ΚΑΙ 700 ΤΟΥ ΔΗΜΟΦΙΛΟΥ, ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ 300 ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ

Δεν είναι σίγουρο ποια μέρα ακριβώς, μάλλον ποιες μέρες έγινε η Μάχη των Θερμοπυλών. Οπωσδήποτε το 480, δηλαδή μια δεκαετία μετά την ήττα των Περσών στον Μαραθώνα, και μέρες σαν τις σημερινές. Πρώτο δεκαήμερο ή και δεύτερο Αυγούστου, ίσως και αρχές Σεπτεμβρίου. Το κείμενο στη συνέχεια, από τον ''ΦΙΛΑΘΛΟ'', Νοέμβριο του 2007, είναι του Ηλία Μπαζίνα. Δεν τολμάω ούτε να το προλογίσω. 

Ο Τασος από την Αγία Παρασκευή μου γράφει και ζητάει να πάρω θέση πάνω σε κάποια ζητήματα σχετικά με τη Σπάρτη, που είναι φανερό πως δεν την κάνει κέφι. Ξεκινάει, όπως και πάρα πολλοί -δυστυχώς- επιστολογράφοι, ιδίως ανώνυμοι, με μια ανακρίβεια. Με ρωτάει τι γνώμη έχω για τους 700 Θεσπιές που έμειναν και πέθαναν μαζί με τους Σπαρτιάτες στις Θερμοπύλες. Αν η μνήμη δεν με απατά, γι’ αυτό ακριβώς το θέμα έχω αναφερθεί σε αυτήν εδώ την στήλη αμέτρητες φορές. Οι περισσότεροι που γράφουν “θυμωμένα” γράμματα τα βασίζουν πάνω σε ανακρίβειες σχετικά με το τι έχω και τι δεν έχω γράψει εγώ σε αυτή τη θέση. Λυπηρό.

Τέλος πάντων, παραθέτω μια φορά ακόμα τη συγκλονιστικά λιτή αναφορά στους Θεσπιείς του Ηροδότου, στην μούσα Πολύμνια. Που τα λέει όλα με 19 λέξεις. “Ουκ έφασαν απολίποντες τον Λεωνίδην και τους συν αυτώ απαλλάξασθαι αλλά καταμείναντες συναπέθανον. Εστρατήγεε δε αυτών Δημόφιλος ο Διάδρομεω”. Δεν δέχθηκαν να φύγουν και να απαλλάξουν το Λεωνίδα και τους δικούς του από την παρουσία τους αλλά τα στήλωσαν εκεί και πέθαναν μαζί τους. Και στρατηγό είχαν τον Δημόφιλο τον Διαδρόμου. Και άλλες τόσες φορές έχω συμπληρώσει την αναφορά λέγοντας πως δεν ξέρω αν υπάρχη πουθενά στην Ελλάδα οδός Δημοφίλου άλλα εγώ δεν έχω δει ποτέ.

Φυσικά οι Θεσπιείς ήταν μεγάλοι ήρωες. Όχι μόνο δεν θα αντιμετώπιζαν την καταισχύνη αν έφευγαν αλλά θα είχαν υπακούσει και στον αρχιστράτηγο των Ελλήνων Λεωνίδα. Δεν έφυγαν. Η ιδιαίτερη πατρίδα τους, οι Θεσπιές, ήταν πολύ κοντά και φυσικά πλήρωσε στη συνέχεια την οργή του Ξέρξη!

Το ότι οι Σπαρτιάτες είχαν “τρεις- τέσσερις είλωτες βοηθούς ο καθένας” δεν τους αφαιρεί τίποτα από την πολεμική τους αξία. Δεν έβαζαν τους είλωτες μπροστά, όπως έκαναν και κάνουν οι σύγχρονοι αξιωματικοί, ιδίως ανώτεροι και ανώτατοι. Οι πιθανότητες να σκοτωθεί ο Σπαρτιάτης οπλίτης ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερες από τις πιθανότητες να σκοτωθεί ο είλωτας. Ταινία με τον τίτλο “Οι 700” ΔΕΝ θα γυριστή διότι δεν θα πουλήση.

Ούτε η ταινία με τον τίτλο “Οι 300” θα είχε γυρισθή αν δεν ήταν αυτή την εποχή οι Πέρσες (Ιρανοί) οι πιο θορυβώδεις και δηλωμένοι εχθροί της Αμερικής και του Ισραήλ. Οι δε Σπαρτιάτες σήμερα δεν είναι κάποιοι ΠΑΡΟΝΤΕΣ και ενοχλητικοί και διεκδικούντες. Είναι ήρωες, νεκροί σαν τον πτεροδάκτυλο, που κάποτε ΧΡΗΣΙΜΕΨΑΝ για να σώσουν το Δυτικό Πολιτισμό. (Που δημιούργησαν και καλά οι κώλο- Αθηναίοι... ).

Οι Σπαρτιάτες πράγματι καθυστέρησαν να συνδράμουν τους Αθηναίους στο Μαραθώνα. Δεν ήταν κάτι που τους βόλευε. Το “Ελλήνων ΠΡΟΜΑΧΟΥΝΤΕΣ Αθηναίοι Μαραθώνι” τους έκατσε πολύ άσχημα στο στομάχι. Ούτε φοβόντουσαν να πολεμήσουν, για τον θεό!

Εκείνη ειδικά την εποχή, το 490 π. Χ., οι Σπαρτιάτες είχαν φτάσει στον κολοφώνα της πολεμικής τους αρετής, ΖΟΥΣΑΝ κυριολεκτικά για τον πόλεμο. Είναι όμως αλήθεια ότι απέδιδαν μέγιστη σημασία στην θρησκευτική πλευρά του ιδιότυπου πολιτισμού τους. Όταν κάτι ερμηνευόταν ως “θεια επιταγή”, για εκείνους ήταν νόμος.

Οι σχέσεις των Σπαρτιατών με όλους τους υπόλοιπους Έλληνες, άρα ΚΑΙ με τους κατοίκους της Ιωνίας, διέπονταν από κάποια δόγματα, που σήμερα δεν είναι εύκολο να τα κατανοήσουμε. Οι Σπαρτιάτες ήταν, καλώς ή κακώς, πάρα πολύ καχύποπτοι απέναντι σε όσους Έλληνες βρίσκονταν μακριά τους γεωγραφικά. Σήμερα θα τους λέγαμε “φανατικούς παλιοελλαδίτες”.  Όταν η Σπάρτη βρέθηκε να ασκή ιμπεριαλιστική πολιτική, έκανε γκάφες.

Το κύριο ζήτημα ήταν πάντα πως οι Σπαρτιάτες δεν ένιωσαν ποτέ πραγματικά εντελώς ίδιοι με τους άλλους Έλληνες. Ούτε τους εκτιμούσαν ιδιαίτερα.

Όταν μετά τα μέσα προς τέλη του 4ου αιώνα η κατάσταση ξέφυγε πλέον οριστικά από τα χέρια τους, αποτραβήχτηκαν μέσα στο καβούκι τους και λίγο- λίγο χάθηκαν από την Ιστορία, χωρίς ποτέ να αλλάξουν πραγματικά τις απόψεις τους για τον υπόλοιπό κόσμο. Πλήρωσαν κι εκείνοι, με βαρύ τίμημα την έλλειψη ανεκτικότητας, που ήταν θεμελιώδες χαρακτηριστικό της βασική τους κοσμοθεωρίας.

Όταν ο Αλέξανδρος έφευγε για την Ανατολή, όλα δείχνουν ότι οι Σπαρτιάτες ήταν πλέον ένας “παλιός” κόσμος, με γερασμένα όνειρα…

Ο ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟΣ Πόλεμος. στον οποίο επίσης αναφέρεται ο επιστολογράφος, ήταν ολόκληρος ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ. Ένθεν κακείθεν. Δεν έχει νόημα να απομονώσουμε ένα θλιβερό περιστατικό. Η απίστευτη ακμή της Κλασσικής Ελλάδας τελείωσε με τον τραγικό εκείνο πόλεμο, αφού μέσα στα λίγο σχετικά χρόνια που άνθησε. ούτε 100, έβαλε τις βάσεις του σύγχρονου κόσμου.