ΚΟΥΤΣΟΦΛΕΒΑΡΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ

γράφει ο στήβεν αβραμίδης

Είμαι πολύ χαρούμενος. Στα όρια της παρακρουστικής ευφορίας. Οι τρεις Ιεράρχες μου φέρανε το πιο ωραίο δώρο ημερολογιακά. Βρίσκομαι στην πρώτη εβδομάδα του πιο σοβαρού μήνα του χρόνου. Του Φεβρουάριου. Του γέρου, του κουτσού, του καχεκτικού. Αυτουνού που κρατάει μαγκούρα για να την βγάλει. Με τα αξύριστα γένια του και το ολοκάθαρο ροδαλό του πρόσωπο. Ήρθε ο μήνας της αυθεντίας. Ο πιο γνήσιος μήνας για την εποχή του.

Χειμώνας, ρε, φίλε. Επιτέλους! Έστω και στην παράταση του αγώνα. Έστω και στο τέλος του. Να μυρίσουμε το διασπασμένο άζωτο της γης. Να δούμε το χιόνι αν το ξέχασε ο Ιανουάριος, και μαζί καμιά άσπρη μέρα. Και μια γαλανή νύχτα από την αντανάκλαση του φωτός. Να πέσουν τα φύλλα από τα δένδρα και να γλυτώσουμε από τις μαλακίες των υπόλοιπων lifestyle μηνών. Που μονίμως μας πηδάνε οι μετεωρολόγοι με την επιδείνωση του καιρού. Μόνιμα σ’ ένα δεινό είμαστε.

Με τον Φλεβάρη, κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Τα ωραία μας ρούχα, τα παλτά και τα πουλόβερ μας. Να ψοφήσουν οι μύγες και τα έντομα, να φυσήξει κρύος αέρας στα πρόσωπα μας και ν’ ανάψουμε και κανά τζάκι. Τα κορίτσια κάθε ηλικίας να φορέσουν τις μπότες και τα κολλητά παντελόνια τους. Και τα καλσόν που θα μαζέψουν τις μπουτάρες. Μια παγωμένη καύλα λόγω θερμοκρασίας περιφέρεται στην ατμόσφαιρα. Σε απόλυτη αντιδιαστολή με τον πασίγυμνο Αύγουστο που τρελαίνεσαι από την κυτταρίτιδα μια που όλες οι γυναίκες πιστεύουν ότι είναι ωραίες άσχετα με το πώς πραγματικά είναι. Και που δεν ξέρεις πώς να προφυλαχθείς από την νεκρική ζέστη. Μόνο το δέρμα σου έχει απομείνει να βγάλεις μπας και δροσιστείς.

Φεβρουάριος, κύριε, με διάθεση περισυλλογής. Υγιές πρόσωπο και χιονόμπαλα. Κρύο και καιρός για δυο ή για όσους μπορεί ο καθένας. Ατμισμένα χνώτα, παρέα χουχουλιάρικη, πηγμένο μυαλό κι αυτοσυγκέντρωση. Ακμή πριν την επερχόμενη παρακμή του καλοκαιριού. Και γρήγορος μήνας. Να μην σε κουράζει μέχρι να βγει. Κι εναλλασσόμενος επίσης. Κάθε τέσσερα χρόνια να προσθέτει και μια μέρα. Και να μην το θυμάσαι ακαριαία. Όχι σαν τους άλλους. Με την θλιβερή ημερολογιακή ακρίβεια.

Προχωράμε δυνατά στην ιστορία. Ο Φλεβάρης ήταν ο τελευταίος και καταϊδρωμένος μήνας στο ρωμαϊκό ημερολόγιο. Με την ημερολογιακή μεταρρύθμιση του Ιούλιου Καίσαρα το 45 π.Χ έγινε δεύτερος κι είχε κανονικά 29 μέρες και 30 κάθε δίσεκτο έτος. Τσαντίστηκε όμως ο Οκταβιανός Αύγουστος το 4 π.Χ και του βούτηξε μια μέρα που την πρόσθεσε στον καλοκαιρινό μήνα προς τιμήν του ονόματος του.

Κι ο Φεβρουάριος δεν είναι τυχαίος μήνας για την ψυχή μας. Februare σημαίνει εξαγνίζω στα λατινικά. Από τις γιορτές Februa και Feralia της Ρώμης που δώσανε αργότερα τις θέσεις τους στα καρναβάλια και στις Αποκριές. Κι είχε πάντα ο μήνας αυτός στα σπλάχνα του τα Λουπερκάλια (15/2) για την γονιμότητα του γαμiκου Φαύνου (του αντίστοιχου με τον δικό μας Πάνα ή του σημερινού Βαλεντίνου), τα Φορνεκάλια για το ψωμί (17/2) και τα Χαρίστια για την επίλυση των οικογενειακών διαφορών (20/2).

Πριν το Ρωμαϊκό ημερολόγιο είχαμε το αρχαίο Αττικό καλαντάρι. Σ’ αυτό ο κουτσοφλέβαρος αντιστοιχούσε με το δεύτερο δεκαπενθήμερο του μήνα Γαμηλίωνα και το πρώτο του Ανθεστηρίωνα. Και γιόρταζαν τα λαμόγια οι Αθηναίοι τα θεογάμια του Δία και της Ηρας, και τα γούστα του Διόνυσου αντίστοιχα. Γαμήσια και κρασί δηλαδή, στην κοινωνία που η φιλοσοφία ήταν αποτέλεσμα της μέθης, σαν το τσιγάρο μετά την παρτούζα.

Με νοιάζει ο μήνας αυτός. Ο γκουζούκης (ατελής). Ψάχνω το τεχνητό μέλος για τον κούντουρο (κολοβός). Και τακτοποιώ τα δένδρα στην διάρκεια του κλαδευτή. Γιατί με νοιάζει; Διότι ο μήνας αυτός αντιπροσωπεύει την χώρα μας. Που ζει μέσα στην ατέλεια και με την ελεημοσύνη των εταίρων κλαδεύοντας τις ελπίδες των νέων ανθρώπων. Γεωργική χώρα είμαστε και το πιο σημαντικό για μας είναι οι Φλέβες. Δηλαδή τα υπόγεια νερά που δίνουν τα πάντα επάνω στο χώμα μας. Και που πλουτίζουν πραγματικά τώρα, αυτόν τον καιρό. Που αν δεν υπάρξει δυνατός Φλεβάρης, μετά, κλάψε με, μάνα, κλάψε με. Βαριά πράματα αυτά κι άρα προχωράμε στις Αποκριές στα ψέματα και στις μάσκες της ψυχής. Και «ζούμε μέσα σ’ ένα όνειρο που τρίζει σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας», και «ο χειμώνας είναι αγόρι μ’ ένα αδέξιο πανωφόρι». Σαββόπουλος και Άσημος τα είπαν όλα για το μήνα αυτό που είναι ελληνικός αλλά δεν είναι κιόλας.

Καλώς, λοιπον, μπήκαμε στον Φλιάρη, τον χλιαρό. Τη μεγάλη προσωπικότητα που σαν τον Ήφαιστο αγκαλιά με την Αφροδίτη, θαύμαζε τους υγιείς και τους δυνατούς. Ξεκινάει η μελλοντική ιστορία για άλλη μια φορά ή το παρελθόν του μέλλοντος για πολλοστή. Για μένα προσωπικά ξεκινάει η νέα χρονιά της συγκροτημένης παρουσίας και της εθελούσιας εξόδου παρέα με το μήνα με τις ειδικές ανάγκες. Στον οποίο δείχνω τον πολιτισμό μου και την διάθεση της ψυχής μου. Τρελάθηκα; Αμέ! Μπαίνει ο κουτσοφλέβαρος και τα μυαλά στα κάγκελα. Μπαίνει ο Υδροχόος σε καρδιά κι ο πιο ειλικρινής μήνας που δεν έχει την δυνατότητα να πει ψέματα λόγω αρτιμέλειας ή δύναμης. Μπαίνει η μοναδική σκληρότατη αλήθεια του ανάπηρου. Πόσο την χαίρομαι. Σαν αεράκι από την Ανταρκτική. Φρέσκο. Η ανάγκη της ζωής. Η διάθεση και το ανίκητο της θέλησης.

Καλό σας μήνα. Απολαύστε τον προνομιακό Φλεβάρη.

Διαβαστε ακομα:

ΠΟΝΤΑΡΟΥΜΕ ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΧΑΜΕΝΟΙ