ΛΕΒΕΝΤΟΠΑΙΔΑ ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΧΡΟΝΩΝ

Ο παππούς μου ήρθε στην Ελλάδα από την άλλη μεριά του Αιγαίου μετά τον ξεριζωμό, μόνο με τα ρούχα που φορούσε και έζησε μέχρι το γάμο του στα Ατταλιώτικα, κάπου στην οδό Τρώων, λίγο πιο κάτω από του Φιλοπάππου, «με σύρμα στην πόρτα για κλειδί». (Δείτε τα 5 πρώτα λεπτά της «Συνοικίας τ’ όνειρο». Θα καταλάβετε.).  Ο πατέρας μου γεννήθηκε στις ξυλοπαράγκες του προσφυγομαχαλά που σήμερα στέκουν οι εργατικές πολυκατοικίες της οδού Σμύρνης.

Ο Φωστήρας ήταν η ομάδα της γειτονιάς μου. Το γήπεδο του ήταν η εκκλησία μας. Τον πατέρα μου, μέχρι το καλοκαίρι του 74 που πέσαμε κατηγορία, δεν το θυμάμαι ποτέ την Κυριακή στο σπίτι. Και ξοπίσω από τους μεγάλους όλη η πιτσιρικαρία, σκαρφαλώναμε τη μάντρα, τρυπώναμε κάτω από τις ξύλινες εξέδρες, σφηνώναμε τα μάγουλα μας στα κάγκελα και γεμίζαμε τα μάτια μας από τους ήρωες της συνοικίας μας, που μοιάζανε σωστοί γίγαντες.

Και μετά το παιχνίδι, είτε με νίκη είτε με χασούρα, όλοι οι μεγάλοι πήγαιναν για τάβλι και πρέφα στο καφενείο του Γιαλαμπίδη και όταν έπιανε να νυχτώνει οι μερακλήδες μαζεύονταν για τις ζαριές τους στην μπαρμπουτιέρα του Λαμπρίδη.

Μπάλα μάθαμε στις αλάνες των Σφαγείων, στις ομάδες που σκάρωναν οι γιοι του Δημητσάνα. Στα χρόνια που ακολούθησαν πήγα σχολείο στο ίδιο τμήμα με το γιο του Αϊδινιώτη. Ήμουν στην ίδια τάξη με τον ανιψιό του Κατάνια, και ένα χρόνο μικρότερος από τον ανιψιό του Αρσενιάδη, που οι πατεράδες μας μεγαλώσανε σαν αδέλφια. Όπως κι εμείς. Στο Γυμνάσιο είμαστε παρέα με το γιο του Βεντούρη. Ο γιος του Δεϊμέζη ήταν λίγο μεγαλύτερος από εμάς. Άνοιξε πριν χρόνια καφενείο κάτω από το πατρικό μου. Ακόμα βλέπω εκεί τον Νάτση να πίνει τον καφέ του, θαλερό και αγέρωχο στα 80 τόσα του.

Ψάξτε στο διαδίκτυο τα ονόματα. Ήταν οι ήρωες του Φωστήρα και των παιδικών μου χρόνων. Λεβεντόπαιδα της γειτονιάς, μεγαλωμένοι όλοι δίπλα στους φίλους τους, που κάθονταν στα τσιμεντένια του γηπέδου τις Κυριακές και χαίρονταν και λυπόντουσαν παρέα.

Ήταν ο κόσμος που μεγάλωσα. Που φανταζόμουν ότι δεν θα αλλάξει ποτέ. Και ακόμα, κάθε φορά που βρίσκομαι με την παλιοπαρέα στις καφετέριες της Αγίας Σοφίας, δίπλα στο Λύκειο, είναι σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα από τότε.

Την περασμένη εβδομάδα όμως, έμαθα ότι η διοίκηση της ομάδας συμφώνησε, με τον Ολυμπιακό να γίνει, λέει, ο  Φωστήρας Ολυμπιακός Β. Έμαθα και ότι θα αλλάξουν τα χρώματα σε κόκκινο-κίτρινο, ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Μία ομάδα με 95 χρόνια ιστορία και με αριθμό μητρώου 19 στην Ε.Π.Ο. θα γίνει σε λίγο κάτι σαν παράρτημα.

Πάλι καλά που οι πατεράδες δεν θα το δουν αυτό. Άσε που μερικοί θα αρχίζανε τα βαριά σφαγιώτικα και θα τρίζανε και τα μανουάλια.

Σαν να παραμεγάλωσα μου φαίνεται. Και σάμπως να ήρθε η ώρα να γράψω δυο-τρία πραγματάκια σχετικά με αυτά και άλλα περίεργα που βλέπω και ακούω στον θαυμαστό καινούριο κόσμο.