ΑΥΤΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΜΑΓΚΑΣ, Ο ΜΟΣΧΟΜΑΓΚΑΣ

Πέθανε ένας ελεύθερος άνθρωπος. Αυτός ήταν ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος. Ποιητής και ελεύθερος. Το ένα δεν προϋποθέτει το άλλο. Κυκλοφορούν και ποιητές σκέτες πατσαβούρες σε χαρακτήρα. Κι όταν λέμε ποιητή τον Χριστιανόπουλο δεν εννοούμε βέβαια τους στίχους του. Το όποιο ποιητικό έργο του, ποιοτικό ή όχι. Κρίνουμε τον άνθρωπο. Ήταν ποιητής σ' ό,τι έκανε. Ποιητής σ' ό,τι έλεγε. Καλό, ανάποδο. Τα πάντα του ήταν ποίηση.

Δεν είχε πρόβλημα να μιλήσει για την ομοφυλοφιλία. Για οτιδήποτε. Είπαμε, ήταν ελεύθερος και έγραφε το σύμπαν. Είχε το σφυρί και κοπανούσε χωρίς να υπολογίζει κανέναν και τίποτα. Ο γνήσιος μάγκας. Ο μοσχόμαγκας. Της ανώτερης κατηγορίας της μαγκιάς. Γεννήθηκε ως Μάρτιο του 1931 στη Θεσσαλονίκη ως Κωνσταντίνος Δημητριάδης από πρόσφυγες της Ανατολικής Θράκης. Να, κάποια σκόρπια από τα πολλά που βγήκαν από το στόμα του:

- Πάντως, η βασικότερη διαφορά μου με τον Καβάφη είναι ότι εκείνος ήταν φιλήδονος, εγώ γράφω για την αγωνία της ερωτικής στέρησης.

- Είμαι εναντίον των βραβείων, μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου. Κάποτε θα πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των δήθεν σπουδαίων. Βραβεύομαι σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά.

- Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων. Είμαι εναντίον των λογοτεχνικών συντάξεων, των σχέσεων με το κράτος, των εφημερίδων, των κλικών, των κουλτουριάρηδων, κάθε ιδεολογίας, κάθε ατομικής φιλοδοξίας που οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο, φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα;

- Απίθανο το μυστήριο της ποίησης... Εμένα, πάντα μου άρεσαν πολύ, οι λέξεις... Δεν μπορώ όμως να διεισδύσω σ' αυτό το μυστήριο που λέγεται ποίηση... 

- Η εποχή σιγά σιγά χειροτερεύει. Ήδη οι νεώτεροι ποιητές εμένα προσωπικά δεν με ικανοποιούν. Κάτι έχει χαλάσει παντού, σε όλα. Έχει χαλάσει η ίδια η ουσία της ζωής μας. Δεν υπάρχει πλέον ατομική έκφραση που να σε πείθει... Λόγια παρμένα από τα σλόγκαν των εφημερίδων. Ο καθένας γράφει ό,τι μπορείς να φανταστείς με την πεποίθηση πως εκφράζει τον εαυτό του, ενώ δεν εκφράζει παρά μόνο την ηλιθιότητα ή τη μετριότητά του. Τη μετριότητα της ζωής που βιώνει.