ΑΝ ΔΕΝ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΜΟΥ

Καθόλου απίθανο να υπάρχει ζωή, άνθρωποι και ζώα, σ’ άλλον πλανήτη. Γιατί να μην υπάρχουν; Δεν ξέρεις. Σωστό. Το δεν ξέρω δεν κολλάει με το δεν υπάρχει ζωή, κάποιο άλλο είδος ζωής, ανθρώπινης ή όχι, έξω από το δικό μας πλανήτη. Δεν ξέρεις και το σίγουρο είναι, λέω εγώ, ότι δεν θα το μάθεις ποτέ, όσο ακόμα θα κυκλοφορεί στη γη το γνωστό δίποδο. Όλα έχουν ένα τέλος, άλλωστε. Άνθρωποι, ζώα, δένδρα, φυτά, πλανήτες. Ό,τι ζει, πεθαίνει. Έχει χρονολογία λήξεως.

Μη ξεφεύγουμε. Ασφαλώς σ’ άλλον πλανήτη η ζωή, αν υπάρχει, θα είναι διαφορετική. Αυτονόητο. Διαφορετικό το φυσικό περιβάλλον, άρα φύση διαφορετική σε σχήμα, σε μορφή ό,τι αναπνέει .
Και πως, αλήθεια, να γνωρίζεις τι υπάρχει στο σύμπαν όταν αυτό είναι ατελείωτο, άγνωστο, αχαρτογράφητο, απλησίαστο. Ρε, δεν έχει τέλος.

Παίζει, όμως, η ανθρώπινη μαλακία ότι είμαστε το κέντρο της πλάσης. Η καρδιά του σύμπαντος. Εμείς είμαστε, όχι άλλοι. Όχι κάποιοι άλλοι. Στο φινάλε, τι να τους κάνουμε τους άλλους, όταν σκοτωνόμαστε μεταξύ μας οι άνθρωποι από τότε που σκάσαμε μύτη. Έτσι είναι. Η Ιστορία της ανθρώπινης παρουσίας στον πλανήτη είναι ιστορία αίματος.

Και λέω εγώ. Γιατί να μ’ ενδιαφέρει το κάθε άλλο μπουρδέλο στο διάστημα; Είμαι ο αρχιμαλάκας της αιωνιότητας, το πιο τζάμπα δημιούργημα του Θεού, αν δεν χαίρομαι τον πιο όμορφο, τον πιο γοητευτικό, τον πιο καυλωτικό πλανήτη στο σύμπαν, στα σύμπαντα (φώτο). Το νούμερο της αιωνιότητος είμαι να βάζω νέφτι από πίσω μου και να τρέχω με διαστημικά τερατουργήματα και να ξοδεύομαι στους πολέμους των άστρων. Αυτή είναι η υπέρτατη ύβρις στον Δημιουργό.

Βέβηλος γεννήθηκε ο άνθρωπος, βέβηλος ζει, όσο ζει ακόμα.

Διαβάστε ακόμα:

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΛΕΝΤΙ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ