ΟΙ ΠΑΙΚΤΑΡΑΔΕΣ ΤΟΥ ΓΚΑΓΚΣΤΕΡΙΣΜΟΥ ΜΑΖΙ ΣΕ ΤΑΙΝΙΑ

Κατ΄ αρχήν ο Μάρτιν Σκορτσέζε. Πρώτα προσκυνάς ευλαβικά και φιλάς το χέρι του πατριάρχη του σινεμά στις ταινίες βίας και του υποκόσμου. Η μορφή. Μιλάνε οι ταινίες του. Πολλές και σημαντικές. Μετά στέκεσαι στους κολοσσούς ηθοποιούς, Αλ Πατσίνο και Ρόμπερτ ντε Νίρο. Πήραν τη δουλειά από τον Μάρλον Μπράντο, τον Θεό, τον πρωτομάστορα της τέχνης και την κράτησαν υψηλά. Κι εδώ είναι η κατάλληλη στιγμή να προσθέσω τη δική μου κουβέντα.

Τη δεκαετία του '50 το ταλέντο και η μοναδικότητα του Μάρλον Μπράντο (1924- 2004) άρχισε να φωτίζει τον κινηματογράφο του Χόλυγουντ. Και ο Θεός Μ.Μ. δεν ήταν η ''συνέχεια'', μια άλλη εκδοχή υποκριτικής κάποιου σταρ προηγούμενης δεκαετίας. Στα χρόνια της εξουσίας των Πατσίνο (1940) και Ντε Νίρο (1943) ο κινηματογράφος έκανε άλματα σε πολυέξοδες παραγωγές, ποιοτικές και εμπορικές και σ΄ αυτό βοήθησε η μεγάλη κλάση και ο άγνωστος έως τότε υψηλός και αυστηρός επαγγελματισμός αυτών των δυο ηγετικών ηθοποιών. Του Ρόμπερτ ντε Νίρο και του Αλ Πατσίνο.

Δεν αγνοείται αυτό. Ότι ο σεναριογράφος και ο σκηνοθέτης εμπνέονται όταν φαντασιώνονται τι μπορούν να δημιουργήσουν αν εξασφαλίσουν τη συμμετοχή των δυο αυτών αξιοθαύμαστων ρεμαλιών. Τι εννοώ; Τεράστιοι ηθοποιοί, αλλά και οι δυο με ψυχοσύνθεση Σικελού μαφιόζου. Χωρίς πλάκα.

The Irishman. Ο Ιρλανδός. Η νέα ταινία του Σκορτσέζε (1942) κάνει βουτιά στο οργανωμένο έγκλημα. Μέσα και οι δυο άλλες φάτσες με πολλά χιλιόμετρα σε γκαγκστερικά φιλμ. Οι αγαπημένοι μου Τζο Πέσυ (1943) και Χάρβεϋ Κάιτελ (1939). Υπόθεση του έργου η ιστορία του αρχισυνδικαλιστή Τζίμυ Χόφα (1913) που έμπλεξε με τη μαφία και μυστηριωδώς εξαφανίστηκε το 1975, για να θεωρηθεί επίσημα νεκρός μετά από επτά χρόνια.

Ρόμπερτ ντε Νίρο και Αλ Πατσίνο έπαιξαν μαζί σε ταινία το 1974, στον ''Νονό Νο 2'' του Μέγα Φράνσις Φορντ Κόπολα (1939). Ακόμα στο Heat το 1995 του Μάικλ Μαν (1943), άλλη φυσιογνωμία του σινεμά και σε μια ταινία-σκουπίδι, το 2008, Righeous Kill.

Διαβάστε ακόμα:

Ο ΓΑΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΗΨΙΟΥ ΜΟΥ, ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΜΟΥ