ΚΑΙ Η ΜΑΛΑΚΙΑ ΕΧΕΙ ΤΑ ΟΡΙΑ ΤΗΣ...

Ναι, το είδαμε και αυτό: ο «ρεαλιτοήρως» να δίνει διάλεξη στο Πάντειο και το γεμάτο αμφιθέατρο να θαυμάζει μια ομιλούσα κεφαλή με την τεστοστερόνη στο κορμί.

Επιτέλους το Πάντειο Πανεπιστήμιο απέκτησε πρύτανη που του αξίζει, τον λαϊκό ήρωα που έφυγε από το Κολοσσαίο - Survivor ζωντανός, χάριν της γνωστής κίνησης του δακτύλου του τηλεκράτορα «άσε το μαλάκα να ζήσει». Η κοινωνική έρευνα στην Ελλάδα απέκτησε επιτέλους επιστημονική δομή, χρηματοδότηση και βιβλιογραφικά δεδομένα!

Ναι, ο Ρομπέν των Δασών ξαναγύρισε σε ελληνική έκδοση, με ύφος «Στέλλα, κρατάω μαχαίρι» και δίνει συμβουλές πως θα πιάσετε την καλή όταν κουνάτε την ψωλή.

Ναι, στα ριάλιτι όλοι και όλες μπορείτε να κάνετε καριέρα όρθιοι και ξαπλωμένες ανάμεσα στα φοινικόδεντρα των εξωτικών νησιών.

Στο Κολοσσαίο οι μονομάχοι είχαν μια δουλειά: να επιβιώσουν, αφού αποχαυνώσουν το πόπολο, χύνοντας το αίμα τους και ρισκάροντας τη ζωή τους, ενώ στα σύγχρονα τηλε-κολοσσαία οι «ήρωες» μόνο ιδρώτα χύνουν, άντε και ολίγον σπέρμα, αυνανιζόμενοι κατά τις ζεστές νύχτες του μεσημβρινού κάτω από την σκιά των φοινικόδεντρων...

Και βέβαια ελπίζοντας να πιάσουν δουλειά. Οι μεν άνδρες ως ωραίοι και μοιραίοι στους σύγχρονους ναούς της νυχτερινής μαστούρας (κλάμπινγκ), είτε ως γλάστρες στο περιβόλι των πρωινάδικων του κόσμου, όπου όλοι είναι χαρούμενοι και ευτυχισμένοι να συνομιλούν με μια βλαμμένη.

Τα δε γυμνασμένα θήλεα, μήπως βρουν κανένα γαμπρό που θα εξασφαλίσει δια βίου την χορηγία της «Αγίας» οικογένειας, αφού τα μόμολα κρατούν καλά την ενοχή του άστοχου οργασμού «για έτη πολλά μετά την αμαρτία που την είπαν (και τη λένε ακόμα) αρετή», καθώς τα έθνη χωρίς πλήθος δε μπαίνουν στους τροχούς της Ιστορίας.

Ναι, εκεί φτάσαμε με τους τηλε-ναούς και τα ιερατεία της απογυμνωμένης σκέψης να διδάσκουν τα τέκνα μας (αλλά και τα τεκνά) πως το μεροκάματο δεν χρήζει σκέψης αλλά στύσης, και δεν έχει ανάγκη διανοητικών συλλογισμών αλλά ανόητων λογισμών, πως η αναγνωρισιμότητα μέσω των εσωρούχων θα ανοίξει τις πύλες της άκοπης επιτυχίας σε όλα και σε όλους, ακόμα και στους κώλους.

Κάποτε ο Warhol είχε πει πως όλοι δικαιούνται 15 λεπτά διασημότητας. Ε λοιπόν, ο ιδιοφυής αυτός καλλιτέχνης έπεσε έξω, αφού οι ρεαλιτιτζήδες με μόνο προσόν το εσώρουχό τους αποκτούν χιλιάδες ώρες προβολής που τους χαρίζουν οι βαριεστημένοι οικογενειάρχες από τον καναπέ της εθελούσιας βλακείας που αποφάσισαν να διασκεδάσουν την δυστυχία της μίζερης ανώνυμης, ζωής τους.

Κατηγορώ δε το Πάντειο γιατί δεν πήγε στη Μύκονο για να βρει το σωστό ριάλιτυ, αλλά πήγε στο αντίγραφό του στον Άγιο Δομίνικο (εξωτικό νησί με πολλά κουνούπια), όπου άνεργοι, γυμνασμένοι στο σώμα και γυμνοί στο νου συναγελάζονται παίζοντας παιδικά παιχνίδια (δεν περνάς κυρα – Μαρία, δεν περνάς), αντιγράφοντας τα λούνα πάρκ, όπου παρκάρουν οι δυστυχισμένοι γονείς τις συννεφιασμένες Κυριακές τα όνειρά τους αλλά και τα μόμολά τους.

Ναι, το είδα και αυτό: η πουτανιά, το ξέκωλο, η ξετσιπωσιά, να αποκτά ιδιότητα και αξία προϊόντος.

Είπαμε, ο καπιταλισμός τα πουλάει όλα και καλά κάνει αφού βρίσκει έτοιμους από καιρό αυτούς που αγοράζουν απλά για να υπάρχουν ˙ γιατί το άλλο, το «σκέφτομαι, άρα υπάρχω», δεν το αγοράζει κανείς πλέον.

Ο “homo videns” λέει ο μακαρίτης ο Bobbio, είναι η συνέχεια του sapiens με την διαφορά πως ο ένας σκέφτηκε πριν δει, ενώ ο οπτικοποιημένος ανθρωπίδης βλέπει και βλέπεται χωρίς να σκέφτεται. Οι μαϊμούδες έμπαιναν στα κλουβιά με το ζόρι και αλυσοδεμένες, ενώ οι σημερινές, οι τηλεοπτικές, μπαίνουν μόνες τους εθελοντικά έναντι πινακίου φακής.

Πόσοι αλήθεια έκαναν καριέρα από τα ρελιτοπαίχνιδα, ας μας πουν οι έμποροι της ηθικής, αυτοί οι Ακρίτες των συνόρων, που πουλάνε τα πάντα για να γίνουν πρώτα πατριώτες και μετά βουλευτές βεβαίως.

Ναι, το πανεπιστημιακό άσυλο της γνώσης (θεσμός του Μεσαίωνα) έγινε ψυχιατρικό άσυλο για νταβραντισμένους λεβεντομαλάκες, όπως θα’ λεγε και κάποιος που έκανε την ψευτομαγκιά επιχείρηση στην εποχή των καβαλημένων νεόπλουτων.

Έλεος αδέλφια, έχει και η μαλακία τα όριά της και καλό είναι που και που να συνομιλούμε όχι μόνο με τον ψεύτη καθρέφτη μας, αλλά και με κανένα κανονικό  ψεύτη, ζωντανό, με σάρκα και οστά.

Ξέρετε, οι πίθηκοι πρόγονοί μας έγιναν σοφοι (sapiens) όταν συνεργάστηκαν για να σκοτώσουν ένα μεγαλύτερο ζώο που θα τάιζε αυτούς και τη φυλή τους 130.000 χρόνια πριν. Τότε ίσως και να μίλησαν συμβολικά για να συνεννοηθούν βέβαια και να μη σφαχτούν πάνω από το σκοτωμένο ζώο.

Τόση ευφυΐα την είχαν τα ζώα και λογικά την κληρονόμησαν και στους απογόνους τους, τα έλλογα όρθια ζώα που βλέπουμε στον καθρέφτη μας... Σας παρακαλώ, ας βγει κάποιος και να πει ότι δεν ανήκω σε αυτούς που πήγαν στο Πάντειο να ακούσουν την διάλεξη του «μονομάχου» που δεν σκοτώνεται δυστυχώς ποτέ στην τηλεόραση και στα εξωτικά νησιά, πλην όμως δολοφονεί την όποια αξιοπρέπεια της παρατήρησης πως μπορώ να υπάρχω για να σκέφτομαι και όχι για να βλέπω ρεαλιτοργασμούς.

Σας παρακαλώ, σώστε με από την ξεφτίλα να νιώθω συναθρωπίδης της γενιάς που θεωρεί υγιές το να βρει δουλειά και να κάνει καριέρα στον ρεαλιτισμό, παίζοντας παιχνίδια όπως τα μόμολα στις παιδικές χαρές, ενώ οι ναοί της γνώσης επικροτούν, χειροκροτούν και επευφημούν (όπως στο Κολοσσαίο της Ρώμης) μια ομιλούσα κεφαλή με την τεστοστερόνη στο κορμί...

Βοήθεια...

ΠΗΓΗ: zougla.gr