ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΛΕΥΚΗ ΑΧΙΒΑΔΑ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙ

«Για μια μικρή λευκή αχιβάδα»... Έτσι ονομάτισε την πρώτη του δουλειά ο μουσικός, σε ηλικία 22 χρονών, το 1947. Σε μία Ελλάδα που μόλις έχει βγει από την κατοχή και μαίνονταν ο αδελφοκτόνος εμφύλιος σε μία σακατεμένη χώρα, που περίμενε να σηκώσει κεφάλι από τους ξένους νταβατζήδες και οι μισοί Έλληνες μετανάστευαν. Τότε, ο Μάνος Χατζηδάκις μιλούσε για... μία μικρή και λευκή αχιβάδα. Δηλαδή; Ο άνθρωπος ανήκε στον κόσμο του. Στον εαυτό του. Στην ψυχή της τέχνης. Αυτός ήταν είτε γεννήθηκε το 1925, είτε το 1765 και το 2315. Είτε γύρω κυκλοφορούσε πείνα, είτε πολιτιστική παρακμή.

Για μία μικρή λευκή αχιβάδα. Μικρή, ε. Και λευκή, ε. Αχιβάδα, ε, όχι, μελιτζάνα, ούτε μαντζουράνα.

Ο Μάνος Χατζηδάκις έγραψε μουσική. Μεγάλη μουσική και για τον πολύ κόσμο. Σπουδαία μουσική, ποιοτική και λαϊκή μουσική, όχι για λίγους. Ελληνική μουσική. Ακούμπησε στις δημοτικές μελωδίες και στα λαϊκά τραγούδια, στην παράδοση μας, χωρίς να αγνοήσει ξένες επιρροές, ακόμα και τζαζ. Γεννήθηκε καλλιτέχνης. Δημιουργός. Και ανακάλυψε το ταλέντο του από πολύ μικρή ηλικία. Η σκέψη του η μουσική, η κλίση του στη μουσική όρισε και τη ζωή του.

Μιλάμε για τον Μάνο Χατζηδάκι και λέμε, τι; Όχι ακριβώς για τον ίδιον, αλλά για εμάς! Τι εννοείς; Εννοώ ότι κρίνουμε τον εαυτό μας, την κοινωνία μας, την Ελλάδα μας. Ποιοι είμαστε εμείς και πόσο μας επηρέασε έτσι ή αλλοιώς τούτος ο μεγάλος νεοέλληνας.
Ο μεγάλος σε μεγαλώνει. Δεν είναι ο μικρός εκείνος που θα δώσει πόντους στον μεγάλο. Αυτή την κουβέντα σου χαρίζει ο αποδυτηριάκιας με αφορμή τη γέννηση σα σήμερα 23 Οκτωβρίου, το 1925, του πολύ μεγάλου Έλληνα, του Μάνου Χατζηδάκι.

Αφορμή σήμερα να το ξαναγράψω. Υπάρχουν κάποιοι που γεννιούνται μεγάλοι. Δεν το αποφασίζουν οι ίδιοι. Ούτε οι λαοί τους κάνουν μεγάλους. Βαρειές κουβέντες, θα μου πεις. Αναφερόμαστε σ’ έναν κορυφαίο, όμως. Στον Μάνο Χατζηδάκι, μάλιστα σ’ έναν μεγάλο που δεν βγήκε στο μπαλκόνι να πουλήσει το παραμύθι ότι αφιερώνομαι στον λαό, ότι ο λαός είναι μεγάλος.

Τι μαλακίες είναι αυτές. Και ο μικρός έχει το δικό του μεγαλείο, δική του υπόθεση να πάρει από τον μεγάλο ό,τι μπορεί. Όχι, κύριε μαλάκα, να περιμένεις μόνο ό,τι θα σου δώσει ο άλλος. Ο οποίος άλλος πιθανότα ναι μεν να είναι μεγάλος, γίγαντας και τεράστιος, αλλά και γεννημένος παλιάνθρωπος. Προσοχή. Μιλάω για το μεγαλείο του μικρού, του ασήμαντου, όχι για τον μικρό που μιά ζωή παραμένει λίγος. Αυτόν τον ξεχνάς, είναι σα να μην υπάρχει.

Ο Μάνος Χατζηδάκις γεννήθηκε στη Ξάνθη, την ίδια χρονιά με το άλλο ιερό τέρας, τον Μίκη Θεοδωράκη. Είναι ΛΑΪΚΟΣ συνθέτης, λέει ο αποδυτηριάκιας. Για τον Μάνο μιλάμε, όχι για τον Μίκη. Λαϊκός συνθέτης που έκανε ΛΑΪΚΗ συμφωνική μουσική.

Το 1949, σημείωσε τη χρονολογία και φαντάσου το σκηνικό της Ελλάδος, με το τέλος τότε του εμφυλίου πολέμου, ο Μάνος Χατζηδάκις δίνει μία συγκλονιστική διάλεξη, όπου για πρώτη φορά ένας «κουλτουριάρης» απενοχοποιεί το ρεμπέτικο τραγούδι.

Ο παγκόσμιος Έλληνας Χατζηδάκις πέθανε στις 15 Ιουνίου το 1994. Τα τραγούδια του έγιναν γνωστά σε κάθε γωνιά της γης. Από τα 35 του και για 12 χρόνια έμενε στη Νέα Υόρκη, όπου έγραψε μουσική σε πολλές, πάρα πολλές ταινίες του Χόλυγουντ.

Διαβάστε ακόμα:

ΟΤΑΝ ΛΕΜΕ ''ΡΕΣΙΤΑΛ ΠΙΑΝΟΥ'' ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΕΙΝΑΙ ΛΙΣΤ