ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ, Ο ΠΑΓΚΑΝΙΝΙ ΕΙΣΑΙ;

Μια εποχή στην Αμερική μπασκετμπωλίστες σχίζανε τη σάρκα ανάμεσα στα δάκτυλα του δεξιού χεριού τους για να έχει μεγαλύτερο “άνοιγμα” η παλάμη τους, αν είναι δυνατόν να γραπώνουν τη μπάλα. Ο Νίκολο διέθετε ή απέκτησε με τα χρόνια απίστευτα ευκίνητο χέρι και είχε άνοιγμα δακτύλων, που το βοηθούσε στο παίξιμο του βιολιού. Δεν υπάρχει δεύτερος. Θεωρείται ο αξεπέραστος, έκανε μαγικά πράγματα με το δοξάρι και με τα δάκτυλα του στις χορδές.

Άνθρωποι που τον άκουγαν να παίζει στις περιοδείες του, πάθαιναν. Βάζανε τα κλάματα, λιποθυμούσαν, παραληρούσαν. Οι τρίλιες, οι αλλαγές ρυθμού, τα κοψίματα, το παίξιμό του τρέλαινε κόσμο. Με την ευκαιρία, αναφέρω κάτι προσωπικό, που σίγουρα το λέγανε κι άλλοι στα χρόνια μου...

...Παίζαμε στη γειτονιά, πιτσιρικάδες, μαθητές του δημοτικού, κι αν κάποιο κωλόπαιδο ήθελε να παραστήσει τον καλλιτέχνη, τον βιρτουόζο με την μπάλα, του λέγαμε “Ποιος νομίζεις ότι είσαι, ρε, ο Παγκανίνι είσαι;”.

Ένα κάρο βρώμες είχαν κυκλοφορήσει. Ότι ο Νίκολο Παγκανίνι τα 'χε βρει με τον Διάολο. Δεν υπήρχε άλλη εξήγηση! Αδύνατον ο Θεός να του είχε χαρίσει το ταλέντο που του επέτρεπε υψηλής τεχνικής δεξιοτεχνία, σίγουρα είχε πουλήσει τη ψυχή του στον Διάολο. Τέτοιες δεισιδαιμονίες. Γεννήθηκε σα σήμερα στις 27 Οκτωβρίου, το 1782.

Από οικογένεια με έξι παιδιά ο Νίκολο ξεκίνησε με το μαντολίνο. Οι δάσκαλοί του τα ΄χαν χαμένα με τον πιτσιρικά που μελετούσε 15 ώρες την ημέρα. Τελικά, εκείνοι μάθαιναν απ' αυτόν, όχι ο μαθητής από τους δασκάλους. Ταλέντο το παιδί, από τα 8 άρχισε να συνθέτει.

Έγινε μέγας βιολίστας. Κι όταν ξεπέρασε το πάθος του για το ποτό και τη χαρτοπαιξία, ερωτευμένος πάντα με το βιολί, άνοιξε δρόμους και προοπτικές τόσο στην τεχνική παιξίματος όσο και στις δυνατότητες του οργάνου. Έκανε ένα γιο, χωρίς να παντρευτεί με τραγουδίστρια. Υπέφερε από καρκίνο στο λαρύγγι του, δεν μπορούσε να μιλήσει, όμως δεν σταμάτησε να παίζει βιολί μέχρι το θάνατό του, το 1840.

Διαβάστε ακόμα:

Ο ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΑΣ ΥΜΝΟΥ