ΒΡΕ, ΚΟΠΑΝΕ, ΚΕΡΔΙΣΕΣ ΤΟΝ ΠΡΩΤΟ ΑΡΙΘΜΟ ΤΟΥ ΛΑΧΕΙΟΥ!

 
Τελικά, αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα όπως έχουν, θα συμφωνήσουμε, και χωρίς να χρειαστεί να γίνουμε αυστηροί, ότι ο άνθρωπος είναι της πλάκας. Δεν κωλώνει να το αποδεικνύει στην πράξη εκατομμύρια χρόνια. Η αποθέωση της ουσιαστικής του σχέσης με τη σοβαρότητα ανεβαίνει στο βάθρο της ανοησίας τούτες ακριβώς τις ήμερες. Δίνει ξεχωριστή σημασία στην πρωτοχρονιά, γιορτάζει τη συγκεκριμένη ημέρα, κι αυτό είναι μια ακόμα απόδειξη, μάλιστα πανηγυρική, ότι ο εγκέφαλος που κουβαλάει η συντριπτική πλειοψηφία του ανθρώπινου είδους είναι μονοκύτταρος οργανισμός, αμοιβάδα, και χειρώτερα.

Ο άνθρωπος μοιράζει το χρόνο σε έτη, λες και είναι οικογενειακή πίτσα στα 12 και παρακαλάει να φύγει η καταραμένη χρονιά και να ‘ρθει η επόμενη, με την ελπίδα αυτή να σταθεί πιο τυχερούλικια. Έχεις να κάνεις με άτομο σκεπτόμενο η με φελλό επιπλέοντα; 

Ανίκανος ο άνθρωπος να αντιληφθεί την αξία της στιγμής. Να ζήσει το τώρα, το σήμερα, μ’ όλο του το Είναι. Τι κάνει; «Ζει» για το Αύριο, για το μεθαύριο. Πήρες χαμπάρι; Δεν ζει το Αύριο, ξοδεύεται στο Σήμερα για να... περιμένει το Αύριο. Κι όταν φτάσει στο Αύριο, πάλι θα το αγνοήσει για να ''ζει'' την προσμονή του επόμενου Αύριο. Λες και κάποιο μικρόβιο μέσα του, πιο καταστροφικό από τον κορονοϊό, σκέτος υποβολέας θεάτρου, του ψιθυρίζει ότι φταίει ο χρόνος. Επειδή ο μαλάκας χρόνος δεν ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις του ανθρώπου. 

Αυτή η στάση του ανθρώπου απέναντι στο δώρο της ζωής είναι απόλυτη ύβρις. Προσοχή!. Η πιθανότητα να γεννηθεί κάποιος, να ανοίξει τα μάτια του όταν θα ξεμυτήσει στον πλανήτη κι όχι να εξαφανιστεί ανάμεσα στα δισεκατομμύρια σπερματοζωάρια στα αχαμνά του πατέρα του, είναι μια στα 200 εκατομμύρια. Επαναλαμβάνω: Συνουσία του ζεύγους και αρκεί μόνο ένα από τα 200 εκατομμύρια του μελλοντικού πατέρα για να ''πιάσει'' στη μελλοντική μαμά.  

Θα περίμενες, λοιπόν, να συνειδητοποιήσει ο ανόητος πως με τη γέννησή του είναι σα να κέρδισε ήδη τον πρώτο αριθμό του λαχείου. Κι αυτό που λογικό είναι να δει πώς να χαίρεται την ύπαρξη του, τη ζωή του, όχι να ξοδεύει το λάδι στο καντήλι του με παπαριές καμαρωτές.
Διαβαστε ακομα:

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΥΦΑΣΜΑ ΑΚΡΙΒΟ...