ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΜΕ ΤΑ ΔΥΟ ΚΡΑΤΙΚΑ ΚΑΝΑΛΙΑ... , ΗΜΟΥΝ ΤΥΧΕΡΟΣ!

Δεν αστειεύομαι. Πριν χρόνια εργαζόταν μία κοπέλα στο γραφείο και σχολιάζοντας κάτι από την επικαιρότητα (δεν θυμάμαι τι ακριβώς) είπα κάτι από τον Μεγάλο Δικτάτορα. Και έσπευσα να διευκρινίσω ότι είναι του Chaplin. Κι εκείνη, με όλη την αθωότητα των 22 της Μαίων, με ρώτησε: Ποιος είναι αυτός;

Στην αρχή νόμιζα ότι έκανε πλάκα. Κακής ποιότητας. Όταν όμως κατάλαβα ότι δεν είχε καν ακούσει το όνομα αυτό ποτέ πριν στη ζωή της, έμεινα ενεός. Κάποια στιγμή βρήκα τη μιλιά μου και αναρωτήθηκα πως είναι δυνατόν να μην ξέρει τον Chaplin. Τότε εκείνη, με όλη την ιταμότητα των 22 της Μαίων, με ρώτησε: Και γιατί πρέπει να τον ξέρω;

Σκέφτηκα να της πω ότι μιλάμε για έναν από τους πέντε – έξι πιο σημαντικούς ανθρώπους του περασμένου αιώνα. Για τον κορυφαίο ηθοποιό, παραγωγό, σκηνοθέτη, σεναριογράφο και συνθέτη στην ιστορία του κινηματογράφου. Για εκείνον που μόνος του καθιέρωσε τον κινηματογραφική ως την 7η και τελευταία των Τεχνών. Που έφτιαξε την πιο χαρακτηριστική περσόνα στον παγκόσμιο κινηματογράφο, τον Μικρό Αλητάκο. Γι’ αυτόν που χαρακτηρίστηκε ο Βασιλιάς της Τραγωδίας όταν παίχτηκε στις αίθουσες το 1931 το αριστούργημα του, «Τα φώτα της Πόλης» τότε που στην τελευταία σπαρακτική σκηνή, ο πρωτόγονος φακός της εποχής αποδείχθηκε ανίκανος να συλλάβει και να αποτυπώσει τις άλλοτε κυματώδεις κι άλλοτε αδιόρατες αλλαγές στις εκφράσεις του προσώπου του. Για τους προφητικούς «Μοντέρνους Καιρούς» του. Για τον άνθρωπο που κινηματογράφησε σε ένα πλάνο την κορυφαία κοινωνική και πολιτική παρακαταθήκη στον 20ο αιώνα, όταν εκφώνησε τον λόγο του στον Μεγάλο Δικτάτορα. Γι’ αυτόν που το ειδικό του βάρος ήταν τόσο μεγάλο, ώστε η Αμερική του Μακαρθισμού δεν το άντεξε. Ώσπου δύο δεκαετίες μετά, το 1972, αναγνωρίζοντας το λάθος της, κάλεσε τον γηραιό πατριάρχη του σινεμά στην απονομή των Όσκαρ, για να του αποτίσει φόρο τιμής στο μεγαλύτερο standing ovation στην ιστορία του θεσμού. Γι’ αυτόν, που το έργο του είναι μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Δεν είπα τίποτα. Εκείνη την ώρα μου φάνηκε μάταιο. Από τότε  δοκίμασα πολλές φορές σε συζητήσεις μου με νέα παιδιά (φίλους και συμμαθητές των γιων μου και ανιψιών μου) να διαπιστώσω αν η άγνοια της κοπελιάς εκείνης ήταν κανόνας ή εξαίρεση. Τα αποτελέσματα ήταν απελπιστικά.

Είναι φορές που σκέφτομαι ότι πραγματικά είμαι τυχερός που μεγάλωσα με δύο μόνο κρατικά κανάλια. Που έδειχναν Τσάπλιν και Χοντρό – Λιγνό. Δίχως internet, wi fi, facebook και μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Στον καινούριο, «υπέροχο» κόσμο, αναπτύξαμε την ταχύτητα και εγκλωβιστήκαμε σε αυτήν. Τα μηχανήματα μας έδωσαν πληθώρα αγαθών αλλά μας έκαναν να αποζητάμε συνεχώς περισσότερα. Η γνώση μας έκανε κυνικούς, η εξυπνάδα σκληρούς και κακούς. Σκεφτόμαστε πάρα πολύ και αισθανόμαστε πολύ λίγο. Περισσότερο από μηχανήματα, χρειαζόμαστε ανθρωπισμό. Περισσότερο από εξυπνάδα, χρειαζόμαστε καλοσύνη και ευγένεια. Χωρίς αυτές τις αξίες η ζωή θα είναι βίαιη και όλα θα χαθούν.

Κι αυτά δεν τα λέω εγώ. Είναι λόγια του Chaplin, 82 χρόνια πριν.   

Διαβαστε ακομα:

Ο ΝΟΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΒΡΑΧΝΗ ΦΩΝΗ, ΟΥΤΕ ΦΑΤΣΑ ΜΠΟΥΛΝΤΟΚ