Δεν γίνεται να απουσιάζει από τη σελίδα του αποδυτηριάκια η Ντόροθυ Πάρκερ. Αυτό λέγεται παράλειψη, απαράδεκτη. Ασυγχώρητη.Τόσο πολύ την έχω «γνωρίσει», τόσο έχω πλησιάσει το ταλέντο της και την ευφυία της, που αρκεί το όνομα Dorothy Parker να έρθει στο αυτί και στο μάτι μου για να την φανταστώ επιτόπου όπως εδώ και χρόνια πολλά την έχω ζωγραφίσει μέσα μου. Μια τρελή. Μια αξιολάτρευτη τρελάρα. Ο ορισμός του σαρκασμού. Και του αυτοσαρκασμού. Δημοσιογράφος, κριτικός, συγγραφέας, σεναριογράφος στο Χόλυγουντ, όμως κυρίως ποιήτρια.
Αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, άγνωστο πόσες φορές η Ντόροθυ. Σ' αυτά τα σημειώματα τα επετειακά για άτομα που δεν υπάρχουν πια στη ζωή, προσπαθώ να είμαι συντομογράφος, όχι λόγια πολλά. Ας μην το πολυψάξουμε, λοιπόν, γιατί την έτρωγε η επιθυμία να «δραπετεύσει» πριν της ώρας της. Πιθανόν ο λόγος να κρύβεται στους ακόλουθους δικούς της στίχους...
Τα ξυράφια πονάνε,
Τα ποτάμια, υγρά και σκοτεινά, έχουν λάσπες,
Τα δηλητήρια προκαλούν σπασμούς,
Τα όπλα δεν είναι νόμιμα,
Τα σχοινιά, οι θηλειές ξεχειλώνουν,
Το γκάζι μυρίζει απαίσια.
Τελικά, καλύτερα να ζήσω.
Μια εβραιοπούλα με το όνομα Ντόροθυ Ρότσιλντ, μέσης αμερικάνικης οικογενείας, απίστευτα χαρισματική στο γράψιμο, ανακάλυψε την ποιήτρια μέσα της στο εμβληματικό περιοδικό της εποχής New Yorker, χωρίς ο εκδότης του να αντιληφθεί το διαμάντι που είχε στη διάθεσή του. Συμβαίνει.
''Τα χείλια που έχουν γεύση από δάκρυα είναι τα καλύτερα για φίλημα''. Δικό της. Σεξομανής η «Dot», την αποκαλούσαν και «Dottie», έκανε κρα να πηγαίνει με άνδρες, κάποιες φορές και με γυναίκες. Πάθος το αλκοόλ και τα ναρκωτικά, μ' αυτά να την κάνει, να «φεύγει». Δώστε μεθύσια και πάρε της τη ψυχή.
Γεννήθηκε Αύγουστο του 1893 και μετά από τρεις αποτυχημένους γάμους πέθανε μόνη και ξεχασμένη το 1967, σα σήμερα στις 7 Ιουνίου. Δύο ατάκες της...
- Αν γουστάρετε να μάθετε ποια είναι η γνώμη του Θεού για το χρήμα, απλά δείτε τους ανθρώπους στους οποίους το έδωσε.
- Η γιατρειά για τη βαρεμάρα είναι η περιέργεια, για την περιέργεια δεν υπάρχει γιατρειά.
Με αντιεβραϊσμό, αντιαμερικανισμό και προκλητικά αριστερή η πολυβραβευμένη Ντόροθυ Πάρκερ, το απόλυτα ελεύθερο πνεύμα, ένας θρύλος της αμερικάνικης λογοτεχνίας έχει περάσει στην Ιστορία με το «Στρογγυλό Τραπέζι» του ξενοδοχείου «Αγκονκίν» στο Μανχάταν. Κάθε μεσημέρι βρισκόταν η ίδια παλιοπαρέα από συγγραφείς και δημοσιογράφους, με επικυρίαρχο πρόσωπο βέβαια τούτο το δυστυχισμένο(;) κορίτσι, την Dot.
Αν πονάει ο συγγραφέας, δεν βλέπει τον κόσμο με το μάτι και τη σκέψη του δημιουργού. Και τι δεν θα έδινα να ήμουνα ωτακουστής τη δεκαετία του '20 όταν συμποσιαζόταν η λέσχη των ποιητών «της στρογγυλής τραπέζης»- μ' αυτόν το χαρακτηρισμό έμειναν στην Ιστορία. Διαλεχτοί πνευματώδεις τύποι έλεγαν τα άντερά τους πίνοντας και πάνω στη μαστούρα τους. Μεγάλη επιτυχία να κατάφερνε κάποιος να υποκλέψει έστω μια ατάκα από τους επώνυμους συμποσιαστές.
''Ο χρόνος μπορεί να είναι μεγάλος γιατρός, αλλά είναι απαράδεκτος αισθητικός''. Κι αυτό δικό της. Το 1992 τα ταχυδρομεία των ΗΠΑ έκαναν γραμματόσημο την Ντόροθυ Πάρκερ. Στον τάφο της, μετά από επιθυμία της, χαράχτηκε η επιγραφή «Συγγνώμην, σκόνη μου...» (Για τις στάχτες από την καύση της σορού της).
Διαβαστε ακομα:
