Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΒΑΔΙΖΕΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΜΗ

Ο πρώτος αριθμός είναι ο θείος. Ο δεύτερος είναι ο ουσιώδης. Ο τρίτος είναι ο ψυχικός κι ο τέταρτος ο φυσικός. Έτσι δίδασκε ο Πυθαγόρας περί το 550 π.Χ. Ποιο αριθμητικό σύμβολο θέλετε να βάλετε σήμερα στον κάθε αριθμό, είναι δικό σας θέμα. Όχι γνώσης. Πίστης. Είτε για να βγαίνουν τα μαθηματικά, είτε για ψυχικό βόλεμα. 

Αν τον πρώτο τον ταυτίσετε με το 1, έχουμε μια αμφιμονοσήμαντη αντιστοιχία που βολεύει. Η αρχή είναι το 1. Ο Χριστός γεννήθηκε το 1. Αυτό το πορτοκάλι ή εκείνο το χωράφι είναι 1, και ούτω καθ’ εξής. Τέλεια αρμονία και “μη μου τους κύκλους τάραττε”. Κι ένας πόλεμος, είτε διαρκεί μια μέρα, είτε 5 χρόνια, μετριέται σαν 1. Μεγάλη προσωπικότητα η μονάδα, η αρχή των πάντων κοσμικά. Μέχρι που σκάνε τα ακρότατα.

Θέλω να φάω μισό πορτοκάλι. Να χαρακτηρίσω έναν πόλεμο με μικρότερα μεγέθη από το 1. Ένας πόλεμος διάρκειας μιας μέρας από έναν πενταετή, άλλο βάρος έχει.

Τι γίνεται τώρα, κύριοι εσωτερικοί μαθηματικοί της σχολής του Κρότωνα; Δηλαδή εμείς, για πλάκα γουστάρουμε να μικραίνουμε ή να μεγαλώνουμε τα πάντα, κατά τα μεγέθη όχι φυσικά πολλαπλάσια της μονάδας; Το ψάρι όταν το ζυγίσεις πρέπει να βγει ακέραιο; Πότε γίνεται αυτό; Εντάξει, τα φρούτα τα παίρνεις όπως γουστάρεις. Σε ολότητες. Δύσκολο να πεις στο μανάβη ότι θέλεις μισό βερίκοκο. Άσχετα βέβαια, αν σ’ όλο το δυτικό κόσμο παίρνουν 2 φέτες καρπούζι ή πεπόνι, διότι δεν θέλουν να πετάξουν το υπόλοιπο, όπως γίνεται συνήθως στην Ελλάδα την πλούσια. 

Βέβαια ο Πυθαγόρας και οι ακόλουθοί του, δεν έτρωγαν ψάρια και κρέατα, άρα δεν υπήρχε αυτός ο προβληματισμός. Αυτά εξυπηρετούσαν μια συμπαντική υλική ψυχή και ήσαν απαγορευμένα. Έτρωγαν όμως όλα τα άλλα. Τα τρώγανε ακέραια; Μπορεί.

Που το πάω; Στην αποκωδικοποίηση. Ποτέ στο αξίωμα, το μη αποδεικνυόμενο. Εδώ την πάτησε η σχολή κι έβαλε νερά στο καράβι. Διότι ενώ της ήταν γνωστά τα πάντα, όχι μόνο για τους ρητούς αλλά και για τους άρρητους αριθμούς, αυτοί διαχώρισαν τη ρεαλιστική ζωή από τη μυστική διάλεκτο της επικοινωνίας τους. Σε επίπεδο μάλιστα, πνευματικό και ψυχικό, με αποτέλεσμα μια ελίτ, που τελικά καταδιώχθηκε από το πόπολο.

Έγινε λοιπόν, η αριθμολογία και η αριθμοσοφία. Τεράστια πράγματα, κωδικοποιημένα. Ασχολιόντουσαν με την κοσμογονία και την κοσμολογία. Η γνώση αυτή κρατήθηκε μυστική, απόκρυφη, παρόλο που θεωρητικώς, βάσει αυτών, η ανθρώπινη κοινότητα θα εύρισκε την αρμονία. Βέβαια σήμερα ο παλιός Ίππαρχος, ο Εφιάλτης, η Κερκόπορτα, ο Απόστολος Παύλος, κι οι λοιποί απόγονοι των σχολών που δεν είχαν γραπτά κείμενα, παρουσίασαν τα έργα εκλαϊκευμένα για εμπορικούς λόγους. Και την πυθαγόρεια θεωρία, αφού την έβγαλαν σε βιβλία, σπάζοντας τη συνωμοσία της σιωπής, άνετα ο καθένας θα μπορούσε να την χλευάσει ή να την θεοποιήσει. Το προσωπικό ίδιον όφελος, πάντα χαρακτήριζε τον άνθρωπο, άσχετος μορφωτικού επιπέδου. 

Εγώ όμως, είμαι με την ιεραρχία. Και κινούμαι προς τα πάνω. Δεν πολυπιστεύω απογόνους, και θεωρώ ότι η εξέλιξη της κοινωνίας είναι προς την παρακμή. Είμαι με τον Πυθαγόρα σαν κομβικό σημείο, όμως τιμώ κύρια τους δασκάλους του: Αβαρής, Ορφέας, Αιγύπτιοι, Ζωροάστρης. Πάντα υπάρχει κάτι, πριν από το πριν.