ΣΤΟΧΟΣ ΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΚΑΙ Η ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

 
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ 
Οι κοινωνίες σε κρίση καταφεύγουν στην βία των πολλών και στην θρησκεία με εξιλαστήριο θύμα πάντα την αθώα γενετική επιθυμία που χιλιάδες έτη τώρα γίνεται με μια μοναδική εντολή: την αταβιστική επιθυμία για ηδονή και αναπαραγωγή.

Στην Γερμανία της Βαϊμάρης, στην Αμερική του Μακαρθισμού, στην Αγγλία του Wilde και του Touring το πρώτο θύμα, ίσως και μοναδικό, ήταν το κρεβάτι των πολιτών και η σεξουαλική ελευθερία.

Η σεξουαλική επαφή τρομάζει γιατί βγάζει τον ελεύθερο άνθρωπο στο προσκήνιο και του αφαιρεί την πανοπλία της συμφωνίας με την κοινή γνώμη χωρίς γνώμη. Αυτήν την ανεγκέφαλη κυρία της εξουσίας, της μικρόψυχης πλειοψηφίας που μεταφράζει την δύναμη των πολλών σε μια βία των φοβισμένων ολίγων που συνήθως κρύβονται πίσω από στερεότυπα και ανόητες κοινοτοπίες.

Η κοινή γνώμη με την βοήθεια των κομπλεξικών κινηματικών ιδεών τελευταία, αποφάσισαν να σώσουν την τιμή  των γυναικών που βιάζονται από την ανδρική κυριαρχία, που αυτές όμως επέλεξαν να υπηρετούν, γιατί ήταν η μοναδική ασφαλής οδός επιβίωσης. (Ο γάμος είναι ο πιο αποτυχημένος θεσμός της ιστορίας, παρά ταύτα όμως ο πλέον ποθητός από όλο τον γυναικείο πληθυσμό κυρίως, που σήμερα υποστηρίζει τα κινήματα «ήμουν κι εγώ εκεί» - me too).

Τύχη αγαθή όμως μας έσωσε με την απόφαση των δικαστών να δικάσουν χωρίς την φασιστική λαϊκή δικαιοσύνη, που είχε δικάσει και καταδικάσει χωρίς αντίλογο και χωρίς σοβαρούς μάρτυρες, με ένορκους αργυρώνητους, τζάμπα μάγκες των τηλεπαραθύρων.

Ευτυχώς που οι συντηρητικοί δικαστές και ο δικηγόρος με όρχεις Κούγιας έδωσαν αξιοπρέπεια στην ελληνική κοινωνία, με τη γενναία απόφαση να δικάσουν χωρίς τις Κασσάνδρες του λαϊκισμού και των πρωινάδικων που τελευταία ξεσάλωσαν φορώντας την τήβεννο του δικαστή με high heels και τα μπούτια έξω, προς τέρψιν του ηδονοβλεψία - ματάκια τηλεθεατή, που ήταν ταυτόχρονα δημοσιογράφος, δικαστής, δικηγόρος και εισαγγελέας.

Ο ανθρωπάκος που κοίταζε από την κλειδαρότρυπα την ερωτική ζωή των Ελλήνων κρίνοντας το ηθικό και το ανήθικο με μέτρο την δική του ανήθικη συμπεριφορά, αφού το ανήθικο έχει μεγαλύτερο ειδικό βάρος από το ηθικό, ιδιαίτερα όταν κρίνει τις αμαρτίες των γειτόνων.

Δεξιοί θεούσοι και αριστεροί του ηθικού πλεονεκτήματος μπροστά στις αμαρτίες της σάρκας (δηλαδή την πυρέσσουσα και έγκαυλη ορμή της με την οποία αναπαράγεται αταβιστικά, και αν είναι τυχερός και ερωτικά) πήραν τα τύμπανα του πολέμου και τις σημαίες της αγίας της Λωρραίνης για να κάψουν στην πυρά τους αμαρτωλούς. Στις κοινωνίες χιλιάδες χρόνια τώρα το εξιλαστήριο θύμα είναι ο απαραίτητος θεσμός για να αθωώνεται η κακοήθεια των κοινών θνητών-οπαδών και έτοιμων να σταυρώσουν το διαφορετικό (χωρίς να ξέρουν ποιο είναι όμως).

Πηγή: ZOUGLA.GR