ΜΑΝΟΣ ΚΑΙ ΜΙΚΗΣ ΟΙ ΔΥΟ ΓΙΓΑΝΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια στην Ελλάδα δεν υπήρχαν καταστήματα δίσκων. Μιλάμε για δίσκους μουσικής. Να το πω αλλοιώς: Δίσκους αγόραζε κανείς στα παλιατζήδικα. Εποχή που ακόμα δεν είχαν σκάσει μύτη Μίκης Θεοδωράκης και Μάνος Χατζηδάκις, Η αγοραία ελληνική μουσική ήταν η ανατολίτικη. Από Τουρκία μεριά και όσο γίνεται πιο μέσα πιο βαθειά στην Ανατολή. 

Οι Τούρκοι έφτιαξαν σήριαλ τη ζωή του πιο σπουδαίου σουλτάνου τους, του Σουλεϊμάν, επεισόδια το ένα μετάτο άλλο στο χαρέμι και δεν ακούγεται καν η οριεντάλ μουσική. Λες και παρακολουθείς τη χολυγουντιανή σειρά Τόλμη και Γοητεία στο παλάτι του πασά, με μουσική δυτικοφέρνουσα.

Ένα από τα αμέτρητα σουξέ του Βασίλη Τσιτσάνη, για την Γκιουλμπαχάρ. Πριν από τον Τσιτσάνη κι άλλοι Έλληνες ρεμπέτες έγραψαν τραγούδια για την μάνα του Μουσταφά, του γιου του Σουλεϊμάν. Πανέμορφη η αντίζηλος της Χουριέμ, της άλλης σουλτάνας, της άλλης συζύγου του Σουλεϊμάν, η οποία μια φορά έφαγε το ξύλο της αρκούδας, από την Γκιουλμπαχάρ. Δεν την άντεξε κάποια στιγμή την Ουκρανή, την Χουριέμ, και την σακάτεψε στο ξύλο η Γκιουλμπαχάρ. Το άρωμα του ρόδου. Αυτό θα πει τούρκικα η λέξη Γκιουλμπαχάρ.

Το τραγούδησε σε δίσκο 78 στροφών, το 1950, η Ρένα Ντάλια που μετά πήρε μεταγραφή από τον Τσιτσάνη στον Γιάννη Παπαϊωάννου. Τίποτα δεν έχασε ο Τσιτσάνης, το τραγούδι το «είπε» καλύτερα η Κατερίνα Κόρου. Τσιτσάνη τραγούδησαν και τα δυο θηρία, οι τεράστιες Μαρίκα Νίνου και Σωτηρία Μπέλου.