ΖΩΝΤΑΝΟ ΤΟΝ ΑΓΝΟΟΥΣΕ, ΝΕΚΡΟ ΠΡΟΣΚΥΝΑΕΙ ΤΟ ΠΤΩΜΑ ΤΟΥ

Σε λαϊκό προσκύνημα, λέει, εξετέθη η σορός του πεθαμένου πριν από την κηδεία. Ακατανόητο. Εγώ το λέω ακατανόητο. Να πεθαίνει κάποιος, σπουδαίος και άνθρωπος καθαρός, και να προσκυνάνε το κουφάρι του. Η κουβέντα είναι ακαδημαϊκή, δεν αφορά συγκεκριμένο πρόσωπο.

Είμαι προσκυνητής. Το εννοώ ότι προσκυνώ τον μεγάλο, τον αξιόλογο. Αναγνωρίζω το ταλέντο του και την προσφορά του. Τον θαυμάζω. Δεν θα πάω στο λαϊκό προσκύνημα, όμως. Ποιο είναι το νόημα να σταθώ ευλαβικά μπρος το νεκρό του σώμα. Δεν πρόκειται να με ακούσει. Να με δει. Να με νοιώσει.

Διαχρονική η ανάγκη του αιώνιου ανθρώπου να προσκυνάει νεκρικά πράγματα, πτώματα, εικόνες, ιδεολογίες, θρησκείες, προσωπικά αντικείμενα. Πράγματα ανύπαρκτα κα αγέννητα. Υπαρκτά μόνο στη φαντασία, στο όνειρο και ποτέ στον κόσμο της πραγματικότητας.