Η ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΜΟΥ ΕΝΑΣ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ ΔΡΟΜΟΣ...
22/02/2021
•
Είμαστε χώρα ποιητών. Και φιλοσόφων. Δεν μιλάω για λαό, για κοινωνία, μεγέθη άλλης έννοιας και περιεχομένου. Δεν είμασταν και δεν είμαστε ακόμα και σήμερα λαός ποιητών, ούτε κοινωνία ποιητών, είμαστε τόπος εραστών της ποίησης. Που στέλνει κόσμο στην ποίηση, τους κάνει ποιητές κακούς, μέτριους, ανεκτούς, κάποιους ξεχωριστούς.
Η Ελλάδα περισσότερο από κάθε άλλη χώρα είναι γεννήτρα ποιητών. Το 2020, σα σήμερα 22 Φεβρουαρίου, πέθανε η η μεγαλύτερη του καιρού μας Ελληνίδα ποιήτρια. Η βραβευμένη και στο εξωτερικό Κική Δημουλα, τρισήμισυ μήνες πριν συμπληρώσει τα 90 της χρόνια.
Βασιλική Ρόδου το όνομα της τραπεζικής υπαλλήλου, που στα 19 της ολοκλήρωσε την πρώτη της συλλογή ποιημάτων. Επόμενο να την απορρίψει διότι στη συνέχεια η ποιητική της σκέψη έφτασε σε περισσότερο υψηλές σφαίρες. Παντρεύτηκε τον ποιητή και πολιτικό μηχανικό Άθω Δημουλά. Το ποίημα που δημοσιεύουμε το είπε Το Γράμμα…
Ὁ ταχυδρόμος,
σέρνοντας στὰ βήματά του τὴν ἐλπίδα μου
μοῦ ῾φερε καὶ σήμερα ἕνα φάκελο
μὲ τὴ σιωπή σου.
Τὸ ὄνομά μου γραμμένο ἀπ᾿ ἔξω μὲ λήθη.
Ἡ διεύθυνσή μου ἕνας ἀνύπαρκτος δρόμος.
Ὅμως ὁ ταχυδρόμος
τὸν βρῆκε ἀποσυρμένο στὴ μορφή μου,
κοιτώντας τὰ παράθυρα ποὺ ἔσκυβαν μαζί μου,
διαβάζοντας τὰ χέρια μου
ποὺ ἔπλαθαν κιόλας μιὰ ἀπάντηση.
Θὰ τὸν ἀνοίξω μὲ τὴν καρτερία μου
καὶ θὰ ξεσηκώσω μὲ τὴ μελαγχολία μου
τ᾿ ἄγραφά σου.
Κι αὔριο θὰ σοῦ ἀπαντήσω
στέλνοντάς σου μιὰ φωτογραφία μου.
Στὸ πέτο θὰ ἔχω σπασμένα τριφύλλια,
στὸ στῆθος σκαμμένο
τὸ μενταγιὸν τῆς συντριβῆς.
Καὶ στ᾿ αὐτιά μου θὰ κρεμάσω-συλλογίσου-
τὴ σιωπή σου.
σέρνοντας στὰ βήματά του τὴν ἐλπίδα μου
μοῦ ῾φερε καὶ σήμερα ἕνα φάκελο
μὲ τὴ σιωπή σου.
Τὸ ὄνομά μου γραμμένο ἀπ᾿ ἔξω μὲ λήθη.
Ἡ διεύθυνσή μου ἕνας ἀνύπαρκτος δρόμος.
Ὅμως ὁ ταχυδρόμος
τὸν βρῆκε ἀποσυρμένο στὴ μορφή μου,
κοιτώντας τὰ παράθυρα ποὺ ἔσκυβαν μαζί μου,
διαβάζοντας τὰ χέρια μου
ποὺ ἔπλαθαν κιόλας μιὰ ἀπάντηση.
Θὰ τὸν ἀνοίξω μὲ τὴν καρτερία μου
καὶ θὰ ξεσηκώσω μὲ τὴ μελαγχολία μου
τ᾿ ἄγραφά σου.
Κι αὔριο θὰ σοῦ ἀπαντήσω
στέλνοντάς σου μιὰ φωτογραφία μου.
Στὸ πέτο θὰ ἔχω σπασμένα τριφύλλια,
στὸ στῆθος σκαμμένο
τὸ μενταγιὸν τῆς συντριβῆς.
Καὶ στ᾿ αὐτιά μου θὰ κρεμάσω-συλλογίσου-
τὴ σιωπή σου.
Διαβαστε ακομα: