ΞΥΠΝΑΝΕ ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΙΟ ΑΙΜΑΤΗΡΗ ΜΑΧΗ...

Τι θα πει γιατί; Εδώ είναι ο σταυρός του Αγίου Γεωργίου απέναντι στα πολεμικά λάβαρα των Πρωσικών συνταγμάτων, οι σκληροπυρηνικοί της Στρατιωτικής Ακαδημίας του Σάντχερστ απέναντι στους απόφοιτους της στρατιωτικής σχολής του Πότσδαμ, η 8^η στρατιά του Moνγκόμερυ απέναντι στο Africa Corps του Ρόμμελ, τα Λάνκαστερ και τα Σπίτφαιρ της RAF κόντρα στα Γιούνκερ και τα Στούκας της Luftwaffe, είναι οι αναμνήσεις αιώνων δύο αρειμάνιων λαών που ξόδεψαν αμέτρητες ζωές στα πεδία χιλίων πολεμικών μαχών. Και αναρωτιέσαι γιατί;

Πως είπατε; Μόνο εγώ το βλέπω έτσι; Σας μειδίασαν μειδίαμα πλάνο. Για ρωτήστε και τα συνδικάτα των άγγλων εργατών που ζήτησαν απόψε να γυρίσουν απ’ τη δουλειά δύο ώρες νωρίτερα για να προλάβουν το παιχνίδι. Απόψε στο νησί, λίγο πριν τις 7, δεν θα ακούγεται ούτε ματσακόνι από τις ακτές της Κορνουάλης μέχρι τους λόφους του Northumberland. Θα ανοίξουν καμιά διακοσαριά εκατομμύρια Guiness πριν την έναρξη, καμιά διακοσαριά ακόμα during και ανάλογα με το αποτέλεσμα το σκορ θα ξεπεράσει το 1 δισεκατομμύριο μπουκάλια.

Θα ξυπνήσουν μνήμες από το Σομ, (την πιο αιματηρή μάχη στην ιστορία της ανθρωπότητας), τους ανέμους της ερήμου στο Τομπρούκ και το Ελ Αλαμέιν, τους βομβαρδισμούς του Λονδίνου, τον βομβαρδισμό της Δρέσδης.

Με θεωρείτε υπερβολικό;  Μπείτε για καμία μπύρα σε αγγλική pub. Ή αν έχετε κονέ σε κάποιο αγγλικό club. Ίσως δείτε κάποιες ασπρόμαυρες φωτογραφίες  που κανένας δεν διανοείται να ξεκρεμάσει. Ή να ξεχάσει.

Πως είπατε; Δεν σας αρέσει να βλέπετε έτσι το ποδόσφαιρο; Εσείς χάνετε. Βγάζετε όλο το δράμα, όλη την ένταση όλο το πάθος.

Μου αρέσει το Euro, το Mundial, το Copa America. Μου αρέσουν      οι διεθνείς διοργανώσεις μεταξύ εθνικών ομάδων, ακριβώς γιατί κουβαλάνε τα τζιέρια και την τρέλα, τα απωθημένα και τα πάθη, τα χαρακτηριστικά και τις ιδιαιτερότητες των λαών και των ομάδων τους και μέσα στο γήπεδο και στις εξέδρες. Με ενθουσιάζει η ατμόσφαιρα στις κερκίδες, οι γκροτέσκο εμφανίσεις των θεατών με μνήμες από την ιστορία τους, το πάθος που μεταδίδουν στον αγωνιστικό χώρο, το δράμα και τη χαρά μετά το σφύριγμα της λήξης.

Στον αμερικάνικο επαγγελματικό αθλητισμό, εδώ και 100 χρόνια, τα σπορ και οι ομάδες έχουν γίνει εταιρίες παραγωγής αθλητικού θεάματος. Όπως πηγαίνεις στο Broadway να δεις παράσταση, έτσι πηγαίνεις και στο Staples Center να δεις τους Lakers. Καμία διαφορά. Κάποια στιγμή αποκοιμιέσαι στον καναπέ σου μετρώντας τα δάχτυλα των ποδιών σου που σου κρύβουν την οθόνη της τηλεόρασης. Ξυπνάς μόνο στο ημίχρονο για να δεις την Beyonce ή την Jennifer Lopez και μετά πάλι ύπνος βαθύς. Το ίδιο πάει να γίνει και με το Champions League και με το αγγλικό πρωτάθλημα. Η Chelsea, με έναν άγγλο αναπληρωματικό στην σύνθεση της, πήρε φέτος τον τίτλο παίζοντας στον τελικό με κάποια ομάδα που μου διαφεύγει τώρα. Αλλά δεν έχει σημασία.

Σημασία έχει απόψε μόνο το Αγγλία – Γερμανία. Και δεν χρειάζεται βέβαια να σας πω με ποιους είμαι. Θα πάρω και 4 Guiness και θα τις βάλω στο ψυγείο. Γιατί ζεστές δεν πίνονται πανάθεμα τες.

Διαβαστε ακομα:

ΕΙΠΕ Ο ΓΑΙΔΑΡΟΣ ΤΟΝ ΠΕΤΕΙΝΟ ΚΕΦΑΛΑ