ΚΑΜΑΚΙ ΣΤΙΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΣ, ΟΥΖΑ ΣΤΙΣ ΕΝΤΑΤΙΚΕΣ
15/05/2020
•
γράφει ο στήβεν αβραμίδης
Πώς πάμε; Μην μου πείτε οτι δεν σας ήρθε μια αύρα ελευθερίας. Όσο μπορείς δηλαδή την ώρα που την πολιτική προστασία την χειρίζεται ο Χαρδαλιάς. Εντάξει δεν μπορεί να κάνει κάτι ο άνθρωπος με αυτήν την φάτσα που έχει, αλλά έχουμε βήματα προόδου. Δεν στέλνει πια κανείς το sms και πλέον αισθάνεται και σκέτο χαμ. Πριν ήταν χαμ μέσα σε σάντουιτς. Τώρα είναι ελεύθερο χαμ. Έξω από την συσκευασία.
Βγαίνει έξω ρε παιδί μου και πάει τις νύχτες σε κάτι πλατείες. Πάει το πρωί και στήνεται στις ουρές των τραπεζών ή της ΔΕΗ. Χώρια το τι γίνεται στα υποθηκοφυλακεία. Μιλάμε για μια ελευθερία, που την ζηλεύουν μέχρι και τα ζώα. Όπως και να το κάνεις, είναι απολίτιστα. Ανάλογα με το είδος τους, αποφεύγουν τον συγχρωτισμό. Άντε μέχρι αγέλη. Τι να ξέρουν αυτά; Ανοσία αγέλης έχουν, ανοησία αγέλης δεν προβλέπεται να αποκτήσουν.
Όμως άστα αυτά στην κοσμάρα τους. Εδώ έχουμε τον άνθρωπο, που κάνει δειλά δειλά, βήματα προόδου. Τα νοσοκομεία πλέον έχουν μάσκες κι αντισηπτικά. Υπάρχει επάρκεια γαντιών στην αγορά. Κι έχουμε και τετρακόσια καινούργια κρεβάτια ΜΕΘ. Είμαστε πανέτοιμοι κι ελεύθεροι να βρούμε το καινούργιο στέκι. Τόσα χρόνια στις παραλίες, μόνο θέματα είχαμε. Εγκαύματα, τσούχτρες, πόνο στα μάτια από τις κυτταρίτιδες. Ας δοκιμάσουμε μέσω της νοοτροπίας μας κι ένα υγιεινομικό ίδρυμα. Τι το φτειάξαμε;
Για να πηγαίνουν μόνο αυτοί που έχουν τις γνωριμίες ή τα απαραίτητα για τα φακελλάκια; Όχι, πρέπει να πάμε όλοι. Αντί να βάλουμε αναπνευστήρα για την βουτιά, να βάλουμε κι έναν για το κρεβάτι. Αντί να πιούμε ποτά στα παραλιακά μπαρ, να πιούμε στα κυλικεία των νοσοκομείων. Αντί να κάνουμε καμάκι στις μαγιωφορεμένες, να την πέσουμε στις νοσοκόμες. Κάθε καλοκαίρι τα ίδια; Αμάν πια. Ας κάνουμε κι ένα διάλειμμα. Από του χρόνου με το εμβόλιο, ούτως ή άλλως θα ξανακάνουμε τα ίδια. Αυτά που τα λένε, κανονικά.
Πάλι θα 'χουμε γιορτές και πανηγύρια για την επέτειο του 1821. Πάλι θα τρέχουμε να κάνουμε τον μεγάλο αρχαιολογικό περίπατο της Αθήνας, και γιατί όχι κι άλλων πόλεων, που έχουν αρχαία. Πάλι θα βρίζουμε τον Ερντογάν που θα κάνει παραβιάσεις. Πάλι θα τα βάλουμε με τον Σαββίδη και τον Μαρινάκη που θα ξανακλέψουν ένα πρωτάθλημα. Πάλι θα λέμε για τις καθυστερήσεις της δικαιοσύνης σε κάποιον στημένο αγώνα. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ βαρέθηκα αυτήν την κανονικότητα.
Τώρα ζούμε κάτι διαφορετικό. Έχει ένα ενδιαφέρον, άσχετα αν είναι ελαφρώς μακάβριο. Δεν είναι ωραίο να ακούς τόσους ειδικούς παγκοσμίως να σου δίνουν συμβουλές, χωρίς να ξέρουν τίποτα. Δεν είναι ωραίο να αισθάνεσαι πειραματόζωο. Δεν είναι ωραίο να σε απειλεί ένας Χαρδαλιάς. Αυτά βέβαια, άμα τα δεις στραβά. Άμα τα δεις σαν πολιτισμό, μια χαρά είσαι. Διότι μια χαρά κυκλοφορείς στους δρόμους χωρίς να σου κλείνει τον δρόμο η Σούλα από το Ζεφύρι, που έχει αγωνία με την τσιπάρει ο Gates. Και μια χαρά έχεις απαλλαγεί από όλα τα άβουλα και άμοιρα στίφη που φοβήθηκαν και κλείστηκαν μέσα, λες και τρομάζουν μην χάσει ο πλανήτης βελόνι από την Βενετσιά.
Είμαστε σε μια χαμ ημικαραντίνα. Φυσικά να μεταμορφωθεί το χαμ σε κανονικό ζώο, αποκλείεται. Το ανάποδο είναι σίγουρο, φορσέ οτι θα ξανασυμβεί. Οπότε είναι απολαυστικό αυτό που βιώνουμε σαν διάλειμμα. Και τι διάλειμμα; Κανείς δεν ξέρει πόσο θα διαρκέσει. Θα ΄ναι για μερικές μέρες ή κανά δίμηνο; Θα 'ναι τώρα κοντά ή τον Οκτώβριο, που ένα απλό συνάχι θα μπερδεύει τον κάτοχο του για το αν είναι απλή γρίππη ή κορωνοϊός. Είναι τόσο μπροστά ο άνθρωπος από το χαμ, που έτσι συμπεριφέρεται. Αλλά δεν πειράζει. Τα πάντα κάτι προσφέρουν και μόνο τυχαία δεν έρχονται. Σε επίπεδο εκτίμησης μιλάμε, όλα τα άλλα ούτως ή άλλως χαμένα είναι.
Όπως χαμένη είναι η αγωνία στο διάλειμμα ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, που δίψασε ο άλλος λες κι έτρεχε αυτός. Όπως χαμένη είναι η σκέψη του άλλου όταν φοράει μάσκα στο αυτοκίνητο του κι είναι μόνος. Όπως χαμένη είναι η κρίση του για το τέλος της επιδημίας με νούμερα κάτω από την γρίππη, μέχρι το σημείο που πρέπει να φτάσει η οικονομία. Αλλά εδώ δεν μπορεί να σκεφτεί το γουρούνι, θα σκεφτεί το χαμ; Που το βλέπω κι εγώ χαρούμενο και ροδαλό. Έξω από την συσκευασία, που δεν μπορεί αν δεν καβαλήσει ένα βαπόρι να πάει κάπου διακοπές. Άλλη αγωνία κι αυτή. Να ξεκουραστεί ρε παιδί μου από την καραντίνα, που καθόταν. Να συνέλθει από την υπερπροσπάθεια που του ζήτησαν να σώσει μια χώρα, απλά ξύνοντας τα παπάρια του. Και δεν μπορώ να βρω πώς λέγανε το χαμ οι πρόγονοι μας. Κάπως θα το λέγανε, δεν μπορεί. Είχαν κι αυτοί λοιμό.
Διαβάστε ακόμα: