ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΙΖΟΥΜΕ ΘΥΜΑΤΑ ΕΙΜΑΣΤΕ, ΟΛΟΙ
15/10/2022
•
Έρωτας είναι ο τζόγος. Σε τρελαίνει όπως η χαρισματική γκόμενα. Σπαρταράς μέσα σου να παίξεις. Και, τελικά, παίζεις για να παίξεις. Όχι για να κερδίσεις, ούτε και για να χάσεις. Υπάρχει η σχετική θεωρία. Ότι στο βάθος της ψυχής του ο παίκτης, χωρίς βέβαια να το συνειδητοποιεί ο ίδιος, επιθυμεί να χάσει. Αυτή είναι η εσώτερη ανάγκη του. Να χάσει. Και, σύμφωνα με τη συγκεκριμένη θεωρία, προκειμένου να ικανοποιήσει αυτή την εκτός ελέγχου και λογικής επιθυμία του, το άτομο κυλάει στο λαβύρινθο του τζόγου.
Ο αποδυτηριάκιας λέει άλλο. Το απόλυτα ξεκάθαρα. Ο τζογαδόρος καθίσταται θύμα επειδή θέλει να παίξει. Αυτή είναι η ζημιά. Το πάθος του παιχνιδιού. Όχι επειδή από εσωτερική ανάγκη θέλει να φάει ξύλο στο τζόγο. Ούτε επειδή κυνηγάει το άπιαστο όνειρο να κερδίζει. Γνωστό πως δεν υπάρχει στην πορεία κερδισμένος. Ξέχασε το. Στη μάχη πας με τρύπιο κοφίνι.
Όλοι είμαστε θύματα σ' αυτή τη ζωή, κύριοι. Σ' αυτόν ή στον άλλον βαθμό. Άλλος σε μια γυναίκα, άλλος σ’ ένα κόμμα, σε μια ομάδα, θύμα της οικογένειας του, του γάμου του, του παιδιού του, του εργοδότη του. Δεν γίνεται να μην είσαι θύμα. Άνθρωπος είσαι, όχι κομπιούτερ.
Αν το δεις φιλοσοφικά, από μια άποψη επιβάλλεται να είσαι θύμα. Γιατί; Άνθρωπος είσαι, από λάσπη φτιαγμένος. Αν δεν είσαι θύμα, είσαι λακαμάς. Νεκρός. Άχρηστος. Ασυμπάθιστος.
Διαβαστε ακομα: