... ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΑΣΠΡΙΖΕΙ ΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ

Ο αποδυτηριάκιας είναι με τον ποιητή. Μ’ όλους είμαι, και με τον τεχνοκράτη και τον καλλιτέχνη, τον περιπτερά στη γωνία και τον μπάτσο, τον δάσκαλο του σχολείου και τον ταξιτζή. Μα, πάνω απ’ όλα, πρώτα απ’ όλα είμαι με τον ποιητή.

Πόσο ωραία θα ήταν η ζωή αν όλοι, και ο ποδοσφαιριστής, και ο κομμωτής, ο κηπουρός και ο ιατρός, όλοι αυτοί ήταν ποιητές. Έκαναν τη δουλειά τους ποιητικά. Σαν ποιητές. Έτσι είναι. Όλα γίνονται με πνεύμα ποιητικό. Δημιουργικό και ερωτιάρικο.

Διάβασα συνέντευξη ενός ποιητή, δεν είναι ανάγκη να αναφέρω το όνομα του. Στέκομαι σε μια κουβέντα του ποιητή; «Ο Τσίπρας λέει κάποια σωστά πράγματα, αλλά αυτά δεν έχουν οργανική σχέση με την πραγματικότητα». Να σχολιάσω την κουβέντα του ποιητή. Έχουμε και λέμε, λοιπόν...

... Ο Τσίπρας δεν είναι ποιητής, άλλο αν παριστάνει τον αριστερό, δηλαδή τον ποιητή της πολιτικής. Ποια είναι η ουσία του αποδυτηριάκια; Είπαμε. Τον βοθρατζή, ρε, τον θέλω ποιητή, τον οικοδόμο, τον φούρναρη, αυτόν που ασπρίζει τις γραμμές στο γήπεδο, τους πάντες όλους. Ποιητές τους θέλω όλους, εκτός…, εκτός από τον πολιτικό. 

Δεν μου κάνει ο πολιτικός ποιητής. Μόνον τον πολιτικό θέλω γειωμένο. Πραγματιστή, ρεαλιστή, όχι ποιητή. 

Διαβαστε ακομα:

ΤΗΣ ΡΑΧΗΛ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΣΘΗΡ