ΑΜΑΡΤΩΛΑ ΣΕΝΑΡΙΑ ΒΙΑΣΜΕΝΩΝ ΚΟΡΑΣΙΔΩΝ

Η πανδημία μας έφερε όλους μαζί και καθένα ξεχωριστά μπροστά στον κίνδυνο να μας επιλέξει με ένα απλό φτύσιμο ή μια κοντινή αναπνοή του γείτονα και να βρεθούμε στην ανάγκη της τεχνητής αναπνοής με την βοήθεια της επιστήμης, που απέδειξε πως και νεκρούς ανασταίνει με την υπεροπλία της, καταργώντας τη μαγική πεποίθηση των πιστών πως υπάρχει ανάσταση εκ νεκρών όπως του Λαζάρου.

Η πανδημία με την δική της υπεροπλία όμως ανέδειξε πως εκτός από την θανατηφόρα πνευμονία, δημιούργησε το σύνδρομο της θανατηφόρας μοναξιάς με υποχρεωτική συμβίωση καθώς οι συγκάτοικοι με ή χωρίς γάμο (που είναι οι περισσότεροι σήμερα), με τους εγκλεισμούς δεν έχουν οδό διαφυγής στις κοινωνικότητες, ακόμα και αυτές που σιχαινόντουσαν.

Η μόνη πλέον επικοινωνία με άλλα μέλη της ανθρώπινης αγέλης είναι η υποχρεωτική σχεδόν παρακολούθηση της τηλεόρασης και οι ψεύτικες ανταλλαγές ονείρων με άλλους κατοίκους των κοινωνικών δικτύων, όπου ανταλλάσσουν ανώδυνα ψεύτικες περσόνες, ιδανικές φιλίες και παθιασμένα ερωτικά σενάρια, με πλαστικά προφίλ που όλα είναι όμορφα και χωρίς ρυτίδες. Τα botox των ρετουσαρισμένων φωτογραφιών με Photoshop, κανείς πλαστικός δε μπορεί να να τα υλοποιήσει, όσο καλό νυστέρι και να διαθέτει και οι Dorian Gray του Facebook, οι ιδανικοί Βερθέροι, επαναλαμβάνονται τόσο συχνά πλέον, που ο Goethe θα μετάνοιωνε που έγραψε το πρωτότυπό του έργο και θα το έκαιγε στο τζάκι του.

Μέσα σε αυτή τη μονοφωνική έκσταση μιας όπερας για μια φωνή, ο μέγας ντελάλης της μόνης πηγής εξουσίας είναι οι ειδήσεις και οι τηλεκουτσομπόλες των πρωινών, ενίοτε και βραδινών, που χωρίς αντίπαλο πλέον αποφασίζουν τι γίνεται στα κρεβάτια των πιστών της τηλεθεατών. Οι άτεγκτοι πλέον κριτές της ηθικής και της αγάπης, οι φανατικοί μονογαμικοί γονείς των ιδανικών μωρών, που τρώνε χαρούμενα και με όρεξη τα πρωινά τους σε ιδανικές τραπεζαρίες με θέα τα βουνά και τα λαγκάδια, γνωρίζοντας πως η καλή είδηση είναι μόνο κακή, θα παίζουν αμαρτωλά σενάρια βιασμένων κορασίδων και γιουσουφακίων που εκτοξεύουν τα καμπανάκια της τηλεθέασης και των εσόδων των σταθμών. Όταν δε τελειώσουν αυτά τα άρρωστα σενάρια, θα βγάζουν από τα χρυσά κλουβιά αθώες συζύγους που τις παράτησαν οι άνδρες τους σε ηλικία όπου οι γυναίκες μένουν στα αζήτητα από τον ανδρικό πληθυσμό, που θα διαλέγει τα νεώτερα αντικείμενα του πόθου του.

Τα κινήματα στην οργουελική ταινία θα έχουν έναν τίτλο“metoo”, ήμουν και εγώ εκεί, θύμα της απληστίας των ισχυρών του ανδρισμού και της εξουσίας που τους έδωσαν, λατρεύοντας τη μόνη αξία που έχουν: Την δική μου ήττα να αντισταθώ στις σειρήνες της ματαιοδοξίας και της εικόνας που σε κάνει πλούσιο, ωραίο, διάσημο και ταλαντούχο, χωρίς ούτε μια ρυτίδα στο πρόσωπο, χωρίς ούτε μια μαυρισμένη ρωγμή στην ψυχή σου, αφού αυτό επιτάσσει η κοινωνία του «αγοράζω για να υπάρχω».

Η δυστυχία όμως της πανδημίας είναι πως, εκτός από το απειλητικό σενάριο του θανάτου που κρατά λαούς, έθνη και πόπολα στις στάνες με τα πρόβατα, έφερε και την υποχρεωτική συμβίωση, που η ανθρώπινη φύση δυστυχώς δεν ανέχτηκε ποτέ, με όσους θεσμούς και δεσμούς και αν την έντυσε λαμπρά στα θέατρα του κόσμου που τα λένε εκκλησίες και οικογένεια των μοναχικών θανάτων, σε μια παράσταση με πολλούς κομπάρσους όμως…