ΠΙΣΤΗ ΣΤΑ ΚΟΨΙΔΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΑΨΟΥΡΟΤΡΑΓΟΥΔΑ

Εβδομάδα των Παθών, λένε, επειδή υπέφερε ο Χριστός μέχρι το Τετέλεσται στον Σταυρό καρφωμένος. Και την Ανάσταση του Κυρίου, τη λύτρωση του γιορτάζουν οι άνθρωποι, οι οποίοι βέβαια δεν βασανίστηκαν όπως ο Ιησούς. Ο οποίος Ιησούς πέταξε στους ουρανούς χωρίς να γνωρίζει κανείς αν ο αναστηθείς το πανηγύρισε πράγματι, όπως κάνουν οι πιστοί της χριστιανοσύνης με κοψίδια κα καψουροτράγουδα.

Υπάρχει Θεός; Δεν αποκλείεται να υπάρχει. Το πιθανότερο είναι ότι δεν υπάρχει, τουλάχιστον έτσι όπως τον έχουν συλλάβει στη σκέψη και τη φαντασία τους τα δίποδα. Αυτή είναι η απάντηση από όποιον χρησιμοποιεί τη λογική κι ακόμα έχει επίγνωση της ανθρώπινης παρουσίας και των πολιτισμών που σημάδεψαν την Ιστορία τα τελευταία 7.000 χρόνια. Ανοησία είναι να συμφωνήσει κανείς ότι πράγματι υπάρχει Θεός μόνο επειδή αυτό θαρρούν εκείνοι που τον φοβούνται. Ή εκείνοι που σφάζουν αρνιά το Πάσχα.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο παραμύθι από τη θρησκεία, την κάθε θρησκεία. Ένα. Και μόνο ότι η προδιάθεση για τυφλή πίστη σε κάθε δόγμα, σε όποιο δόγμα, είναι χαραγμένη βαθειά στην ανθρώπινη ψυχή, αποδεικνύει κραυγαλέα το πόσο ατελές πνευματικά και αδύναμο είναι το τελειότερο πλάσμα του δημιουργού. Δύο. Κανονικά η κουβέντα δεν χρειάζεται να πάει στο τρία. Ό,τι άλλο πεις κινδυνεύεις να πέσεις στο λούκι της δυαδικής αντιπαλότητας που δεν βγάζει πουθενά. Ή που σε στέλνει κατευθείαν στο σκοτάδι, πολύ μακρυά από το φως.

Υπάρχει Θεός, δεν υπάρχει Θεός- η αντιπαλότητα. Βεβαίως παίζει η πιθανότητα να υπάρχει. Όπως παίζει να μην είναι ο Θεός έτσι όπως τον θεωρούν οι πιστοί. Να ’ναι αλλοιώς. Εντελώς άλλο έργο. Κατόπιν τούτου, γιατί να πεις ότι δεν υπάρχει; Το φρόνιμο είναι να πεις: «Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω, Δεν με καλύπτει η πίστη εκείνων που έχουν βγάλει τελικό συμπέρασμα».

Δεν με κερδίζουν και οι άθεοι, οι οποίοι στο φινάλε στηρίζουν την αθεΐα τους στην αντιπαράθεσή τους, αν όχι στην αντιπαλότητα, με τις θεούσες. Το άξιον παρατηρήσεως στους ''ιερείς'' της στρατευμένης αθεΐας, στους απόστολους της άρνησης ή της αμφισβήτησης του Θεού, όχι και του θείου…, και μαγκιά τους…, είναι ότι δεν κάνουν προσηλυτισμό, όπως οι θεούσες. Σκέπτονται και ομιλούν φιλοσοφικά, και επιστημονικά, όμως ποτέ θρησκευτικά. Ποτέ οπαδικά.

Δεν κολλάει για θρησκευτική γιορτή το Πάσχα. Όχι πως δεν έχει μεγαλείο και ατέλειωτο μυστήριο το Πάσχα, που προσφέρεται να ψάξεις το νόημα της υπάρξεως, ακριβώς όπως όταν προσεγγίζεις στοχαστικά μια αρχαία τραγωδία. Οι πιστοί, όμως, αντιμετωπίζουν το Πάσχα ως μια πολύ καλή ευκαιρία για παρέα, για γλέντι, διότι είναι διήμερο, τριήμερο αργίας, και δεν τους ακουμπά εσωτερικά το περιεχόμενο του κορυφαίου σουξέ της ορθοδοξίας. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στους Έλληνες, όχι σ' άλλους πιστούς, καθολικούς και σία.

Γιατί, λοιπόν, να χαρακτηρίσω γνήσιο θρησκευτικό event το Πάσχα όταν ο κόσμος δεν πάσχει για το Θείον Δράμα και περιμένει πώς και πώς να ορμήσει στα κοψίδια από τη σούβλα ακούγοντας σκυλάδικα τραγούδια; Άσματα ασμάτων σκύλων, ό,τι πιο φτηνό και άξεστο τραγούδι.

Τελικά, οι μάζες αρνούνται τα φρικτά εγκλήματα που έχουν πιστώνονται στον Θεό από τις άγιες γραφές του εβραϊσμού και του χριστιανισμού. Ούτε δέχονται τις τερατολογίες με τις οποίες στολίστηκαν οι διάφορες θρησκείες προκειμένου να προκαλούν το δέος των πιστών. Τελικά, τι ακριβώς πιστεύει ο άνθρωπος; Τίποτα. Δεν είναι ικανός για αληθινή πίστη και φωτισμένη αφοσίωση ο άνθρωπος. Απλά και στην τύφλα του έχει ανάγκη να πιστεύει κάπου.

Διαβαστε ακομα:

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ, ΑΝΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ