ΠΡΟΣΚΟΠΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙΑ ΓΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ

Έχετε προσέξει τους Γάλλους ποδοσφαιριστές στην ανάκρουση του Εθνικού τους Ύμνου; Διαχρονικά, όχι μόνο τώρα. Πως σας φαίνονται;

Η μουσική της Μασσαλιώτιδας είναι υπέροχη, δονητική. Μεγαλειώδες marsch. Αλλά οι στίχοι;

Παρατηρώ τους παίχτες προσεκτικά από τότε που κατάλαβα τους στίχους με κάτι κολλυβογαλλικούλια που ξέρω και το επιβεβαίωσα με μία φίλη που σπούδαζε γαλλικά. Δείτε τι λένε:

Εμπρός παιδιά της Πατρίδας / Η μέρα της δόξας έφθασε / Απέναντί μας η τυραννία / Το ματωμένο λάβαρο υψώθηκε / Ακούστε στα λιβάδια / Να βρυχώνται αυτοί οι άγριοι στρατιώτες / Έρχονται ως την αγκαλιά σας / Να σφάξουν τους γιους σας, τις συντρόφους σας. - Στα όπλα πολίτες! / Σχηματίστε τα τάγματά σας / Προελάστε, προελάστε. Το μολυσμένο αίμα / Να ποτίσει τα αυλάκια στα χωράφια μας.

Ανατριχίλα: ''Να σφάξουν τους γιους σας, τις συντρόφους σας''!!! ''Το μολυσμένο αίμα να ποτίσει τα αυλάκια στα χωράφια μας'';;;

Μιλάμε τώρα ότι μπροστά σε τέτοιους στίχους, κάτι άλλοι πολεμικοί παιάνες, γνωστοί και μη εξαιρετέοι, μοιάζουν με προσκοπικά τραγουδάκια για βόλτα στο δάσος. Όταν ο λύκος δεν είναι εδώ.

Τώρα βέβαια θα μου πείτε ότι γράφτηκε σε μία περίοδο οξυμένων πολιτικών παθών, λίγο πριν εγκαθιδρυθεί το καθεστώς της Τρομοκρατίας του Ροβεσπιέρου στο Παρίσι. Σωστό.

Οι Γάλλοι, από την άλλη, θα σου πουν να μην σε νοιάζει. Με τον Εθνικό τους Ύμνο και την μύτη του Ντε Γκωλ (παλιό γαλλικό, ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΟ αστείο) μπορούν να ασχολούνται μόνο εκείνοι. Λάθος.

Εμείς, σε τούτη τη γωνιά της γης, έχουμε κληρονομήσει από τον προπάππο Προμηθέα το προνόμιο να μην σκιαζόμαστε ούτε και τους θεούς μας και μπορούμε να ασχολούμαστε και με τον Εθνικό Ύμνο της Γαλλίας και με το σχήμα και το μέγεθος της μύτης του Ντε Γκωλ.

Λοιπόν, τα τελευταία 20 χρόνια έχω προσέξει ότι από όλους, εκείνος που τραγουδάει με περισσότερο πάθος τον Ύμνο της χώρας του είναι ο Ντιντιέ Ντεσάμπ. Από τότε που ήταν παίχτης και αρχηγός της Εθνικής. Και καλά, εκείνου του πάει. Αν του φορέσεις δηλαδή μία ρεντιγκότα είναι ίδιος Ιακωβίνος από τα ορεινά του Κοινοβουλίου που ετοιμάζεται να ακονίσει τις γκιλοτίνες μπροστά από την Παναγία των Παρισίων. Και έχει κουρντίσει και όλους τους υπόλοιπους στο προπονητικό του team για πορεία στη Βαστίλλη.

Υπάρχουν όμως και άλλοι ποδοσφαιριστές, διαχρονικά, που σαν να δυσκολεύονται να τραγουδήσουν. Άλλοι τον σιγομουρμουρίζουν και κάποιοι παραμένουν σιωπηλοί. Σχεδόν φανερά αδιάφοροι. Ο «δικός» μας ο Καρεμπέ, ας πούμε, έκανε μπαμ. Και δεν είναι ο μόνος. Μπορεί βέβαια να κάνω και λάθος. Αλλά για προσέξτε.   

Είναι ένα μεγάλο μωσαϊκό η σύγχρονη Γαλλία. Στα ποδοσφαιρικά, είναι βέβαιο ότι από τότε που πρόσθεσε στη μηχανή της την ιπποδύναμη από τις γαλλικές αποικίες της αφρικανικής ηπείρου, έγινε παγκόσμια υπερδύναμη. Σαν να μου φαίνεται όμως ότι οι στίχοι της Μασσαλιώτιδας δεν αντηχούν το ίδιο στην ψυχή όλων.

Διαβαστε ακομα:

ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΔΕΝ ΦΥΤΡΩΝΟΥΝ ΑΠΟ ΜΟΝΑ ΤΟΥΣ...