ΘΕΑΜΑΤΙΚΗ Η ΑΓΡΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ ΣΤΟΥΣ ΠΑΞΟΥΣ

Κατενθουσιασμένος! Έμεινα από την παραμονή μου για δέκα μέρες στους Παξούς. Το νησάκι όνειρο. Το λέω νησάκι, διότι είναι μικρονήσι, δηλαδή νησί. Όχι σαν εκείνα τα θηρία π.χ. Κέρκυρα και Κεφαλονιά, που έχουν τις χάρες τους, αλλά δεν τα λες νήσιά. Και η Αγγλία νησί είναι, μόνο που δεν αισθάνεσαι να σε περιβρέχει η θάλασσα.

Κάθε γωνιά στους Παξούς και μια παραλία, σχεδόν ίδια με τις άλλες. Όλες μαγικές. Αληθινές. Φυσικές οι περισσότερες, με την  έννοια ότι απουσιάζει ο τουριστικός χαβαλές με ξαπλώστρες, υπαίθρια μπαρ και ενοχλητική νταμπαντούμπα ''μουσική''. Νερά πεντακάθαρα, βότσαλο χοντρό, δύσκολο για ευαίσθητες πατούσες και σκηνικό με βράχους και γκρεμούς που σε στέλνει. Σε ταξιδεύει πίσω στο χρόνο. Αιώνες πριν.

Στους Παξούς έρχεσαι πολύ κοντα, ζεις τη φύση στους. Ανθρώπινο χέρι δεν έχει παρέμβει στην αγριότητα της φύσης απέναντι στην οποία αισθάνεσαι προνομιακός θεατής. Είναι μια παραλία με το όνομα Ερημίτης. Ένα κομμάτι του βουνού το έφαγε η θάλασσα, αποκόπηκε λες με την τρίαινα του Ποσειδώνα, το βλέπεις και δεν το χορταίνεις. Ζωντανή καρποστάλ.

Αξίζουν τα λεφτά των τουριστών οι Παξοί. Ευχάριστο ότι ήταν γεμάτο το νησί από ξένους, καλό κόσμο. Στη φώτο, η Λάκκα, άλλη αποκάλυψη, ακόμα πιο... παξινή από τον Γάιο, την κύρια περιοχή του νησιού, όπου και το λιμάνι.

Ο ΑΝΘΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ