ΤΑ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΧΡΟΝΗ

Τον λατρεύαμε. Ήταν ο άνθρωπος που σε όποια ταινία έπαιζε την απογείωνε. Τέλειωνε η ταινία, φεύγαμε από τον κινηματογράφο και κουβεντιάζαμε για τον Χρόνη και τις ατάκες του. Για το ντύσιμο του, τα σκέρτσα του, αλλά και το παίξιμο του. Όλοι το παραδέχονται, ακόμα και οι πιο δύσκολοι συνάδελφοι του: “Ο Χρόνης ήταν μεγάλο ταλέντο”.

Αποφασίζοντας να του φτιάξω ένα άρθρο/πορτραίτο, πέρα από όσα διάβασα γι’ αυτόν, τηλεφώνησα και σε αρκετούς ηθοποιούς του παλιού Ελληνικού κινηματογράφου που βρίσκονται εν ζωή, για να πάρω γνώμες και ίσως να μάθω κάποια κρυμμένα μυστικά. Και στην περίπτωση του Χρόνη Εξαρχάκου πέτυχα διάνα! Αυτός ο αξιαγάπητος ηθοποιός ταλαιπωρήθηκε στην ζωή του κρύβοντας πράγματα για την προσωπική του ζωή – όπως ταλαιπωρήθηκε και στο τέλος του, με την κωλοαρρώστια. Τον Καρκίνο.

Ο Χρόνης Εξαρχάκος (πραγματικό ονοματεπώνυμο: Πολυχρόνης Έξαρχος), γεννήθηκε στην Ερμούπολη της Σύρου, 18 Ιανουαρίου 1932 και πέθανε στην Αθήνα, 27 Σεπτεμβρίου σα χθες, το 1984. Σπούδασε στη σχολή του Πέλου Κατσέλη και όταν αποφοίτησε το 1963, πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο στη «Βίλα των οργίων», με το θίασο Ρηγόπουλου- Αναλυτή. Ένα χρόνο μετά έκανε και το ντεμπούτο του στο σινεμά, με την ταινία του Οδυσσέα Κωστελέτου “Διαζύγιο αλά ελληνικά”. Εμφανίστηκε σε 25 περίπου ταινίες και έπαιξε πάνω-κάτω σε 60 επιθεωρήσεις. Μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες του είναι: “Η κόρη μου η σοσιαλίστρια” (1966), “Γοργόνες και μάγκες” (1968), “Η Παριζιάνα” (1969), “Μαριχουάνα στοπ” (1971), “Μια Ελληνίδα στο χαρέμι” (1971) κ.ά. Η τελευταία του εμφάνιση στο θέατρο ήταν στο "Ακροπόλ" στο έργο "Το παραμύθι πάει σύννεφο" (1982).

Μια παλιά ηθοποιός που είχε δουλέψει αρκετά με τον Χρόνη Εξαρχάκο μου είπε: “Ο Χρόνης πολύ καλό παιδί, αλλά, κυκλοθυμικός!!! Μεγάλο ταλέντο, αλλά ανασφαλής. Μερικές φορές γινόταν και δύσκολος συνεργάτης! Το ξέρεις φαντάζομαι πως ξεκίνησε ως φωτιστής θεάτρου! Το πηγαίο ταλέντο του όμως τον έφτασε στην κορυφή. Και μπορεί να έπαιζε δεύτερους ρόλους, αλλά πάντα το όνομα του έμπαινε ψηλά και με μεγάλα γράμματα. Τον ήθελε ο κόσμος.”

Τα δύο μεγάλα μυστικά του