ΣΠΕΣΙΑΛ ΣΕΡΒΙΣ ΕΙΔΙΚΑ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Ξύπνησα χθες το πρωί και τι βλέπω, δικέ μου. Μετά τα ευλογημένα χιόνια και τις ευλογήμμενες βροχές, ένα ακόμα πανάκριβο δώρο. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και τι, λες, ένοιωσα πριν ακόμα βγω έξω από το δωμάτιο μου; Με περιμένει μια αγκαλιά γλυκειά, γλυκύτατη. Αστόχησες, δικέ μου, αν το μυαλό σου πήγε σφαίρα σε γυναίκα. Υπάρχουν κι άλλες ζεστές και ευχάριστες αγκαλιές. Λέω για τον ήλιο της χθεσινής μέρας. Ακριβώς.

Από το πρωί η μέρα έδειξε ότι ήθελε να σ' αγκαλιάσει. Να περπατήσεις μακριά από το σπίτι σου χωρίς έγνοιες και να αγιάσει το αίμα μέσα σου, και να πάρει ηθικό το πνεύμα σου. Οκέυ, δεν έχουμε τα λεφτά που είχαμε, όσα είχαμε. Κι αυτά τα όσα είχαμε ήταν περισσότερα απ’ αυτά που σήμερα έχουμε στην άκρη.

Είναι αυτός λόγος να μη χαρούμε το χάρισμα που μας κάνει ο τόπος μας, όχι το κράτος μας, όχι τα κόμματά μας, όχι οι συμπολίτες μας; Ναι, ρε, ζούμε στον πιο ευλογημένο τόπο. Στον παράδεισο. Σε κανένα άλλο μέρος της γης ο ήλιος δεν σαλεύει τα ζώπυρα σου όπως σ’ αυτήν ακριβώς τη γωνιά της Μεσογείου.

Διαβάστε ακόμα:

Η ΑΠΟΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΜΑΓΟΥ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ