ΦΑΝΤΑΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΡΩΣΙΑ Ο ΠΟΥΤΙΝ ΜΕΤΑ ΑΠ' ΑΥΤΟΝ;

 
γράφει ο Φωστήρας
 
Μαντάρα τα’ κανε ο Πούτιν στην Ουκρανία. Περίμενε να κλείσει το θέμα σε 5-6 μέρες το πολύ και ο πόλεμος μπήκε στην τρίτη εβδομάδα. Περίμενε οι πόλεις να παραδοθούν χωρίς να πέσει σφαίρα, όπως στην Κριμαία πριν 8 χρόνια και η Μαριούπολη έγινε Στάλινγκραντ.  Περίμενε η Ευρώπη να ροχαλίζει –ως συνήθως- αμέριμνη και οι καρεκλοκένταυροι των Βρυξελλών αντέδρασαν με ταχύτητα σαύρας. Περίμενε η Γερμανία να σφυρίζει αδιάφορα και να κοιτάει τα τρένα να περνούν και η Βόννη εξήγγειλε ότι σε λίγα χρόνια δεν θα έχει πλέον ανάγκη τους σωλήνες της Gazprom. Άσε που βρήκε την ευκαιρία που έψαχνε να πάρει άδεια και φόρα για εξοπλιστικά προγράμματα μετά από 90 χρόνια απαγόρευσης. Περίμενε να στήσει ξανά μία νέα Σοβιετία και να καθίσει όλους τους παίχτες στο τραπέζι με τους δικούς του όρους και μέσα σε λίγες μέρες βρέθηκε να παίζει τα ρέστα του στις παγωμένες στέπες της αρχαίας Σκυθίας.

Έτσι όμως γίνεται εδώ και 10.000 χρόνια με τα μονολιθικά καθεστώτα. Αργά ή γρήγορα έρχεται η ώρα που καταρρέουν ΜΟΝΑ τους. Το τέλος τους συμπίπτει με το βιολογικό ή –συνηθέστερα- βίαιο τέλος των ηγετών τους.

Το ίδιο έγινε και με την Σοβιετική Ένωση. Καμία καπιταλιστική ή αντικομμουνιστική συνομωσία δεν την διέλυσε. Γέρασε, σάπισε και έπεσε σε συντρίμμια ΜΟΝΗ της. Βέβαια, οι εν Ελλάδι απολογητές της μας έχουν πρήξει τα συκώτια εδώ και 30 χρόνια ότι δεν έφταιγε το σύστημα αλλά αυτοί που το εφάρμοσαν. ΛΑΘΟΣ. Το ΣΥΣΤΗΜΑ έφταιγε και θα αποτύγχανε όποιοι και αν το εφάρμοζαν.

Εδώ και κάμποσους αιώνες έχει αποδειχθεί ότι ο λόγος της επιτυχίας όλων των κοινοβουλευτικών πολιτευμάτων είναι  η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ ΤΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ. Εμείς εδώ, σε τούτη τη γωνιά του κόσμου δεν περιμέναμε τον Μοντεσκιέ να μας το πει. Το κόλπο το μάθαμε από τον Όμηρο και το  διαβάσαμε μετά στα Πολιτικά του Αριστοτέλη. Και αποδείχθηκε αλάνθαστο.    

Στα αμφιθέατρα της Νομικής (όσοι τουλάχιστον από εμάς δεν ήταν πυροβολημένοι) μάθαμε να διαβάζουμε τα τριάντα πρώτα άρθρα κάθε Συντάγματος και να ξέρουμε πόσο αυτό θα μακροημερεύσει.  Και μάθαμε ότι το χρονικό σημείο όπου σε ένα καθεστώς όλες οι εξουσίες συγκεντρώνονται σε ένα γραφείο και σε ένα πρόσωπο, είναι και η αρχή του τέλους του. Νόμος της ζωής: Όλα τα αυτοαναφορικά συστήματα οδηγούνται νομοτελειακά στην εντροπία, την σήψη, την αυτοκαταστροφή. 

Ο Πούτιν βέβαια δεν καταλαβαίνει από τέτοια. Τι να του πει ο Αριστοτέλης και ο Μοντεσκιέ; Ποιοι είναι αυτοί οι σαχλαμάρες; Τι αηδίες είναι αυτές που λένε; Αυτός είχε στα νιάτα του για Ευαγγέλιο το Κεφάλαιο του Μαρξ. Στο σχολείο έμαθε για τον Στάλιν, τον Μπέρια, τον Βιζίνσκι, τον Αντόνοφ, τον Μολότοφ.

Κι όμως. Κάποια στιγμή (κι ίσως αυτή η στιγμή να επέστη) θα έπρεπε να αναρωτηθεί το απλό: Έχει το αμερικάνικο ή το βρετανικό πολίτευμα την ανάγκη του οποιουδήποτε Μπάιντεν ή του οποιουδήποτε Μπόρις Τζόνσον ή μπορούν να λειτουργήσουν και χωρίς αυτούς. Ή και με οποιουσδήποτε άλλους στη θέση τους;

Αντίθετα, μπορεί να φανταστεί την σημερινή Ρωσία μετά από αυτόν; Θα σταθεί όπως είναι ή θα γκρεμιστεί σε ερείπια και θα πρέπει να χτιστεί από την αρχή;

Διαβαστε ακομα:

ΚΑΤΑΡΑ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ, ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑ ΝΑΠΟΛΕΟΝΤΑ