... ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΗΛΘΑΝ ΟΙ ΜΕΛΙΣΣΕΣ

 
γράφει ο Φωστήρας
 
Το πιο δύσκολο στο σκάκι είναι να κερδίσεις μία κερδισμένη παρτίδα. Αυτό έλεγε πάντα στον γιό μου ο πρώτος του προπονητής, πρωταθλητής Ελλάδος τη δεκαετία του 80, Ηλίας Κουρκουνάκης. Ο δάσκαλος ήθελε να επιστήσει την προσοχή στο μαθητή, η οποία χαλαρώνει όταν φτάνεις να παίζεις force τον αντίπαλο και επειδή η παραμικρή απροσεξία στην σκακιέρα εκείνη την στιγμή μπορεί να μετατρέψει με μία λάθος κίνηση την σίγουρη νίκη σε ήττα.

Ρώτησαν κάποτε τον Κρόιφ, ο οποίος μικρός ήταν εξαιρετικός σκακιστής και είχε προοπτική να γίνει Grand Maitre, τη διαφορά ανάμεσα στο σκάκι και το ποδόσφαιρο. Και είπε ότι στο ποδόσφαιρο και 4 γκολ να φας, το πράγμα διορθώνεται. Μπορείς να βάλεις ένα παραπάνω και να κερδίσεις. Ενώ στο σκάκι και η παραμικρή αστοχία στην κίνηση δεν διορθώνεται: σημαίνει ήττα.

Τώρα, το πρόβλημα στο σκάκι, όταν χάνεις μία κερδισμένη παρτίδα είναι η διαχείριση της ψυχολογίας. Σοβαρό πρόβλημα. Έχω δει με τα μάτια μου να χάνονται κερδισμένες παρτίδες από χαλάρωση της προσοχής και ο χαμένος μετά ήταν για κλάματα. Χρειαζόταν να φέρουμε γερανό για να σηκωθεί από την καρέκλα. Για να έχετε μία τάξη μεγέθους της δυσκολίας του παιχνιδιού σε υψηλό επίπεδο, αρκεί να αναφέρω ότι η ψυχολογία της ήττας στο σκάκι είναι η πιο βαριά πίσω μόνο από την επαγγελματική πυγμαχία.

Όλα αυτά τα θυμήθηκα το βράδυ του εξωφρενικού αγώνα ανάμεσα στην Γαλλία και την Ελβετία. Οι νωχελικοί Γάλλοι, αφού γλύτωσαν το 2-0 στο πέναλτι που έπιασε ο Γιορίς, ανέβασαν ξαφνικά ταχύτητα και έβαλαν τρεις γκολάρες σε 10 λεπτά.

Ο Μπαζίνας θα έγραφε ότι εκείνη την ώρα, που οι Ελβετοί ήταν γκρογκύ, θα έπρεπε ο Ντεσάμπ να σημάνει γενικό συναγερμό και επίθεση για το τελικό νοκ-άουτ, όπως γίνεται στην επαγγελματική πυγμαχία. Αντ’αυτού όμως ο γάλλος προπονητής έμεινε να βλέπει τον Πογκμπά να κάνει τα καραγκιοζιλίκια του χωρίς να του ρίξει κανένα γαλλικό. Και μετά ήλθαν οι μέλισσες. Οι ήμερες, όχι οι άγριες. Και η χαλαρότητα. Και έβγαλε ο Ντεσάμπ και τον Γκριεζμάν, που κρατούσε και κουβαλούσε την μπάλα καλύτερα από όλους, μάλλον για να τον ξεκουράσει για το επόμενο παιχνίδι και έβαλε τον οικοδόμο Σισοκό, ο οποίος είναι ιδανικά κατάλληλος για ράγκμπι, αλλά όχι για ποδόσφαιρο. Και  Οι Γάλλοι ξανακατέβασαν ταχύτητα και άρχισαν να σκέφτονται το ντους στα αποδυτήρια και το κόκκινο Beaujolais στο ξενοδοχείο. Και έπαθαν το κάζο του αιώνα.

Ο Πίρλο έλεγε – πολύ σοβαρά - ότι μετά την ήττα της Μίλαν από την Λίβερπουλ σε εκείνο τον αλησμόνητο τελικό του Champions League, ότι αυτός και οι συμπαίχτες του έπαθαν «το σύνδρομο της Κωνσταντινούπολης».  
 
Από το βράδυ του αποκλεισμού τους οι Γάλλοι πάσχουν από το «σύνδρομο του Βουκουρεστίου», που θα μείνει στην ιστορία σαν πολύ βαρύτερη μετάλλαξη της ασθένειας της διαλυμένης ψυχολογίας σε μία τέτοια  ήττα-χλαπάτσα. Τα ίδια και χειρότερα είχαν γλυτώσει λίγες ώρες νωρίτερα οι Ισπανοί από τους Κροάτες.

Ο προημιτελικός στο Βουκουρέστι θα μνημονεύεται εις τον αιώνα τον άπαντα. Και δεν θα ξαναδούμε ποτέ τον Πογκμπά να χορεύει break dance στο γήπεδο (φώτο). Διότι, όπως λένε και στο σκάκι, μία τέτοια ήττα είναι διδακτικότερη από 100 άλλες νίκες.

Διαβαστε ακομα:

ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΜΕ... ''ΣΚΟΝΑΚΙΑ''