ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ, ΡΕ; ΕΙΜΑΙ ΓΙΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ, ΑΝΗΨΙΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Το καφενείο είναι ''θεσμός'' των νεοελλήνων και έχει τη γοητεία, τη γραφικότητα και τη... φιλοσοφία του. Καμιά σχέση, όμως, με την ελληνική παράδοση. Το καφενείο, και το τεμπελχανείο, είναι της Ανατολής ''θεσμοί''. Οι Έλληνες, λέμε για τους Έλληνες της Ιστορίας, τους κανονικούς Έλληνες, εκείνους της κλασικής αρχαιότητος, την έβρισκαν στην Αγορά. Εκεί όπου ξημεροβραδυάζοταν για να ακούσουν, αλλά και να πουν τα δικά τους. Γι αυτούς ήταν το καφενείο, όπως και οι παλαίστρες. 

Στα γυμναστήρια, και τα είπαν έτσι διότι ήταν γυμνοί, έφτιαχναν τα κορμιά τους. Και να είναι όμορφοι, και έτοιμοι για πόλεμο. Σώματα σαν κι αυτά που βλέπεις στα γλυπτά. Στα αριστουργήματα της γλυπτικής τέχνης. Το καφενείο τι σώμα να φτιάξει; Μόνο για τάβλι και Θανάση.  

Για την εποχή της αρχαίας Ελλάδος το σώμα, όχι μόνο του αθλητή, ήταν το επιδιωκόμενο στον έφηβο. Και ξεκινούσε τη γυμναστική από τη στιγμή που άρχιζε το σχολείο. Γράμματα και μουσική, αλλά και γυμναστική. 

Ποιος είσαι, ρε; Είμαι ο γιος του Πλάτωνος και ανηψιός του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Εγγονός του Ηράκλειτου και προπάππους της Κλεοπάτρας. Παλιό σόι είμαι, απ' αυτούς κρατάει η ρίζα μου.  

Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΟΝ ΑΘΛΗΤΙΣΜΟ