Η ΦΩΤΙΑ ΔΕΝ ΕΚΑΨΕ ΤΗ ΜΥΡΩΔΙΑ ΤΟΥ

Βρέθηκα σε περιοχή που χτυπήθηκε από τις πυρκαγιές του Αυγούστου. Αφού πέρασαν επτά εβδομάδες, και έχει τη σημασία ο χρόνος, γι’ αυτό τον αναφέρω. Στην αυλή του σπιτιού φίλου που τον επισκέφθηκα, βολτάρησα να πάρω μια ιδέα από τα καμένα ολόγυρα. Στάθηκα σ’ ένα περήφανο θάμνο, ένα θύμιο, όπως λένε το θυμάρι, με θυμό που τον έκρυβε στα καψαλισμένα κατάξερα φύλλα του.

Το πράσινο χρώμα του θυμαριού είχε εξαφανιστεί. Το πήρε μαζί της η φωτιά, όχι και τη ψυχή του… Το άρωμα του. Τη πολύ δυνατή μυρουδιά του, την απόκρυφη, ναι, τη γεμάτη μυστικά μπαχαροσύνη του, να το πω έτσι. Ένας καλόγηρος καθολικός, του τάγματος των βενεδικτίνων, έκανε όρκο ζωής να πλησιάσει, να αποκωδικοποιήσει το παντοδύναμο και μονάκριβο άρωμα του θυμαριού.

Μη λέμε πολλά. Ο μοναχός έφτιαξε το πρώτο λικέρ στον πλανήτη, τη benedictine. Πίνεις και μιλάς με τον άλλον κόσμο. Πίνεις και πας εκεί που σε πάνε οι άνεμοι σου.

Βάζω τα δάκτυλα με σεβασμό θρησκευτικό στο καμένο θυμάρι, που το συνάντησα στην αυλή του φίλου. Τρίβω δείκτη και αντίχειρα σε αποξηραμένο φυλλαράκι και αντιλαμβάνομαι πως το τραυματισμένο από την πυρκαγιά θυμάρι περιμένει να του πω τι αισθάνθηκα. Δεν το κρατάω μυστικό, το λέω και σ’ εσάς…

Το θυμαρίσιο άρωμα δεν χάθηκε από την λαίλαπα της φωτιάς. Είναι το ίδιο, σα να μην πέρασαν οι φλόγες από το αιώνιο φυτό. Αντέχει η φύση. Περισσότερα από πέντε δισεκατομμύρια κρατάει ο πόλεμος. Η επίθεση που δέχεται η φύση από το δίποδο. Το θυμάρι μου έδωσε την μεγάλη απάντηση. Ο άνθρωπος πρώτα θα εξαφανιστεί, με την αυτοκαταστροφή του, πριν, πολύ πριν ξαναγίνει νερό η γη.

Διαβαστε ακομα:

ΑΠΑΤΗΣΕ ΕΡΑΣΤΗ ΜΕ ΤΟΝ... ΣΥΖΥΓΟ