ΣΗΜΕΡΑ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΠΙΟ ΠΟΛΥ...

Εκείνα τα μεσάνυχτα ο Γκασπάρ, ο Μελχιόρ και ο Μπαλτάζαρ (φώτο), τα τρία αστέρια στη ζώνη του Ωρίωνα ακολουθούν τον δρόμο προς τον μεγαλόπρεπο Σείριο, το φωτεινότερο αστέρι του χειμερινού ουρανού. Και τότε, ο αστερισμός της Παρθένου, με πρώτο το αστέρι «Στάχυ» ανατέλλει στο ουράνιο στερέωμα και γίνεται ορατός στη γη χωρισμένος ακριβώς στη μέση από την γραμμή του ορίζοντα. 

Στον κύκλο της Ζωής, στον αέναο κύκλο του αιώνιου Κρόνου-Χρόνου, κάθε καλοκαίρι, ο ήλιος περνάει από τον αστερισμό της Παρθένου, που δύει στις  15 Αυγούστου (Κοίμηση της Θεοτόκου), στην ουράνια Βηθλεέμ (τον οίκο του Σίτου). Η Παρθένος με μια θυμωνιά στάχυα στα χέρια και με μπροστάρη τον Στάχυ, το πιο λαμπρό αστέρι της, σημαίνει την ώρα για το Θερισμό. Και δύει από τον Ουρανό στις 8 Σεπτεμβρίου, την εποχή της σποράς, για να ακτινοβολήσει ολόλαμπρη ξανά πάνω από την Ανατολή του βόρειου ημισφαιρίου, την ίδια ώρα που οι Τρείς Βασιλιάδες, τα τρία λαμπρότερα άστρα της ζώνης του Ωρίωνα θα ευθυγραμμιστούν με το λαμπρότερο αστέρι του χειμωνιάτικου ουρανού, τον Σείριο, το μεσονύκτιο της 24ης προς την 25η Δεκεμβρίου.

Ο Ήλιος είναι κρυμμένος, βυθισμένος, μετά τη δύση και τις ώρες της νύχτας, σε κάποια βαθιά σπηλιά, μέσα στη Γή, όπως ο σπόρος που περιμένει να βλαστήσει. Και εκείνη την ιερή ώρα, την πιο μεγάλη και την πιο σκοτεινή του χρόνου, γίνεται η αναγέννηση, βλασταίνει η καινούργια ζωή, σε μία σπηλιά στην ουράνια Βηθλεέμ, στον «Οίκο του σίτου».

Η γέννηση, η ζωή, ο θάνατος και η ανάσταση. Ο κύκλος της ζωής.

Όλα δεμένα άρρηκτα με τη Γή, τον Ήλιο, την Σελήνη, τα αστέρια και τον κόσμο γύρω μας. Τι Αρμονία, όταν η Φύση, η Γνώση και η θρησκευτική μας συνείδηση γίνονται Ένα. Τι γλυκό συναίσθημα. Γιατί άραγε, τόσες χιλιάδες χρόνια δεν έχει καταφέρει η αρμονία αυτή να σμιλέψει την σκληρή ψυχή μας;  

Και ξέρετε κάτι; Όλα αυτά τα γνώριζαν οι πολιτισμοί εδώ και χιλιάδες χρόνια. Μην με ρωτήσετε πως. Δεν έχω την απάντηση. Κάτι μου λέει όμως ότι ο φόβος και η άγνοια δαμάστηκαν πολύ καλύτερα σε εποχές που η γνώση και η πίστη δεν αντιμάχονταν η μία την άλλη, αλλά ζούσαν μαζί στις ψυχές των ανθρώπων και στις σκηνές των μάγων της φυλής, στα ντολμέν των δρυίδων, στα γρανιτένια ιερατεία της Μεσοποταμίας και της Αιγύπτου και στα άδυτα των ελληνικών μαντείων. Και πως άλλοτε με τη φαντασία και άλλοτε την ποίηση, ιδίως στον ελληνικό χωροχρόνο, βρεθήκαμε τότε πολύ πιο κοντά στ’ αστέρια απ’ ό,τι έχουν καταφέρει οι σύγχρονοι μας επιστήμονες και αστροναύτες με τα τηλεσκόπια, τους δορυφόρους και τα διαστημόπλοια τους. Και πως σήμερα φοβόμαστε πιο πολύ από τότε. Πιο πολύ από ποτέ.