ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΔΗΜΟΥ
Αυτό το blog ξεκίνησε στις 2 Ιανουαρίου του 2006. Πέρασε εποχές δόξας όπου κάθε μέρα είχε χιλιάδες αναγνώστες και εκατοντάδες σχόλια. Η επιτυχία του ήταν όμως και το μεγάλο του πρόβλημα. Μου κάλυπτε όλο τον διαθέσιμο χρόνο μου. Η πληθώρα των σχολίων είχε ενδιαφέρον αλλά σύντομα τράβηξε όλα τα τρολς και τους βωμολόχους. Αναγκάστηκα να βάλω φίλτρο – που σημαίνει να διαβάζω όλα τα σχόλια πριν δημοσιευθούν και να αποφασίζω ποια θα κοπούν. Δεν ένιωθα άνετα σαν λογοκριτής, έχανα πολύ χρόνο και τελικά έκοψα τελείως τα σχόλια. Αυτό βεβαίως έφερε και την παρακμή. Οι πολλές χιλιάδες αναγνώστες έγιναν λίγες και μετά εκατοντάδες. Αν θέλει κανείς να δει το μπλογκ στις δόξες του, μπορεί να βρει τα δύο πρώτα χρόνια του στις ιστοσελίδες μου http://ndimou.gr/el/blogs/
H Google φροντίζει σε κάθε blog να παραθέτει διάφορες στατιστικές (τα blogger και blogspot είναι δική της, δωρεάν υπηρεσία). Οι στατιστικές αναφέρον, για κάθε blog, πόσοι αναγνώστες το επισκέφθηκαν, από ποιο δίκτυο συνδέθηκαν, ακόμα και πόση ώρα έμεινε συνδεδεμένος ο κάθε επισκέπτης. Μελετώντας τις στατιστικές μαθαίνεις ότι σε διαβάζουν 1800 από τις ΗΠΑ, 600 από την Γαλλία, κλπ. Έλληνες φυσικά, μια και το κείμενο είναι στα Ελληνικά.
Από ένα σημείο και πέρα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση η παρουσία αναγνωστών από την Ουκρανία. Δεν ήξερα τίποτα γι αυτή τη χώρα, αλλά η σταθερή παρουσία υπερτετρακοσίων αναγνωστών, με ώθησε να μάθω. Έτσι πληροφορήθηκα ότι υπάρχει μεγάλη ελληνική παροικία στην νότια Ουκρανία, και ότι οι Έλληνες εκεί έχουν κρατήσει ζωντανή την γλώσσα τους, παρόλο που μερικοί είναι στην τρίτη και τέταρτη γενιά.
Βέβαια και σε άλλη κράτη της Κεντρικής Ευρώπης υπάρχουν ελληνικές παροικίες, μερικές μάλιστα μεγαλύτερες, ανάλογα και με το μέγεθος του κράτους. Π.χ. στην Γερμανία υπάρχουν σαφώς περισσότεροι Έλληνες από ό,τι στην Ουκρανία – όμως οι στατιστικές της Google έδειχναν ότι οι Ουκρανοί αναγνώστες μου ήταν συνήθως περισσότεροι και κυρίως πιο σταθεροί.
Τώρα που γράφω, διαβάζω σε άλλο παράθυρο της οθόνης του υπολογιστή: «Δορυφόρος κατέγραψε μεγάλη στρατιωτική φάλαγγα μήκους 70 χιλιομέτρων που κατευθύνεται προς στο Κίεβο».
Έτσι, ο δαιμόνιος Πούτιν. Αφού δεν του πέτυχε η αρχική έφοδος, κερδίζει χρόνο με δήθεν διαπραγματεύσεις, και ξεδιπλώνει την αριθμητική και τεχνολογική του υπεροχή.
Ότι θα κερδίσει τον πόλεμο είναι σχεδόν σίγουρο. Ελπίζω όμως να χάσει την ειρήνη. Ανάγκασε όλη την ανθρωπότητα να ανατριχιάσει ακούγοντας την απειλή με τα πυρηνικά. Ούτε γι αστείο δεν προφέρεται πια αυτή η λέξη. Είναι η λέξη που θα σου χαρίσει μόνον εχθρούς.
Η έννοια του γκάνγκστερ είναι βέβαια Αμερικάνικη επινόηση – αλλά ταιριάζει απόλυτα στον Πούτιν. Ψυχρός, ατάραχος, σου δίνει την απόλυτη σιγουριά ότι είναι ικανός για όλα. Τουλάχιστον οι «νονοί» της Μαφίας και της Cosa Nostra είχαν (έστω μεταξύ τους) μία θαλπωρή, μία οικογενειακή ζεστασιά – έστω κι αν ήταν ικανοί για το χειρότερο. Αυτός σε πείθει με την πρώτη ματιά ότι είναι φίδι – δηλητηριώδες. Ακόμα όμως και τα φίδια μπορεί να είναι χρήσιμα.
Παρακολουθώντας την συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου όπου μίλησε ο Ζελένσκι, ανατρίχιασα. Να, είπα που υπάρχει η Ευρώπη, ενωμένη σαν μια γροθιά. Ιστορική στιγμή – ο κόσμος αλλάζει!
Πάλι σκέπτομαι τους αναγνώστες μου. Μερικοί θα έφυγαν στην μαύρη προσφυγιά, με ένα μπόγο ρούχα. Άλλοι θα κάνουν πόλεμο, είτε σαν επιστρατευμένοι, είτε σαν ελεύθεροι σκοπευτές. Οικογένειες θα θάφτηκαν στα υπόγεια του σπιτιού τους, όπως εμείς στον Αλβανικό πόλεμο όταν χτυπούσαν οι σειρήνες. Ελπίζω να είναι ζωντανοί και υγιείς.
Ξαφνικά τους νιώθω να μου λείπουν, να μου λείπουν πολύ, κι ας είχαμε μείνει χρόνια χώρια. Δεν νομίζω ότι κανένας από αυτούς θα διαβάσει αυτό το blog. Ίσως αργότερα όταν τελειώσουν όλα, να πέσει σε κάποιου Ελληνο-Ουκρανού τα χέρια. Θα ήθελα να του πω, ότι γράφοντας αρκετές φορές βούρκωσα.
