ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΣΤΗ ΓΗ Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ

Ζωγράφιζε γυμνούς ναύτες. Με την τέχνη του, τη ζωγραφική, «μιλούσε», υμνούσε τον ανδρικό ομοφυλοφιλικό έρωτα. Αυτό, θα πεις, είχε στη σκέψη του. Αυτή, θα πεις, ήταν η αγωνία του. Σε μια δεύτερη ανάγνωση, για όποιον βέβαια πλησιάσει την υψηλή αξία της δουλειάς του και το ποιος πραγματικά ήταν ο άνθρωπος, θα συμφωνήσει πως ο Γιάννης Τσαρούχης ήλθε από πολύ παλιά. Είναι μέσα στους Έλληνες εκείνους που μας λένε ότι είμαστε λαός αρχαίος.

Ο Τσαρούχης λάτρευε την Μαρία Κάλας αλλά και την Σωτηρία Μπέλλου. Είπες κάτι; Παγκόσμια, τεράστια η Κάλας, αλλά και από τον Έλληνα, τον νεοέλληνα δεν αγνοείται η δύναμη και ό,τι έπλασαν οι αιώνες στην παράδοση, σ' αυτό που παραδόθηκε στον μεταπολεμικό πατριώτη.

 

Δυο λόγια ακόμα για τον Γιάννη Τσαρούχη, με αφορμή το θάνατο το 1989, σα σήμερα 29 Ιουλίου. Χαρακτηρίζω σεμνό άνθρωπο αυτόν τον ιδιοφυή καλλιτέχνη. Με το έργο του ήθελε να εκφράσει το σεβασμό στη ζωή, την ευλάβεια στη ζωή και την αγάπη στον Θεό. Και πάνω απ' όλα να τονίσει την ελληνικότητα της καλλιτεχνικής του δημιουργίας, τους πίνακες και τις σκηνογραφίες του.

Ο Τσαρούχης γεννήθηκε Ιανουάριο του 1910 στον Πειραιά. Δέκα χρόνια πριν το θάνατό του είχε πει: «Οι νέοι να βρουν ένα κτήμα να το καλλιεργούν, όχι να κάνουν ουρές για να εξασφαλίσουν μια εργασία. Η προσφορά στην ανθρωπότητα γίνεται πιο αυθεντική όταν στηρίζεται πάνω στη γη, σ' αυτήν που μας γέννησε. Ο κοσμοπολιτισμός όλο και λιγώτερο μ' ενδιαφέρει».

Ο Τσαρούχης μίλαγε ιταλικά και γαλλικά, το 1967 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Δεν πούλησε αντίσταση στην δικτατορία, απλά θεώρησε «ανώμαλη κατάσταση» τη χούντα και «όπως στη βροχή κάποιος προστατεύεται κάτω από ένα υπόστεγο», έφυγε από την Ελλάδα.