ΤΕΤΟΙΑ ΦΡΙΚΗ ΔΕΝ ΤΗ ΧΩΡΑΕΙ Ο ΝΟΥΣ, ΣΤΗΝ ΑΜΕΡΙΚΗ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ...

Αμερικάνικο Όνειρο. Ή μήπως Εφιάλτης; Είναι η ώρα να αναρωτηθούμε  σοβαρά, μετά την νέα ανθρωποσφαγή στο Τέξας. Διότι, ακόμα και στην πιο ιλουστρασιόν εκδοχή του, το American dream έχει πολλές, μα πάρα πολλές σκιές.

 Έχω πει εδώ και χρόνια ότι δεν θέλω να πάω στις ΗΠΑ ούτε για τουρισμό. Η δικηγορική μου διαστροφή με προειδοποιεί ότι απαιτείται  πολύ σκέψη, ισχυρό συμβόλαιο ασφαλιστικής κάλυψης και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και σοβαρή προετοιμασία για να πατήσεις το πόδι σου σε μία χώρα που κάθε χρόνο χάνουν τη ζωή τους 30.000 –τουλάχιστον- άνθρωποι και εκατοντάδες χιλιάδες τραυματίζονται από βολές πυροβόλων όπλων. Αυτά δεν είναι απλά νούμερα σε ένα ταμπλό. Αυτές είναι απώλειες πολέμου. Ενός πολέμου που, καθώς φαίνεται, ποτέ δεν σταμάτησε να μαίνεται, από την εποχή που οι πρώτοι προτεστάντες προσκυνητές πάτησαν το πόδι τους στις βόρειες δυτικές ακτές της Αμερικάνικης Ηπείρου, μέχρι σήμερα.

Παλεύω χρόνια να καταλάβω πως χτίστηκε αυτό το μεγαθήριο που λέγεται Η.Π.Α. Δεν έχω όμως τα εργαλεία, δεν γνωρίζω τα μετρικά μεγέθη. Δεν ανήκω σε αυτόν τον πολιτιστικό κύκλο. Για όλους εμάς,  εγκλήματα όπως η δολοφονία 19 παιδιών σε δημοτικό σχολείο, είναι αδιανόητα. Δεν τα χωράει ο νους μας. Πως διάολο γίνεται και στην άλλη μεριά του Ατλαντικού συμβαίνουν κάθε τόσο; Η ΒΙΑ που βγάζει τέτοια φρίκη είναι ασύμμετρη, αμέτρητη, θηριώδης. Κι εδώ και μισή χιλιετία μοιάζει να ‘ναι σύμφυτη και συστατική παράμετρος των κοινωνιών στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Και ακόμα πανταχού και συνεχώς ΠΑΡΟΥΣΑ. Από πού πηγάζει; Πως τρέφεται;

Από την επισκόπηση του αποδεικτικού υλικού, καθώς γράφεται στις δικαστικές αποφάσεις, νομίζω ότι η αιτία και η απάντηση είναι ότι στη φωλιά του θηρίου κρύβεται μία καρδιά χωρίς ΕΛΕΟΣ. Σε μία κοινωνία που τα παιδιά μεγαλώνουν γνωρίζοντας ότι ο χρόνος τους μετράει αντίστροφα μέχρι την ημέρα της ενηλικίωσης τους, οπότε οι γονείς τους θα τα πετάξουν στο δρόμο (αν είναι τυχερά και τούτο δεν γίνει νωρίτερα) δεν χρειάζεται να ψάξεις παρακάτω. Και στο μεδούλι της να φτάσεις, η αμερικανική είναι μία κοινωνία χωρίς έλεος.

Και ίσως αυτό να είναι το μυστικό για το πως χτίζονται οι αυτοκρατορίες. Το απαραίτητο συστατικό στοιχείο τους. Αυτός ήταν ο δομικός λίθος του ρωμαϊκού imperium. Έτσι έχτισε ο Τζενγκίς Χαν το αχανές κράτος του, το μεγαλύτερο που γνώρισε ποτέ ο κόσμος. Βγάζεις το έλεος από την εξίσωση και αυτή λύνεται εύκολα. Με απλά μαθηματικά. Βουτηγμένα στο αίμα.

Εμείς, εδώ, σε τούτη τη γωνιά του κόσμου, αυτά δεν τα καταλαβαίνουμε. Τα έχουμε λύσει από την εποχή του βασιλιά Θησέα. Στις αμερικανικές όμως κοινότητες εφαρμόστηκε κυριολεκτικά, όχι στη θεωρία, αλλά στην πράξη, η επιβίωση του ισχυρού. Ακριβώς δηλαδή εκείνο το Survival of the fittest (εμείς εδώ το λέμε νόμο της ζούγκλας) της δαρβινικής εξελικτικής θεωρίας, που περιγράφει τον μηχανισμό της φυσικής επιλογής και εισήγαγε ως όρο στην βιολογία πριν 150 χρόνια ο Herbert Spencer.        

Τώρα θα μου πείτε ότι οι Αμερικάνοι διαβάζουν από τα γεννοφάσκια τους και ξέρουν απ’ έξω την Παλαιά Διαθήκη; Εγώ θα σας ρωτήσω αν την έχετε διαβάσει κι εσείς. Διαβάστε την προσεκτικά, μα πολύ προσεκτικά και τα ξαναλέμε.

Διαβαστε ακομα:

Η POP ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΒΑΓΓΕΛΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ