Ο ΔΙΚΟΣ ΤΟΥΣ ΕΡΩΤΑΣ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ...

 
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ

Το παράδοξο κοινωνικό φαινόμενο που μας πήρε και μας σήκωσε με την ηθικολογία ήταν πως τα κινήματα υποστήριξης των μειοψηφούντων συμπατριωτών μας, είτε αυτά ήταν γυναίκες, είτε άνθρωποι στη ζώνη του λυκόφωτος της σεξουαλικότητας, ήταν πως γυναίκες και άντρες -φαινοτυπικά και όχι βιολογικά- πήραν την σημαία της αγίας της Λωρραίνης για να κατηγορήσουν όλους τους άλλους σαν βιαστές και ανώμαλους.

Η Bourgeois έλεγε πως για να γαμηθεί η γυναίκα πρέπει να χαλαρώσει και ο άντρας για να γαμήσει πρέπει να θυμώσει, και υπάρχει βιολογική εξήγηση σε αυτή την σχέση των φύλων: η σύσπαση φέρνει στύση και η χαλάρωση κολπική διαστολή, άρα διευκόλυνση της συνουσίας.
 
Γιατί το σεξουαλικό μπροστά στη μικρόψυχη κριτική κρύβεται από ντροπή αλλά και γιατί δεν έχει λόγο και λογική η εξήγηση της ερωτικής επιθυμίας όπως και ο έρωτας ∙ από την Διοτίμα και μέχρι τη γενετική ιατρική κανείς δεν εξηγεί γιατί το μυστήριο του έρωτα παραμένει μυστήριο μέχρι και σήμερα.

Αυτό που θεωρούν έρωτα οι ηθικολόγοι δεν έχει σχέση βέβαια ούτε με τον έρωτα, ούτε και με το απλό γαμήσι. Έχει σχέση με τα σκουπίδια που τα θεωρούν ηθικές αρχές και κανόνες που βάζουν οι άλλοι για να τους παραβιάζουν και να καυλώνουν - όταν μπορούν βέβαια (οι δέκα εντολές οι παλιές μαζί με τις εκατό των me too έχουν τόση σχέση με την ηδονή όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο). 

Τον Οιδίποδα όλοι τον κουβαλούμε μέσα μας, αφού η πρώτη ανήθικη επιθυμία σε ένα παιδί είναι να γαμήσει τη μαμά, ίσως και το μπαμπά, γιατί είναι τα πιο κοντινά πλάσματα που θαυμάζει και αγαπά για να επιβιώσει και τα ποθεί όπως ο ερωτευμένος Σαιξπήρος.

Η επιθυμία δεν έχει μάτια, δεν έχει αυτιά, δεν έχει γλώσσα, είναι τυφλή όπως περιγράφεται και ποιητικά ∙ όπως και η δικαιοσύνη μερικές φορές (με το δίκιο της) για να κρίνει χωρίς να επηρεάζεται από τον όχλο και τα εκδικητικά του αισθήματα. Η μόνη δικαιοσύνη στον έρωτα είναι η απουσία δικαίου είπαν πολλοί σοφοί, και στην πράξη ο μέσος θνητός το ζει στην ζωή του χωρίς να ξαφνιάζεται. Γιατί πως να περιγράψει κανείς αυτό το αθώο βλέμμα της ορμής προς το αντικείμενο του πόθου;… Τουλάχιστον μέχρι σήμερα κανείς δε μπόρεσε να το κάνει.
Πηγή: ZOUGLA.GR