Η ΓΙΑΓΙΑ ΤΑ ΕΙΠΕ ΟΛΑ

Η ημέρα δίνει την αφορμή να κουβεντιάσουμε σήμερα για μια συνουσία, κυρία μου και κύριέ μου. Αυτό που λέγεται δυτικός πολιτισμός περπάτησε επειδή στη δάδα του το φως το κρατούσε η ελληνική Σκέψη. Η μάνα, δηλαδή, της φιλοσοφίας και της ποίησης, η παραμάνα της τέχνης και της επιστήμης, όλα εκείνα που ενηλικίωσαν το δίποδο.

Αναφέρομαι σε συνουσία. Τεράστια η λέξη. Όχι απλά ουσία, αλλά συνουσία. Όπως λέμε παν και σύμπαν. Μέγας ο έρωτας, ατέλειωτο το πάθος για την πνευματική διαθήκη των Ελλήνων.

Τούτες, λοιπόν, οι αράδες πλησιάζουν το μαγικό ταξίδι μέλιτος και ολοκληρωτικής συνουσίας με την αρχαία Ελλάδα που διέτρεξε η ζωή της Ζακλίν ντε Ρομυγί στα 80 από τα 97 της χρόνια. Γεννήθηκε 26 Μαρτίου 1913 η Γαλλίδα ακαδημαϊκός και πέθανε σα σήμερα 18 Δεκεμβρίου το 2010.

Η Ελλάδα, τιμής ένεκεν, το 1995 ονόμασε Ελληνίδα την Ρομυγί και έδωσε την ελληνική υπηκοότητα στην τελευταία, υψηλής αξίας, εκπρόσωπο της ευρωπαϊκής διανόησης και παιδείας. Την γυναίκα η οποία πλησίασε με δέος τον αιώνα εκείνον, όπου οι Έλληνες συναντήθηκαν με τον Λόγο…Σε καιρούς που οι μετέπειτα Ευρωπαίοι ζούσαν ακόμα σε σπηλιές κι εκεί μέσα γαμούσαν τα παιδιά τους. Μιλάω για τον 5ο πριν τον Ναζωραίο αιώνα, τον σημαντικότερο της Ιστορίας.

Έλληνες εισίν οι της ημετέρας παιδείας μετέχοντες…
Η απόλυτη ελληνίστρια είναι η Γαλλίδα Εβραία Ρομυγί, βαπτισμένη καθολική. Δεν γεννήθηκε στην Ελλάδα, και δεν συγκινήθηκε από το τσαρούχι, το συρτάκι και το σουβλάκι. Όπως εκατομμύρια άλλοι Ευρωπαίοι τα τελευταία χίλια χρόνια η μικροσκοπική γριούλα βρήκε αιώνιες αξίες στην κλασική αρχαιότητα χωρίς να περιμένει την αναγνώριση των νεοελλήνων, το κράτος των οποίων επί της ουσίας, δηλαδή στην πραγματικότητα την πέρασε στο ντούκου. Έλα, μωρέ, ποια Ρομυγί, στο φινάλε δεν γουστάρουμε τη σχέση με το βαρύ μας φορτίο του παρελθόντος.

«Μ’ ενδιαφέρουν περισσότερο τα κείμενα, παρά τα γεγονότα». Κουβέντα της αληθινή Αποκάλυψη. Τι αξία, δηλαδή, μπορεί να έχει ένα γεγονός, όσο σημαντικό κι αν είναι, όταν το κείμενο που το περιγράφει, που το αιτιολογεί, πού το αναλύει, είναι ρηχό, ανόητο, στημένο; Κάτι τέτοιο ασφαλώς εννοεί η μεγάλη ελληνίστρια Ζαγκλίν ντε Ρομυγί.

Φιλόλογος η Γαλλίδα, από τα 17 της χρόνια προσκύνησε τα κείμενα της ελληνικής γραμματείας, όπου σ’ αυτά γεννήθηκε ο στοχασμός, η διανόηση, η Σκέψη, η ορθολογική σκέψη. Βραβεύτηκε το 2006 από την Γαλλική Δημοκρατία, ήταν τότε 93 χρόνων, και σε συνέντευξή της είπε: «Η πολιτική ηθική και η φιλοσοφία των Ελλήνων δεν έχουν γεράσει καθόλου. Οι ανησυχίες των Ελλήνων στην κλασική αρχαιότητα είναι τόσο σύγχρονες!».

Τα διαβάζεις αυτά που λέει η Ζαγκλίν και κάτι σε πιάνει. Εδώ, στον ίδιο τόπο, πριν 2.500 χρόνια, τόσο λίγο πριν, αν λάβεις υπ’ όψιν το άχρονο της αιωνιότητας, κάποιοι Έλληνες έγραψαν και είπαν αξεπέραστες αλήθειες.

«Η αρχαία Ελλάδα στην αναζήτηση της ελευθερίας», «Ο νόμος στην ελληνική σκέψη», «Ο Αλκιβιάδης», «Γιατί η Ελλάδα;», «Έκτωρ», «Η ελληνική τραγωδία στο πέρασμα του χρόνου». Τίτλοι από βιβλία της γιαγιάς για την λατρεμένη της αρχαία Ελλάδα.

«Το να μάθεις να σκέπτεσαι, να είσαι ακριβής, να ζυγίζεις τις λέξεις σου, να ακούς τον άλλον, σημαίνει ότι είσαι ικανός να διαλέγεσαι. Κι αυτό είναι το μόνο μέσο για να αναχαιτιστεί η τρομακτική βία που αυξάνεται γύρω μας. Ο λόγος είναι η έπαλξη κατά της κτηνωδίας. Όταν δεν ξέρουμε, όταν δεν μπορούμε να εκφραστούμε, όταν ο λόγος δεν είναι επαρκής, όταν δεν είναι αρκετά επεξεργασμένος επειδή η σκέψη είναι ασαφής και μπερδεμένη, δεν απομένουν παρά οι γροθιές, τα χτυπήματα, η άξεστη, βλακώδης, τυφλή βία».

Η γιαγιά τα είπε όλα. Γιατί; Μελέτησε Αρχαία Ελλάδα, κύριοι μαλάκες.

Διαβάστε ακόμα:

ΤΟ ΠΑΡΑΜΥΘΑΚΙ ΜΕ ΤΑ ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ ΣΤΟ ΛΑΚΚΟ