ΖΩΓΡΑΦΙΣΕ ΣΕ 400 ΠΙΝΑΚΕΣ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ

Λένε ότι είναι ο μεγαλύτερος ζωγράφος του 20ου αιώνα. Λένε. Και για να το λένε και να συμφωνούν ακόμα κι αυτοί που δεν τον έκαναν κέφι, έτσι πρέπει να ‘ναι. Λένε οι ειδικοί. Οι έχοντες δικαίωμα να κρίνουν. Ο καθένας έχει δικαίωμα να πει τη γνώμη του, για οτιδήποτε. Αν, όμως, είναι άσχετος, τότε η γνώμη του δεν μετράει. Είναι αδιάφορη, εντελώς, η άποψη του άσχετου. Σα να μην ειπώθηκε. Μιλάμε για τέχνη, όχι για πολιτική, όπου αποφασίζει και ο τελευταίος πίτουρας.

Τι θέλω να πω. Εκατομμύρια κόσμος μάλλον δεν καταλαβαίνει την τέχνη του Πικάσο. Του μέγιστου ζωγράφου. Κομπλάρει ο μέσος άνθρωπος μπροστά στους πίνακες του. Και λοιπόν; Ποιος ασχολείται! Μιλάμε για τέχνη διαχρονικής αξίας, που την υμνούν και την προσκυνούν οι εκείνοι που ευλογούν τι είναι καλό στην τέχνη, τι για τα σκουπίδια.

Δυο λόγια με αφορμή το θάνατό του Πικάσο σα σήμερα 8 Απριλίου, το 1973. Τι είπαν γι’ αυτόν τον ερωτικό, τον σεξομανή πιθηκάνθρωπο στον οποίον όλο το Παρίσι υποκλίνονταν στα πόδια του. «Όταν άλλαζε γυναίκα, τότε άλλαζαν τα πάντα στην καθημερινότητα του. Οι παρέες του, ο σκύλος, το σπίτι. Τα πάντα». «Ακραίος. Ακραία πιστός, ακραία άπιστος, ακραία καλοσυνάτος, ακραία σκληρός, ακραία ανοιχτοχέρης, ακραία τσιγκούνης».

Οι γυναίκες και το ατελιέ του, μέσα στο οποίο περνούσε όλη την ημέρα του, ήταν η ζωή του. Εκεί μέσα, στο χώρο της δουλειάς του, έβγαζε όλο τον εαυτό του. Η γυναίκα της ζωής του για τον μεγάλο εραστή Πάμπλο Πικάσο, τον γυναικά Πικάσο, ήταν η δεύτερη σύζυγος. Η κατά 46 χρόνια νεώτερή του. Η ιδανική σύντροφος. Του ήταν απόλυτα, ολοκληρωτικά αφοσιωμένη. Απίστευτο δόσιμο ενός ατόμου σ’ άλλο. Κι αυτός την ζωγράφισε σε 400 πίνακες. Η εν λόγω κυρία αυτοκτόνησε 13 χρόνια μετά το θάνατό του Πάμπλο.