΝΟΣ ΛΟΙΖΟΣ, ΑΞΕΧΑΣΤΟΣ

Μάνος Λοίζος, όνομα αγαπημένο. Μα, πιο πολύ είναι αγαπημένο το πρόσωπό του, με τη γλυκύτητα του, την πραότητα του. Μορφή αγγελική. Λες να βαπτίστηκε αθάνατος. Ακόμα και οι φωτογραφίες γερνάνε, ας παραμένουν οι ίδιες, ο χρόνος τις παλιώνει, τις στέλνει πίσω σε εποχές πεπερασμένες. Το πρόσωπο σε φωτογραφία του Μάνου Λοίζου, ευαίσθητου και αιώνιου καλλιτέχνη, παραμένει διαχρονικό, διατηρεί τη φρεσκάδα και τη νεανικότητά του, ακόμα και τόσα χρόνια από το θάνατό του το 1982, σα σήμερα στις 17 Σεπτεμβρίου.

Έλληνας της Αλεξάνδρειας, την πόλη της Αιγύπτου γεννήτρα σε πολύ πράμα ελληνικό και ποιοτικό, ο Μάνος Λοίζος είναι κυπριακής καταγωγής, Ανδρέας Λοίζου ο πατέρας του. Από πιτσιρίκι άρχισε να ασχολείται με τη μουσική, να παίζει βιολί. Ήρθε στην Αθήνα 18 χρονών χωρίς να έχει κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό του. Έλειπε και η καθοδήγηση, κάποια στήριξη.

Γράφτηκε στο πανεπιστήμιο, να γίνει φαρμακοποιός. Πάει στην Ανωτάτη Εμπορική, σκέπτεται να γίνει ζωγράφος και βρίσκεται στη Σχολή Βακαλό. Τα παρατάει όλα, για να τη βγάλει δουλεύει γκαρσόνι αλλά και μουσικός σε μπουάτ. Ο μετέπειτα δημιουργός ανάμεσα σε πολλά τραγούδια και του Δρόμου, κάποτε βρήκε το δρόμο και άπλωσε το μεγάλο ταλέντο του. Είναι μέσα στους κορυφαίους, αμέσως ένα επίπεδο πίσω από τους Θεοδωράκη, Χατζηδάκη. Δικά του τραγούδια τα ακούς και σήμερα.