Ο ΕΒΡΑΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ

 
Συνέβη. Κι αφού συνέβη είναι σίγουρο πως θα επαναληφθεί. Έστω κι αν αυτό που συνέβη είναι λάθος, άσχημο, καταδικαστέο. Συνέβη; Θα έχει συνέχεια. από τον ίδιον ή κάποιον άλλον ιεράρχη. Κυριακή του Πάσχα μητροπολίτης διέκοψε νταηλίκι τη θεία ψαλμωδία, άρπαξε το μικρόφωνο και άρχισε να ψέλνει τον Εθνικό Ύμνο. Τι κόλπο είναι αυτό; 
Κάποιοι είπαν μπράβο. Το τι λέει ο καθένας, λόγια καλά ή κακά, δεν έχει σημασία. Το σωστό είναι σωστό, το πρέπον είναι πρέπον και δεν το αλλάζει ό,τι παρλάρει ο κάθε αγράμματος και αστοιχείωτος. 
Όταν ο παπάς το παίζει πατριώτης, τότε είναι σα να μας λέει ότι ο Θεός δεν είναι αιώνιος. Ούτε για όλη τη γη. Για το σύμπαν ολόκληρο. Ο Θεός είναι για πάρτη του περιούσιου λαού της Ελλάδος. Όπως ο Γιαχβέ για τους Εβραίους. Σα τον άλλονα που έλεγε Ολυμπιακός και Αιγάλεω να κερδίζουν κι όλοι οι άλλοι να πάνε να...

Τον Εθνικό Ύμνο, προκειμένου να αναπτερωθεί το πατριωτικό πνεύμα, να το τραγουδάει ο πρωθυπουργός. Ο αρχηγός Στρατού. Οι αρχηγοί των κομμάτων. Οι πρόεδροι των ΠΑΕ. Οι ακαδημαϊκοί. Οι τραπεζικοί. Οι πρόεδροι των εκπαιδευτικών, των διανοούμενων, των ιατρικών συλλόγων. Οι όποιοι. Όχι ο παπάς που εκπροσωπεί τη μαυρίλα του ράσου, και βέβαια τον Θεό. Ο οποίος απέτυχε διότι οι άνθρωποι συνεχίζουν να πολεμούν. Και παρ' ό,τι πιστεύουν στον ίδιο Θεό είναι πάντα χωρισμένοι.

Διαβαστε ακομα:

ΜΕΧΡΙ ΟΤΟΥ ΗΛΘΕ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ...