''ΚΑΙΓΟΜΑΙ, ΣΕ ΘΕΛΩ... '' ΕΙΠΕ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΤΡΙΑ

Ο 24χρονος ποιητής με πυρετό στη φωνή λέει στην λατρεμένη του, που ακόμα δεν τον έχει αφήσει να την ακουμπήσει: '' Σε θέλω, από τη σκέψη μου δεν βγαίνεις ούτε στιγμή... ''.

Ποιήτρια κι αυτή, 12 χρόνια μεγαλύτερη του, μικροσκοπική, αδύνατη και οδηγημένη, αιχμαλωτισμένη από τις ευαισθησίες της, αρνείται να του παραδοθεί, και σαν ευγενική ψυχή που είναι προσπαθεί γεμάτη κατανόηση να του δείξει κατανόηση: ''Μια σχέση μαζί σας, η αναζήτηση της ερωτικής απόλαυσης μαζί σας, έχω την αίσθηση πως θα με πληγώσει, θα μου δώσει πόνο... Και όσο περισσότερο σπρώχνομαι στην ιδέα μιας περιπέτειας μαζί σας, εάν ανταποκριθώ, τόσο είμαι σίγουρη πως ο πόνος θα είναι μεγαλύτερος... ''.

ΑΝΔΡΑΣ: Θαρρείτε, λοιπόν, πως επιθυμώ να σας προκαλέσω πόνο;

ΓΥΝΑΙΚΑ: Δεν είπα αυτό. Όχι, δεν εννόησα αυτό...

ΑΝΔΡΑΣ: Τι στο καλό λέτε...

ΓΥΝ: Από τον καιρό του Αβραάμ το καλό πάει ζευγάρι με το κακό... Και η ηδονή με την οδύνη... Να, γιατί φοβάμαι...

ΑΝΔ: Τα λέτε σωστά, ολόσωστα, μα τον άγιο. Έτσι είναι. Η εξαίρεση, η ελάχιστη, η πολύ μικρή εξαίρεση είναι να συνεχίσει το καλό να λειτουργεί κρατώντας σε επιφυλακή τον πόνο, την απογοήτευση. Παραδέχομαι ότι είναι σίγουρο, όχι απλά ρίσκο, πως κάποια στιγμή θα ανοίξουμε πληγές ο ένας στον άλλον, αν ξεκινήσουμε τον έρωτα μας. Το δώρο της γνώσης δεν το αγνοώ, ξέρω τι μας περιμένει, όσο υψηλά να φτάσουν τα αισθήματα μας, πάντα θα κινδυνεύουμε να ανατιναχτούμε...

ΓΥΝ; Έρχεστε στα λόγια μου...

ΑΝΔ; Όχι αγαπημένη! Μαζί θα αγαπηθούμε, μαζί θα πολεμήσουμε το διάολο που ψάχνει την ευκαιρία να μας βλάψει. Κι αν δεν τα καταφέρουμε, αν το τραύμα θα μας χαράξει, και τους δυο, ίσως μόνο τον ένα μας, ας το αποδεχτούμε ως μοιραίο, όχι απαραίτητα ως κάμωμα του έρωτα μας.

ΓΥΝ; Αισθάνομαι να σας έχουν πλησιάσει οι φόβοι μου, οι δισταγμοί μου... Και είναι φρόνιμο από πλευράς σας που δίνετε την εικόνα ναρκοπέδιου σ' αυτό που μου προτείνετε. Έναν έρωτα γυμνό, απροστάτευτο στην κακοχαλασιά, ανάμεσα στις παγωνιές
και τις θέρμες.

ΑΝΔ: Μα τον Δία, ας καούμε, ας ξεπαγιάσουμε, όμως με την πίστη οι δυο μας να ξεπεράσουμε τις όποιες δυσκολίες.

ΓΥΝ; ...

ΑΝΔ: Αγαπητή μου, αγαπημένη μου, εγώ ποθώ το δρόμο της ζωής, εσείς τι θέτε; Το δρόμο του θανάτου; Να μη γνωρίσουμε τον έρωτα μ' αυτόν που αγαπάμε; Διαλέξτε! Τούτη τη στιγμή φεύγω από κοντά σας, δεν πρόκειται να με ξαναδούν τα μάτια σας. Κι εσείς να κλειστείτε σε μοναστήρι, σας συμβουλεύω. Διαλέξτε, επιτέλους! Εσείς αποφασίζετε, δεν φεύγω, αν μου χαρίσετε τώρα τα χείλη σας. Διαλέξτε.

Το βράδυ εκείνο ήταν πανσέληνος, όταν τα υγρά στα κορμιά των δυο ποιητών ενώθηκαν για πρώτη φορά.

Διαβάστε ακόμα:

ΟΙ ΑΞΕΧΑΣΤΟΙ BEATLES ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ