ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΕΟΝΤΙΟ
Η Ελλάδα αποχαιρετά την τελευταία της ζωντανή Καρυάτιδα, την Ειρήνη Παππά. Πανώρια, πανύψηλη, μεγαλόπρεπη και με όλη την ομορφιά της φυλής μας αποτυπωμένη στο υπέροχο πρόσωπο της. Η έκπαγλος καλλονή της, που ποτέ δεν ξέφτισε στις ματαιότητες και τις φτήνιες αυτού του κόσμου, που “ποτέ δεν ευτέλισε μες στην πολλή συνάφεια, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες”, έμεινε αναλλοίωτη σαν εσωτερική λάμψη στο πέρασμα του χρόνου. Κι ήταν η ζωντανή απόδειξη του λόγου της λατρείας της γυναίκας και της γενετήσιας υποτέλειας του αρσενικού, που ζούσαμε παλιά στα χώματα μας από την αρχή του χρόνου και που ποτέ μέχρι σήμερα δεν απαρνηθήκαμε. Όσο κι αν πάλεψαν δοξασίες που ήρθαν από αλλού, από μέρη που δεν έχουν χώμα ζεστό στον ήλιο, αλλά άμμο κι έρημο. Βασίλισσα, πρωθιέρεια και θεά, με εξουσίες ζωής και θανάτου. Ένα της νεύμα ήταν αρκετό. Για μια ματιά της, μ’ ένα βλέμμα της, μπορούσε ο πιστός της να σκοτώσει και να σκοτωθεί.
Ήρθε ανάμεσα μας όπως η Διοτίμα, που κάποτε έλυσε με τα μάγια της τον λοιμό στην Αθήνα και μάγεψε με την λάμψη της και ομορφιά της τους Αθηναίους. Ήρθε να διαλύσει τα σκότη και τις σκιές, τα νέφη και τις ανασφάλειες ενός αρσενικού κόσμου που στη θέα της και μόνο κατάλαβε πόσο ξαστόχησε. Ήρθε να λύσει το μυστήριο του Έρωτα. Να μας υπενθυμίσει, όπως έκανε η αρχαία μάντισσα στο πλατωνικό Συμπόσιο, ότι όλοι οι φιλόσοφοι και πρώτος ανάμεσα τους ο ανόητος Σωκράτης, μάταια σκέφτονταν, άσκοπα αναζητούσαν. Ότι ο έρωτας του άντρα μαζί με τον σκοπό της ύπαρξης του δεν ανήκει πουθενά αλλού, παρά μόνο στην Γυναίκα. Ότι Αυτή κατευθύνει και σε Αυτήν απευθύνεται οποιαδήποτε πράξη δημιουργίας. Και ότι μόνοι ανάμεσα σε όλους τους σοφούς, οι ποιητάδες, που αναζητούσαν την έμπνευση τους στην Μούσα και τις αφιέρωναν κάθε τους έργο, αναγνώριζαν και τραγουδούσαν αυτήν την αλήθεια.
Ως φόρος τιμής και υποτέλειας, μα και ευγνωμοσύνης που περπάτησε ανάμεσα μας, ας ταξιδέψουν μαζί της, από το ταπεινό τούτο βήμα, τα λόγια που αφιέρωσε ο Ρομπέρτο Μπενίνι στην σύζυγο του, στην ευχαριστήρια ομιλία του κατά την απονομή του φτερωτού Χρυσού Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας για την συνολική του προσφορά στον κινηματογράφο:
«Ξέρω μόνο έναν τρόπο να μετράω τον χρόνο: με εσένα ή χωρίς εσένα. Από αυτό το λιοντάρι κρατάω την ουρά, για να σου δείξω τη χαρά μου. Και συ παίρνεις όλα τα υπόλοιπα. Ειδικά τα φτερά είναι δικά σου, γιατί αν στη δουλειά έχω κάνει πτήσεις αυτό οφείλεται σε σένα, στο ταλέντο, στο μυστήριο σου, στη γοητεία σου, στην ομορφιά σου, στη θηλυκότητα σου, στο να είσαι γυναίκα. Το να είσαι γυναίκα είναι ένα μυστήριο που εμείς οι άντρες δεν καταλαβαίνουμε.
Ο Groucho Marx είχε δίκιο όταν έλεγε ''οι άντρες είναι γυναίκες που δεν τα κατάφεραν''. Και είναι η αλήθεια. Δεν θα μπορούσα να είμαι σαν εσένα. Αν κάτι καλό έχω κάνει στη ζωή μου, πάντα πέρασε από το φως σου. Ο δικός μας ήταν ένας έρωτας με την πρώτη ματιά, στην πραγματικότητα, στην αιώνια ματιά».
Διαβαστε ακομα:
